၀တၲဳ

စိတ္အတၲႏွင္႔စြမ္းအားရွင္

“သူဟာငါမဟုတ္ပါလား”ဆိုတဲ႔စာေၾကာင္းေလးဟာကိုယ္ႏွင္႔မတိုက္ဆိုင္သ၍ေတာ႔

သာမာန္စာေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္းပါပဲ။တိုက္ဆိုင္လာတဲ႔တစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ျပင္းထန္

လွတဲ႔စိတ္အတၲႏွင္႔ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႔ေဒါသရုပ္ကိုေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ႏိုင္တဲ႔အဖိုး

အနဂၣပိုင္းျဖတ္မရေတာ႔စြမ္းအားရွင္အျဖစ္ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႕သိျမင္ခံစားခဲ႔ရ

ပါသည္။ကၽြန္မဟာမိဘေတြရဲ႔ဆိုဆံုးမမႈေအာက္မွာစည္းကမ္းေသ၀ပ္စြာနဲ႔အရြယ္ေရာက္

လာခဲ႔ရပါတယ္။(၁၀)တန္းေအာင္ေတာ႔စီးပြားေရးတကၠသိုလ္(ရန္ကုန္)မွာစီးပြားေရး

ပညာအဓိကနဲ႔ေန႔ေက်ာင္းတက္ခြင္႔ရခဲ႔ပါတယ္။ေက်ာင္းစဖြင္႔ေတာ႔အမွတ္ေကာင္းတဲ႔

အတြက္အစိုးရေဆာင္ေနခြင္႔ေသာကၽြန္မကိုယ္ေဖေဖကလိုက္ပို႔ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။

အေဆာင္မွာေရာက္ေၾကာင္းသတင္းပို႔ျပီးတာနဲ႔ညအိပ္အျပင္ထြက္ခြင္႔မရေတာ႔တဲ႔စည္း

ကမ္းေၾကာင္႔ေနရာသစ္ကိုစေရာက္ေရာက္ခ်င္းကၽြန္မငိုခ်င္သြားမိခဲ႔ရပါတယ္။အေဆာင္

အခန္းေလးေတြကႏွစ္ေရာက္ခန္းေလးေတြမို႔ကိုယ္နဲ႔ေနမဲ႔အေဖာ္ကိုကိုယ္ဖာသာေရြးခ်ယ္

လို႔ရပါတယ္။ဘယ္သူနဲ႔ေနရမွန္းမသိက်ယ္၀န္းလြန္းလွတဲ႔ဒီအေဆာင္ၾကီးထဲမွာကၽြန္မ

ဒီညဘယ္လိုမ်ားေနရမလဲအားငယ္ေနခ်ိန္မွာကၽြန္မရဲ႕အခန္းေဖာ္ေလးကိုစတင္ေတြ႕ရွိရျပီး

သူ႔ရဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔အျပံဳးေလးကကၽြန္မကိုအားေတြျဖစ္ေစခဲ႔ပါတယ္။အတူတူေနဖို႔

သူကပဲကၽြန္မကိုယ္စတင္ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ပြင္႔လင္းရိုးသားသူေလးပဲဟုကၽြန္မေကာက္

ခ်က္ခ်ျပီးသူနဲ႔တစ္ခန္းတည္းေနခြင္႔ရတာကိုလည္းေကာင္းေလျခင္းလို႔၀မ္းသာေက်နပ္

မိပါသည္။ထိုညကကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သူ႔ေဒသ၊ကိုယ္႔ေဒသအေၾကာင္းအျပန္အလွန္

ေျပာဆိုၾကျပီးအသီးသီးအိပ္ယာ၀င္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ကၽြန္မကေတာ႔ထံုးစံအတိုင္းဘုရားရွစ္ခိုး၊

ငါးပါးသီလခံယူျပီးမွအိပ္ယာ၀င္ခဲ႔ပါတယ္။အိပ္ယာထဲမလဲကၽြန္မေခါင္းအံုးေပၚေခါင္းခ်တိုင္း

အိပ္မေပ်ာ္တတ္ျပန္ေတာ႔ေရာက္တတ္ရာရာဟိုေတြးဒီေတြးေတြးလိုက္ေသးသည္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲကၽြန္မအခန္းေဖာ္ကအသက္ရႈသံခပ္ျပင္းျပင္းကေနေဟာက္သံကိုစတင္

ကုူးေျပာင္းလာပါျပီ။ကၽြန္မဘယ္လိုမဆက္အိပ္လို႔မရတဲ႔အဆံုးတစ္၊ႏွစ္၊သံုး၊ေလးေရတြက္

ရင္းအိပ္ေပ်ာ္ရန္ထပ္ၾကိဳးစားပါသည္။ေမ႔ခနဲျဖစ္သြားခ်ိန္မွာပဲအခန္းေဖာ္ရဲ႕တဘက္ေစာင္း

အိပ္ေနရာမွအျခားတစ္ဘက္သို႔ေျခပစ္လက္ပစ္လွည္႔ေစာင္းပစ္လိုက္ေသာအသံကတိတ္

ဆိတ္ျခင္းက္ိုျဖိဳခြင္းကာလကၽြန္မကိုအထိတ္တလန္႔လန္႔ႏုိးေစခဲ႔ျပန္ပါတယ္။မိုးလင္းလာ

ေတာ႔ကၽြန္မသူ႔ေၾကာင္႔အိပ္ေရးပ်က္ခဲ႔ရေသာ္လည္းသူခရီးသိပ္ပန္းလာလို႔ျဖစ္မွာပါေလဆိုျပီး

ကၽြန္မကပဲစတင္ႏႈတ္ဆက္ျပံဳးျပခဲ႔ပါတယ္။တစ္ေန႔သူကလည္းေရအိမ္ကအထြက္၊ကၽြန္မက

လည္းေရအိမ္အ၀င္ ကၽြန္မစိတ္ထဲေထာင္းကနဲေဒါသထြက္သြားမိတယ္။ၾကည္႔စမ္းမစင္စြန္႔ျပီး

ေရစင္ေအာင္မေလာင္းခဲ႔ဘုူး။ကၽြန္မကပဲေဆာင္ရြက္ခဲ႔ရပါတယ္။မလႊဲမရွာင္သာလို႔သာေဆာင္

ရြက္ခဲ႔ရေပမဲ႔ကၽြန္မဟာဟန္ေဆာင္ထားႏိုင္စြမ္းမရွိေအာင္ပဲမ်က္ႏွာပ်က္ေနခဲ႔ပါတယ္။

ႏႈတ္မွလည္းသူ႔မိဘေတြကသူ႔ကိုသင္မထားဘူးလားလို႔ေဒါသနဲ႔တစ္ေယာက္တည္းပြစိပြစိ

ေျပာေနမိပါတယ္။ကၽြန္မေရအိမ္ထဲကျပန္ထြက္လာေတာ႔အေဆာင္၀န္းအတြင္းကသရက္ပင္

ေလးေအာက္မွာခဏထိုင္ျပီးဥၾသေအာ္သံေလးကိုနားေထာင္ေနမိပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ

“ဟိတ္သူငယ္ခ်င္း”ကၽြန္မလွည္႔ၾကည္လိုက္ေတာ႔သူျဖစ္ေနပါတယ္။ကၽြန္မေမးဆတ္ျပေတာ႔

“မင္းအတြက္တို႔ဟင္းထုပ္၀ယ္လာတယ္လာအတူစားၾကမယ္”အဲလိုဆိုေတာ႔လဲကၽြန္မအားနာ

သြားျပန္တာမို႔“ဟာအားနာစရာဆုျမတ္ရယ္တို႔ဖာသာတို႔၀ယ္မွာေပါ႔”၊“ဘာအားနာစရာရွိလဲ

သက္ထားရဲ႕”ဟုေျပာလည္းေျပာကၽြန္မလက္ကိုဆြဲရင္းထမင္းစားခန္းထဲကိုေခၚလာပါေတာ႔

တယ္။“ေၾသာ္သူကဒီလိုေတာ႔လဲေကာင္းရွာသားပဲ”ဟုေတြးရင္းေစာေစာကအျဖစ္ကိုေမ႔လိုက္

ကာထမင္းလက္ဆံုစားျဖစ္ၾကပါတယ္။ထမင္းစားလွ်င္စားခ်င္းပဲသူ႔ရဲ႕လွ်ာၾကီးကိုႏွစ္ေတာင္

ေလာက္ထုတ္ျပီးတစ္ပ်ပ္ပ်ပ္ျမည္ေအာင္စားေနပါေတာ႔တယ္။ဟင္းရည္ေသာက္ျပန္ေတာ႔လဲ

တရႈးရႈးနဲဟင္းခပ္တဲ႔ဇြန္းကိုလည္းအလ်ဥ္းသင္႔သလိုညာဘက္ၾကီးနဲ႔လဲခပ္ပစ္လိုက္တာပဲ။

ကၽြန္မေတာ္ေတာ္စိတ္ဓါတ္က်သြားပါတယ္။ငိုလည္းငိုခ်င္သြားပါတယ္။ကၽြန္မဘယ္လိုမွထမင္း

စားလို႔မရေတာ႔တာမို႔ ဗိုက္ေအာင္႔သည္ဟုအေၾကာင္းျပကာထမင္းသြန္ပစ္ျပီးေရကန္နားမွာ

တေယာက္တည္းအကုသိုလ္တက္ေနမိတယ္။သူ႔မိဘေတြမဆံုးမဘူးလားဆိုျပီးအက်င္႔မတိုက္

ဆိုင္မႈအေပၚမွာေဒါသထြက္ေနမိပါတယ္။ကၽြန္မပင္ကိုယ္ကရန္မျဖစ္တတ္သူမို႔ရန္ျဖစ္ဖို႔စိတ္ကူး

မရွိသည္တိုင္သူ႔ကိုေဒါသထြက္မႈကေတာ႔အထြတ္အထိပ္တြင္ေရာက္ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မအခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ႔သူကစာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင္႔ျငိမ္႔ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။စာေရးစားပြဲေပၚ

မွာေတာ႔သူစားလက္စမုန္႔ပန္းကန္ႏွင္႔မုန္႔ထုတ္ခြံေတြေပပြေနပါတယ္။ ကၽြန္မကလဲ“ဟင္နင္

ဒါေတြမသိမ္းဘူးလား” ရင္ထဲကမေက်နပ္သံမွန္းတထစ္က်သတ္မွတ္ထားတဲ႔အသံတစ္သံ

မထင္မွတ္ပဲရုန္းထြက္သြားပါတယ္။ကၽြန္မလည္းေျပာျပီးကာမွအျပစ္စကားၾကီးအတြက္သူမ်ား

ရွက္သြားေလမလားလို႔အားနာမိပါေသးတယ္။သို႔ေသာ္သူကရိပ္မိပံုေတာင္မေပၚခဲ႔ပဲ“ေအးေလ

စာအုပ္ကသိပ္ေကာင္းေနေတာ႔ျပီးမွပဲသိမ္းေတာ႔မယ္ဟာဟဲဟဲငါးဟင္းနဲ႔စားထားေတာ႔

လက္ေတာ႔ေတာ္ေတာ္နံတယ္”သူ႔လက္ကိုအေကာင္းစားေရေမႊးဆြတ္ထားသလားမွတ္ရတယ္။

တရႊတ္ရႊတ္နမ္းေနလိုက္တာႏွာေခါင္းမရႈံမိေအာင္ထိန္းရင္းစာေရးခံုေပၚကစာအုပ္ကိုစီေန

လိုက္တယ္။စိတ္ထဲကေတာ႔“ေတာ္ေတာ္စည္းကမ္းမရွိတဲ႔မိန္းကေလး” လို႔ပ်စ္ပ်စ္္ႏွစ္ႏွစ္

ေ၀ဖန္ပစ္လိုက္မိတယ္။ဒီလိုနဲ႔“ည”ေတာ္မ်ားမ်ားမွာက်က္စရာရွိတာေတြကိုက်က္ျပီးသူ႔

ထက္ဦးေအာင္ကၽြန္မအိပ္ရာ၀င္ခဲ႔ပါတယ္။သူ႔လႈပ္ရွားမႈေတြကိုမၾကားရခင္ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္

အိပ္ေပ်ာ္သြားလည္းေအးတာပဲလို႔ေတြးရင္းအိပ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မႏွစ္ျခိဳက္စြာ

အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္“ဘုန္း၊ဒိုင္း၊၀ုန္း၊ဒိုင္း”ဟုူေသာ အသံေၾကာင္႔လန္႔ႏိုးကာနာရီၾကည္႔ေတာ႔

၁၂း၃၀ျဖစ္သည္။“ဆုျမတ္မအိပ္ေသးဘူးလားဟင္”လို႔စိတ္တိုသံမေပါက္ေအာင္ေမး

မိေတာ႔“အင္းအိပ္ေတာ႔မလို႔ပဲမနက္ေက်ာင္းတက္ရင္အဆင္သင္႔ျဖစ္ေအာင္အကၤီ်

ထုတ္ထားတာလို႔ေျပာျပီးသံေသတၲာၾကီးကိုပိတ္လိုက္ဖြင္႔လိုက္လုပ္ေနပါတယ္။

ဘယ္အရာမဆိုၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတာေကာင္းပါသည္။ဒါေပမဲ႔သူတပါးကိုအေႏွာင္႔

အယွက္ျဖစ္ေစမဲ႔ျပင္ဆင္မႈကိုေတာ႔နည္းနည္းဂရုစိုက္ေရွာင္ၾကဥ္သင္႔တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္မလည္းစိတ္တိုတိုနဲ႔ခုတင္တစ္ဘက္ကိုသူလိုပဲေျခပစ္လက္ပစ္အသံမည္ေအာင္

တအားေစာင္းလွည္႔ပစ္လိုက္တယ္။အနည္းငယ္ေတာ႔ေက်နပ္သလိုခံစားလိုက္ရတယ္။

သူကေတာ႔ေအးေအးေဆးေဆးပင္လုပ္စရာရွိတာကိုတဒုန္းဒုန္းတဒိုင္းဒိုင္းဆက္လုပ္

ေနတယ္။ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မလည္းပဲေရခြက္ေတြကိုေဆာင္႔ခ်တတ္လာတယ္။ဖိနပ္ကိုတမင္

ရွပ္တိုက္စီးတတ္လာတယ္။အျမဲတမ္းျပံဳးေနတတ္တဲ႔ကၽြန္မမ်က္ႏွာဟာတစ္ခုခုကိုအလို

မက်တဲ႔ေဒါသမ်က္ႏွာၾကီးျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာပါေတာ႔တယ္။ဆုျမတ္ဟာလက္ဖက္ရည္

ဆိုင္ထိုင္တတ္တဲ႔အက်င္႔ရျပီးကၽြန္မကိုပါ “ဟိတ္သက္ထားလက္ဖက္ရည္ဆိုင္လိုက္မလား

တို႔ေဘာ္ဒါေကာင္ေလးေတြနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးမယ္သူတို႔ကခင္တတ္ပါတယ္ဟအကူအညီ

လိုရင္လည္းေတာင္းလို႔ရတာေပါ႔”“အိုမလိုက္ပါဘူးရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ဘာအကူအညီမွ

လည္းမလိုဘူးကိုယ္ဖာသာကိုယ္သြားပါ”ဟုကၽြန္မကခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာလိုက္တယ္။

ဘာမွမေျပာေတာ႔ပဲသူထြက္သြားတယ္။တေအာင္႔ၾကာေတာ႔သူ႔သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလး

နဲ႔ျပန္၀င္လာတယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ေမ႔က်န္ခဲ႔လို႔တဲ႔ေလ။ဟိုလွန္ဒီလွန္နဲ႔သူ႔စရိုတ္အတိုင္း

ျပန္႔က်ဲေနေအာင္ရွာပစ္လိုက္တယ္။တကယ္ဆိုေအးေဆးေဆးရွာလို႔ရပါရဲ႔နဲ႔စရုိက္ကိုက

လို႔က်ိတ္ျပီးက်ိန္ဆဲေနမိတယ္။ေတြ႔ျပီေတြ႔ျပီလို႔ရုတ္တရက္ေအာ္လိုက္ေတာ႔ကၽြန္မလည္း

အေတာ္လန္႔သြားပါတယ္။ကၽြန္မဟာဘာမေျပာညာမေျပာေရတစ္ခြက္ကိုအျမန္ခပ္ေသာက္

ကာသူ႔အခန္းထဲက ထြက္မသြားခင္ေသာက္ျပီးသားေရခြက္ခြံကိုစားပြဲေပၚသို႔ “ခြပ္”ခနဲ

ျမည္ေအာင္ေဆာင္႔ခ်လိုက္မိပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲသူနဲ႔ပါလာတဲ႔ေကာင္မေလးက

“အမေလး”ဟုထေအာ္တဲ႔ထိေအာင္လန္႔သြားျပီ။ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္းကိုယ္႔လုပ္ရပ္ကို

ကိုယ္ျပန္လန္႔မိပါတယ္။ဘာတစ္ခြန္းမွမေျပာပဲ“အမေလး”တစ္ခြန္းနဲ႔(ျပဴးေၾကာင္ေလး

ၾကည္႔ျပီးတအ႔ံတၾသျဖစ္ေနတဲ႔မ်က္လံုးေတြနဲ႔) ေကာင္မေလးထြက္သြားပံုကိုေငးၾကည္႔ရင္း

ကၽြန္မလုပ္ရပ္ကိုကၽြန္မပထမဆံုးအၾကိမ္ျပန္ၾကည္႔ကာေသးသိမ္ၾကမ္းတမ္းတဲ႔ကၽြန္မ

အျပဳအမႈအတြက္ကၽြန္မေနာင္တရမိပါတယ္။ကၽြန္မရင္ထဲမွာလည္း“ဘုရား၊ဘုရားအဆင္း

လမ္းကသိပ္ျမန္ပါလား”လို႔ေရရြတ္ရင္းထိတ္လန္႔မိပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မဟာသူ႔ေၾကာင္႔

ငါဒီလိုျဖစ္ေနရတာဆိုျပီးကၽြန္မရဲ႕သူနဲ႔တူလာတဲ႔စရုိက္ဆိုးကိုေရွာင္ခဲ႔သည္႔တိုင္သူကိုေတာ႔

ခပ္တည္တည္ပဲဆက္ဆံခဲ႔ပါတယ္။ကၽြန္မလုပ္ရပ္ေတြကိုသူ႔အေနနဲ႔ဘာတစ္ခုမွအတုမခိုး

ခဲ႔တာေတာ႔အမွန္ပင္ဒါေပမဲ႔ကၽြန္မကေတာ႔စရိုက္ရွင္ပီပီစည္းကမ္းေကာင္းသူနဲ႔စေတြ႔ရင္

အတုခိုးတတ္သလိုစည္းကမ္းမဲ႔သူနဲ႔အေတ႔ြမွာလည္းကံေကာင္းလို႔စရုိက္ေျပာင္းေတာ႔မလို႔

အခ်ိန္မွီအသိတရား၀င္လာလိုက္လို႔ေပပဲ။ဒီလိုနဲ႔သ႔ူစရိုက္အေပၚခြင္႔မလႊတ္ႏိုင္သည္႔တိုင္

ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မေတာ႔သူနဲ႔တူမသြားေစရန္ျပင္ဆင္ေနရပါသည္။သူမ်ားကိုယ္လုပ္ရပ္

ကေလးကိုအားက်မိေလမလားလို႔အခြင္႔သင္႔တိုင္းစကားေလွကားထစ္ေလးမ်ားႏွင္႔ဆြယ္

ယူရန္ၾကိဳးစားမိျပန္ပါတယ္။တစ္ေန႔ကၽြန္မစာဖတ္ေနတုန္းသူကဖတ္လက္စစာအုပ္တစ္

အုပ္စာေရးခံုေပၚဘုန္းကနဲေနေအာင္ပစ္ခ်ျပီး“ေကာင္းလည္းမေကာင္းဘူးသြား”ဟု

ဆူဆူေဆာင္႔ေဆာင္႔ၾကီးနဲ႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မကလည္းသူခ်ထားတဲ႔စာအုပ္ကို

လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ “မစႏၵာရဲ႕ဘ၀အိမ္မက္ပန္းအိမ္မက္”၊ကၽြန္မဆင္ထားေသာခြင္ထဲ

၀င္လာျပီမို႔“ဟယ္ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ႔စာအုပ္ကိုမ်ားသူငယ္ခ်င္းကဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕

မေကာင္းဘူးေျပာတာလဲ”လို႔ေမးမိေတာ႔“ကိုယ္နဲ႔မတိုက္ဆိုင္လို႔ေဟ႔ကိုယ္နဲ႔မတိုက္ဆိုင္လို႔”

ဟုေျပာပါတယ္။ကၽြန္မကလည္းစကားစျပတ္မသြားေစပဲ“ေၾသာ္သူငယ္ခ်င္းရယ္ ကိုယ္နဲ႔မ

တိုက္ဆိုင္တိုင္းမေကာင္းဘူးလို႔ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲဒီစာအုပ္ေလးကတို႔နဲ႔လည္းတိုက္ရုိက္

မတိုက္ဆိုင္ပါဘုုူး”“ဒါဆိုသြယ္၀ိုက္တဲ႔နည္းနဲ႔သက္ဆိုင္တယ္ေပါ႔”“သိပ္ဟုတ္တာေပါ႔၊

တို႔တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ေတာင္မဟုတ္ဘူး၊သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေရာ၊လူေတြးအားလံုးနဲ႔ပါ

သြယ္၀ိုက္တဲ႔နည္းနဲ႔သက္ဆိုင္ေနတယ္၊ဘာေၾကာင္႔လည္းဆိုေတာ႔စာေရးဆရာတစ္

ေယာက္ဟာလူေလာကမွာျဖစ္ေလ႔ျဖစ္ထရွိတဲ႔သေဘာတရားေတြကိုေမတၲာစိတ္နဲ႔ၾကည္႔ျပီး

ေစတနာအမွန္တရားေတြနဲ႔စာဖတ္သူဘ၀အေမာေျပေစဖို႔စာေပအျဖစ္ဖန္တီးျပခဲ႔တာပဲ၊

တို႔လည္းလူသားေတြပဲမဟုတ္လား၊၀တၲဳထဲကဇတ္ေကာင္ေတြရဲ႕အျဖစ္မ်ိဳးမေတြၾကံဳႏိုင္ဘူး

လို႔ေျပာႏိုင္မလား၊ခုေနမၾကံဳေသးရင္ေတာင္ၾကံဳလာခဲ႔ရင္ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ႏိုင္တာေပါ႔

ဒါနဲ႔သူငယ္ခ်င္း ဒီစာအုပ္အဆံုးထိဖတ္ျပီးျပီလား” “မျပီးပါဘူးဟာမတိုက္ဆိုင္တာမို႔

ဆက္မဖတ္ေတာ႔တာ”ကၽြန္မသူ႔ကိုတစ္ခ်က္လွမ္းအကဲခတ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ကၽြန္မ

ဘာဆက္ေျပာမယ္ဆိုတာကိုင႔ံလင္႔ေနတာမို႔“ဒီမွာသူငယ္ခ်င္းတို႔ဆရာတစ္ေယာက္က

ေျပာဘူးတယ္သိလားစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္ရင္အရပ္ဆန္ဆန္မဖတ္ပါနဲ႔တဲ႔ပညာရွင္

ဆန္ဆန္ဖတ္ပါတဲ႔ အရပ္ဆန္ဆန္ဆိုတာကိုယ္နဲ႔တိုက္ဆိုင္မႈအေပၚမွာဆံုးျဖတ္တာျဖစ္ျပီး၊

ပညာရွင္ဆန္ဆန္ဆိုတာကေတာစာေရးဆရာရဲ႕ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ကိုဇတ္မ်ဥ္းဆြဲ

သိျမင္ေဖာ္ထုတ္နိုင္ျခင္းျဖစ္တယ္တဲ႔ေနာက္ျပီးဆရာကေျပာေသးတယ္ဟ

There is no disputing about tastes တဲ႔” ဒီအခ်ိန္မွာပဲသူက“ေတာ္ျပီကြာဘာေတြ

မွန္းလည္းမသိဘူးဘာကိုမွကိုနားမလည္တာအဲဒါေပမဲ႔တစ္ခုေတာ႔သိတယ္မင္းေျပာ

တဲ႔ျမန္မာစကားအရွည္ၾကီးေတြကိုယ္စိတ္မ၀င္စားေပမဲ႔ေနာက္ဆံုးေျပာသြားတဲ႔

အဂၤလိပ္စကားကိုေတာ႔စိတ္၀င္စားတယ္၊အဲဒီအဓိပၸါယ္ေျပာျပပါအုံး” ကၽြန္မတကယ္ပင္

လူကဲခတ္မွားခဲ႔ေလျပီ။လူကဲခတ္မွားတာအသာထားလို႔အဂၤလိပ္စကားပံုကိုျဖင္႔ဘာသာ

ျပန္ဖို႔အေတာ္၀န္ေလးေနမိပါတယ္။ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔သူကမေကာင္းဘူးဟူေသာ

သူ႔စိတ္သတ္မွတ္ခ်က္အရသာေပၚတြင္ကၽြန္မကေကာင္းပါတယ္လို႕အကိုးအကား

အေထာက္အထားေတြနဲ႔ကၽြန္မသိသေလာက္သူသိပါေစဆိုတဲ႔ေစတနာနဲ႔ရွင္းျပခဲ႔

ေပမဲ႔ျငင္းတယ္လို႔သူထင္မွာဧကန္မလြဲေပ။ဒီစကားပံုရဲ႔အဓိပၸါယ္ကိုေျပာလိုက္လို႔သူဟားရင္

ေနာက္ဆက္တြဲကၽြန္မေျပာမဲ႔စကားေတြကသူနဲ႔ကၽြန္မအေ၀းဆံုးကိုပို႔မဲ႔စကားေတြပဲျဖစ္

လိမ္႔မယ္။ကၽြန္မကသူ႔ရဲ႔ေလွာင္ေျပာင္မႈကိုခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ေတြးေတာျပင္ဆင္ျပီး

မွ“ဆုျမတ္အဲဒီစကားပံု႔ ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကအရသာအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီးဘယ္ေတာ႔မွမ

ျငင္းခံုနဲ႔တဲ႔”ကၽြန္မကထင္ထားတဲ႔အတိုင္းျဖစ္လာေတာ႔မွာပဲရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔သည္းခံရန္

အားေမြးထားေပမဲ႔ထင္သလိုျဖစ္မလာခဲ႔ပါ။“အိုေကအဲဒါေတာ႔ေတြ႔သြားျပီမနက္အတန္း

သြားလို႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆိုင္ထိုင္ရင္တိုက္ရုိက္အသံုးခ်ေတာ႔မယ္”သူ႔အေပၚယံေတြးေခၚ

မႈကိုဒီတစ္ခါေက်းဇုူးတင္ရမလိုျဖစ္သြားပါတယ္။ကၽြန္မဥိးေခါင္းထက္ကၾကီးေလးတဲ႔

၀န္ထုတ္တစ္ခုကိုပစ္ခ်လိုက္သလို“ဟင္း”ကနဲသက္ပ်င္းခ်ျပီးအိပ္ယာေပၚလွဲကာအရာ

မထင္တဲ႔ၾကိဳးပမ္းမႈအတြက္ေျခရာေကာက္ၾကည္႔ေနမိပါတယ္။ျဖစ္ပ်က္မႈတစ္ခုအေပၚ

ဆံုးျဖတ္ရာမွာသတ္မွတ္ခ်က္ခ်င္းမတူတဲ႔သူနဲ႔ကၽြန္မတို႔ရဲ႔အေျဖယူဆခ်က္မ်ားကို

ေခါင္းမႈးတဲ႔အထိေတြးေနမိပါတယ္။ကၽြန္မဟာသူနဲ႔ညိွမရတဲ႔ယူဆခ်က္မ်ား၊သူ႔ရဲ႔အလိုက္

မသိတဲ႔ပင္ကိုယ္စရုိက္မ်ားကိုေက်ာင္းသြားရင္းေတြးေနမိပါတယ္။အတန္းခ်ိန္လည္း

မစေသးတာမို႔ အတန္းေ႔ရွကၽြန္းပင္ၾကီးေအာက္မွာခဏ၀င္ထိုင္လိုက္မိပါတယ္။

ဘာရယ္မဟုတ္အသင္႔ေတြ႔တဲ႔တုတ္ရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းကိုထိုင္ခ်ိဳးေနမိပါတယ္။

ခ်ိဳးရင္းခ်ိဳးရင္းေနာက္ဆံုးလက္တစ္ဆစ္သာသာက်န္ေတာ႔တဲ႔အထိခ်ိဳးပစ္လိုက္တယ္။

ဆက္ခ်ိဳးလို႔လည္းမရေတာ႔။အဲဒီမွာအသိတစ္ခ်က္လက္ခနဲ၀င္လာပါတယ္။

“ေၾသာ္ဇာတိပုညဂုဏ္မာန”ဆိုတာဒါပါလား။အစြန္းႏွစ္ဖက္ဟာဘယ္ေလာက္ခ်ိဳးခ်ိဳး

ဘယ္ေလာက္တိုတိုအစြန္းႏွစ္ဖက္ကိုေဆာင္ေနတုန္းပါပဲေလ။အဲဒီအစြန္းတစ္ဖက္

ကေနသူ႔ကိုေဒါသထြက္ေနသင္႔သလား။သူဟာငါ႔လိုမျဖစ္ရေကာင္းလားလို႔အျမဲ

အတၲၾကီးျပီးအကုသိုလ္ေတြတလိပ္လိပ္တက္ေနေတာ႔မွာလား။သူ႔ေလာကနဲ႔သူပဲေလ။

ကၽြန္မဟာအမွားတစ္ရံကိုလႊတ္ခ်ဖို႔အမွန္တရားကိုလက္ခံႏိုင္ဖို႔အတြက္ေစာေစာက

အတိုဆံုးခ်ိဳးထားတဲ႔တုတ္ေခ်ာင္းေလးရဲ႕အစြန္းတစ္ဖက္နဲ႔ေျမၾကီးေပၚမွာစာေၾကာင္း

ေလးတစ္ေၾကာင္းေရးလိုက္ပါတယ္။စာေၾကာင္းေလးကေတာ႔“သူဟာငါမဟုတ္ပါလား”

လို႔ျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီစာေၾကာင္းေလးကကၽြန္မရဲ႕ေဒါသရုပ္ကိုေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ႏိုင္တဲ႔

အဖိုးအနဂၣပိုင္းျဖတ္မရေတာ႔ေသာစြမ္းအားရွင္စာေၾကာင္းေလးပဲမဟုတ္ပါလားရွင္.....

(ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)