ႏွလံုးသားထဲကစာေပ

“စာဖတ္ျခင္း”ဟာကၽြန္မအႏွစ္သက္ဆံုးအလုပ္တစ္ခုပါ။စာေတြဖတ္ေနရင္ကၽြန္မေပ်ာ္

ပါတယ္။စာေပကေပးတဲ႔အသိကိုလိုခ်င္ပါတယ္။က်မရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ကမာၻထဲ

ကစာၾကည္႔တိုက္ေလးဘယ္ေတာ႔ဖြင္႔ခြင္႔ရမလဲ။ကၽြန္မရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးမွာစာၾကည္႔

ခန္းေလးတစ္ခုရွိေနခ်င္ခဲ႔တယ္။ကၽြန္မအားလပ္ခ်ိန္တိုင္းအသံုးခ်ရမဲ႔သီးသန္႔ေနရာေလး

တစ္ခုအျဖစ္ပါ။(အခုအေဆာင္မွာေနရတဲ႔ကၽြန္မဘယ္မွာစာၾကည္႔ခန္းရွိမလဲ)ဒါေပမဲ႔

ခဏ၊ခဏျပန္ၾကည္႔ခ်င္တဲ႔စာအုပ္ေတြကေတာ႔ကၽြန္မအနား၀န္းက်င္မွာကၽြန္မအလုပ္

စားပြဲေပၚမွာရွိေနတတ္ပါတယ္။တခ်ိဳ႕ေတြလည္းခဏ၊ခဏမဖြင္႔ႏိုင္တဲ႔ေသတၲာေတြ

ထဲမွာပါ။စာေပကေပးတဲ႔ခံစားမႈဆိုတာဘယ္လို၊စာဖတ္ရတဲ႔အရသာ၊စာေတြကိုဘာ

ေၾကာင္႔စြဲခဲ႔ရတယ္ဆိုတာေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ေပွ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေအာင္၊၀မ္းနည္း

စရာေကာင္းေအာင္၊ႏွစ္သက္စရာေကာင္းေအာင္၊ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္စတာ

ေတြကိုခံစားမႈကေမြးဖြားလာတာပါ။အဲဒီခံစားမႈကိုျဖစ္ေစတာအႏုပညာရသပါ။

ရသဆိုတာ“ထပ္ျပန္တလဲလဲခံစားခ်င္ေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ျခင္းပါပဲ”။ရသေျမာက္

တဲ႔အႏုပညာကိုခံစားခြင္႔ၾကံဳျပီဆုိရင္အဲဒီခံစားမႈဟာကၽြန္မကိုကူးစက္ေတာ႔တာပါပဲ။

ကၽြန္မဖတ္တဲ႔စာအုပ္ထဲကဇာတ္ေကာင္ေပ်ာ္ရင္ကၽြန္မလိုက္ေပ်ာ္တတ္တယ္၊

သူူ၀မ္းနည္းရင္ကၽြန္မလဲခံစားရတယ္။ဥပမာ-ဆရာျမသန္းတင္႔ရဲ႕

“ဓါးေတာင္ကိုေက်ာ္၍မီးပင္လယ္ကိုျဖတ္မည္”၀တၲဳကိုဖတ္ျပီးေမ႔လို႔မရေအာင္

ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ပညာမတတ္ေသာ္လဲဘ၀အသက္ရွင္ေရးအတြက္အားမေလွ်ာ႔တမ္း

ၾကိဳးစားရုန္းကန္ခဲ႔သူ၊စိတ္ထားေကာင္းျပီးအမ်ားအတြက္စဥ္းစားေပးႏိုင္သူ

သံေခ်ာင္းရဲ႕ခံစားမႈဒုကၡေတြ၊ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းေပၚကရင္အထိတ္ထိတ္

အျဖစ္အပ်က္မ်ားကအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာရင္ထဲမွာတေျမ႕ေျမ႕ခံစားေစတယ္။

အဲဒီခံစားခ်က္ကေတာ္ေတာ္နဲ႔မေပ်ာက္ႏိုင္ဘူး။အဲဒီလိုရသကိုေပးစြမ္းႏိုင္တဲ႔

စာအုပ္ေတြဟာကၽြန္မမွာရွိတဲ႔အသိစိတ္တစ္ခုကိုေရေလာင္းေပါင္းသင္ေပးလိုက္

သလိုရွင္သန္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။စာကိုစြဲစြဲျမဲျမဲဖတ္တဲ႔သူဟာ

စာေပကေပးတဲ႔ခံစားမႈေတြေၾကာင္႔အသိစိတ္ဟာအျမဲရွင္သန္ဖြံျဖိဳးေနတယ္။

သီးခံမႈ၊အနစ္နာခံမႈ၊ခြင္႔လႊတ္တတ္မႈစကားလံုးေတြဟာအႏွစ္သာရကိုမသိရင္ကိုယ္

ကရႈံးသလိုပါပဲ။တကယ္တမ္းအဲဒီအမႈအက်င္႔ေၾကာင္႔ရမဲ႔ေအးခ်မ္းမႈဟာအလြန္တန္ဖိုး

ၾကီးမားပါတယ္။ခံစားဖႈးမွာသိႏိုင္တာပါ။ကၽြန္မမွာအဲသလိုစဥ္းစားတတ္တဲ႔အက်င္႔၊

သိျပီးသားအသိကိုလိုက္နာတတ္ေသာအက်င္႔ရေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တာစာေပလို႔

ကၽြန္မယံုၾကည္ပါတယ္။တကယ္တမ္းစာဖတ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာအစေလးပဲလိုတာပါ။

အစေလးပဲခက္တာပါ။စာဖတ္က်င္႔ရသြားတဲ႔အခါသိခ်င္စိတ္ေၾကာင္႔စာမ်ိဳးစံုဖတ္

ျဖစ္လာမယ္။အဲသလိုစာစံုဖတ္ရင္းကိုယ္႔၀ါသနာနဲ႔အံ၀င္မဲ႔စာေတြေရြးဖတ္တတ္

လာမယ္။ရသကိုသိလာမွာပါပဲ။အခုေခတ္အေျခအေနမွာစာဖတ္ဖို႕အခ်ိန္အရမ္းရွား

ပါးေနေပမဲ႔အဲဒီရွားပါးတဲ႔အခ်ိန္ထဲကပဲဖတ္ျဖစ္ေအာင္ၾကိိဳးစားသင္႔ပါတယ္။ကၽြန္မ

လည္းစာေတြဖတ္ရင္းအက်င္႔တစ္ခုရေနပါျပီ။သူတစ္ပါးရဲ႕ခံစားမႈေတြကိုကၽြန္မ

ကိုယ္တိုင္ခံစားမိသလိုနားလည္ေပးႏိုင္တာပါပဲ။သူေနရာမွာငါဆိုရင္ဆိုတဲ႔အေတြး

၀င္လာျမဲပါ။ကၽြန္မဘယ္ေလာက္ပဲစိတ္ဆိုးတဲ႔သူျဖစ္ေနပါေစကၽြန္မအေပၚသူ႔ရဲ႕

ေကာင္းတာေလးတစ္ခုရွိေနခဲ႔ရင္အဲဒါေၾကာင္႔ပဲသူကိုနားလည္ေပးဖို႔ကၽြန္မရဲ႕စိတ္

ကအျမဲလႈ႕ံေဆာ္ေနတတ္ပါတယ္။အဲဒီစိတ္ေၾကာင္႔ပဲကိုယ္႔ကိုကိုယ္ႏႈးည႔ံတယ္

လို႔ခံစားမိပါတယ္။ကိုယ္႔ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕လဲအျမဲအံ၀င္တက်ျဖစ္ေနပါတယ္။

(ရင္ထဲမွာရွိတာေလးေတြေရးလိုက္တာပါ။ သီးခံျပီးဖတ္ေပးလို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)

MOTHER = အေမ

Mother's Defination.... အေမ့စာေပစကားအဓိပါၸယ္မ်ား
M = is for the millions things she give us.
အေမကကၽြႏု္ပ္တို႔ကိုေပးခဲ့ေသာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ
အရာေတြ.....
O = means only that she's growing old.
သားသမီးေတြအတြက္ေပးဆပ္ရင္း
အိုမင္းသြားတဲ့အေမ....
T = is for tears she to save us.
သားသမီးေတြအတြက္ အေမက်ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြ....
H = is for hear heart of purest gold.
အေမ့ရဲ႕ ေရႊစင္ႏွလံုးသား.....
E = is for he eyes, with love sight.
ေမတၱာၾကင္နာျခင္း အျပည့္အ၀နဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္ၾကည့္ရႈခဲ့တဲ့
အေမ....
R = means right she'll always be.
အၿမဲတမ္းမွန္ကန္သည့္ အေမ့ဆံုးမစကား.....
(သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ထံမွကူးယူေဖာ္ျပသည္။)

ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္

ေမြးဖြားရာမွသည္ေသျခင္းဆီသို႔အဆံုးရွိေသာရွင္သန္ေနသည္႔ၾကားကာလကိုဘ၀ဟု

မွတ္ယူၾကရမည္ဆိုလွ်င္ရွင္သန္ေနေသာဘ၀သည္အဘယ္အရာအတြက္

အသက္ရွင္ေနၾကရသနည္း။လူတိုင္းအတြက္အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာႏွစ္သက္ေက်နပ္စရာ

အေျဖမ်ားရွိေနပါလိမ္႔မည္။မိမိအႏွစ္သက္ဆံုးအေျဖမွာေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ျဖစ္သည္။

ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကင္းေသာဘ၀သည္အခ်ည္းႏွီးသာျဖစ္မည္။ရွင္သန္ေနေသာဘ၀တြင္

ကုန္လြန္ခဲ႔ျပီးေသာအတိတ္ကာလ၊လက္ရွိရင္ဆိုင္ေနရေသာပစၥဳပၸန္ကာလႏွင္႔

ေနာင္လာမဲ႔ေမွ်ာ္လင္႔ရာအနာဂတ္ကာလဟူ၍ရွိေနပါသည္။လက္ရွိရွင္သန္ေနေသာ

လူသား၏ေမွ်ာ္လင္႔ရာသည္အနာဂတ္ျဖစ္ေနသလိုအတိတ္ကာလ၏ျဖစ္ရပ္မ်ားစြာ

ကိုလည္းအနာဂတ္ကာလဲထိသယ္ေဆာင္ေနၾကသည္။အတိတ္၏မွတ္မွတ္သားသား

ပံုရိပ္မ်ားကိုသယ္ေဆာင္၍အနာဂတ္ကိုေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ၾကီးစြာတမ္းတေနျခင္းသည္

ဘ၀ျဖစ္၏။တစ္ခါတစ္ရံပစၥဳပၸန္ကိုေမ႔ေလ်ာ႔ေနတတ္ၾကသည္။ဤသို႔ေသာလူသား၏

ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေအာင္ျမင္မႈကားအဘယ္႔နည္း။အတိတ္မွာလည္းမရွိ၊အနာဂတ္မွာလည္း

မရွိ၊ပစၥဳပၸန္၌သာရွိ၏။ရင္ဆိုင္ေနရေသာပစၥဳပၸန္မွသည္ေနာင္လာမည္႔အနာဂတ္

ေအာင္ျမင္ျခင္းအခြင္႔အလမ္းကိုၾကိဳးပမ္းေနရျခင္းသည္ပင္ဘ၀အဓိပၸါယ္ပင္ျဖစ္သည္။

ဤသို႔ၾကိဳးပမ္းရာတြင္အတိတ္ကိုမေမ႔မေလ်ာ႔သတိနဲ႔ဆင္ျခင္ျပီးသင္ခန္းစာမ်ားရယူ

ႏိုင္ပါသည္။လြန္ကဲစြာျပန္လည္သံုးသပ္ျခင္းျပဳမေနသင္႔ပါ။အတိတ္ဆိုသည္မွာ

ေမ႔ေလ်ာ႔လို႔ရေကာင္းေသာအရာမဟုတ္သလိုလိုအပ္သည္ထက္ပိုမိုဆင္ျခင္ျခင္း

လည္းမျပဳသင္႔ေပ။ငါမေသႏိုင္ေသးဘူး၊အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီးရွိပါေသးတယ္ဟူေသာ

အတၱ၏ေျမုာက္ထိုးပင္႔ေကာ္တိုက္တြန္းမႈႏွင္႔ေလာဘ၏ေသြးေဆာင္မႈတို႔သည္
္
္္္္္ဘ၀၏မဆံုးႏိုင္ေသာေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကိုျဖစ္ေစႏိုင္သည္။လက္ရွိပစၥဳပၸန္နဲ႔လိုက္ေလ်ာမႈ

မရွိေသာေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ားျဖင္႔ကံၾကမၼာကိုအားကိုးျပီးစိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္

ဘ၀ထဲမွာတ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနတတ္မ်ိဳးလဲရွိႏိုင္သည္။

အဲဒါေတြေၾကာင္႔ဘ၀မွာမျဖစ္ႏိုင္တာမရွိဘူး၊မျဖစ္ေသးတာပဲရွိတယ္ဆိုတဲ႔အားေပးမႈကို

ယံုၾကည္ကိုးစားျပီးဘာမဆိုေလာကမွာေမွ်ာ္လင္႔လို႔ရႏိုင္ပါ႔မလား?

လက္ရွိပစၥဳပၸန္ရဲ႕ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈအေပၚစဥ္းစားခ်င္႔ခ်ိန္ႏိုင္ရန္လိုအပ္ပါသည္။

ဤေနရာတြင္ဂရိဒႆနပညာရွင္ၾကီးဆိုကေရးတီး(socrates)ေျပာသလို
ို
“မိမိကိုယ္ကိုသိပါ”(know thyself)ဆိုေသာစကားကိုသတိျပဳသင္႔ေပသည္။

ယေန႔ပစၥဳပၸန္တြင္မိမိသည္မည္သည္႔ေနရာကိုေရာက္ရွိေနသနည္း။

အနာဂတ္ကိုခရီးဆက္ဖို႔ အင္အားဘယ္မွ်ရွိေနသနည္း။

မိမိကိုယ္ကို အရင္သိေအာင္ၾကိဳးစားသင္႔သည္။ ထိုေနာက္မွသာပစၥဳပၸန္ဘ၀ကို

နားလည္ျပီးလက္တကမ္းရွိသည္႔ေအာင္ျမင္မႈအနာဂတ္မွေက်ာ္ျဖတ္ျပီး

ခရီးဆက္ရေပမည္။ဥပမာအားျဖင္႔ေအာက္ထပ္မွအေပၚထပ္သို႔ေရာက္ရွိရန္

ေလွကားတစ္ခု၏ပထမဆံုးေလွကားထစ္ကိုဦးစြာျဖတ္ရေပမည္။

မႈလေနရာႏွင္႔အနီးဆံုးကိုတက္လိုက္ႏိုင္ပါကေနာက္ထပ္ေလွကားထစ္မ်ားကို

ေအာင္ျမင္စြာဆက္တိုက္ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ျခင္းျဖင္႔မိမိေမွ်ာ္လင္႔ရာသို႔ေအာင္ျမင္စြာ

ေရာက္ရွိမည္ျဖစ္သည္။လူသားတိုင္းမိမိဘ၀တြင္အနာဂတ္ကိုဘယ္၍ဘယ္မွ်

ဘယ္အတိုင္းအတာထိမဆိုေမွ်ာ္လင္႔ႏိုင္တဲ႔အခြင္႔ရွိေနပါတယ္။ဒါေပမဲ႔လက္ေတြ႕

ပစၥဳပၸန္မွာေရာက္မလာႏိုင္တဲ႔စိတ္ကူးယဥ္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ျဖစ္ခဲ႔ရင္ေတာ႔

ပီပီျပင္ျပင္နားလည္ထားဖို႔ေတာ႔လိုအပ္ပါတယ္။အမွန္တကယ္ရင္ဆိုင္ရမွာက

လက္ရွိေရာက္ေနတဲ႔ဘ၀ကိုပီျပင္စြာနားလည္ျပီးမိမိနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ႔လက္တစ္ကမ္း

ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ၾကိဳးစားေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ပါပဲ။

(ကၽြန္မမွာလည္းေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေလးရွိေနပါတယ္၊ကၽြန္မရဲ႕ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေလးလိုပဲလူသားတိုင္းမွာရွိတဲ႔ေမွ်ာ္လင္႔မႈေတြျပည္၀ပါေစ)

လူ

သိၾကတဲ႔အတိုင္းပဲေလ၊ တစ္ခါတစ္ေလ လူ႔ဘ၀ၾကီးဟာသိပ္ကိုအေပၚယံဆန္ေနတတ္ပါတယ္။တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ႔လဲ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးေလးေတြနဲ႔ ထိေတြ႔မိတဲ႔အခါလည္းရွိပါတယ္။ အျမဲတမ္းရုန္းကန္ ျပိဳင္ဆိုင္ေနရတဲ႔လူ႔ဘ၀နဲ႔ အဂတိထြန္းကားတဲ႔လူအဖြဲ႔အစည္းတို႔ေၾကာင္႔ တခ်ိဳ႕လူေကာင္းသူေကာင္းေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိေနပါေသးလား ဆိုတာ ကိုေမ႔ေနတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားကို သိပ္မၾကည္႔တဲ႔အဲဒီလို လူေတြဟာ အျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာနည္းနည္းေလး ျဖစ္ျဖစ္ထည္႔၀င္ေပးႏိုင္ဖို႔ သူတို႔မွာရွိတာေတြကိုေပးဖို႔ ၀န္မေလးတတ္ၾကသူေတြပဲ။ ကိုယ္႔ရဲ႕ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေလးေတြ ျဖည္႔စြမ္း ေပးဖို႔ ဒီလိုကူညီတတ္သူေတြလည္းလိုအပ္ပါတယ္ေနာ္။
(ဒီblog ေလးျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ကူညီေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္)

၀တၲဳ

စိတ္အတၲႏွင္႔စြမ္းအားရွင္

“သူဟာငါမဟုတ္ပါလား”ဆိုတဲ႔စာေၾကာင္းေလးဟာကိုယ္ႏွင္႔မတိုက္ဆိုင္သ၍ေတာ႔

သာမာန္စာေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္းပါပဲ။တိုက္ဆိုင္လာတဲ႔တစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ျပင္းထန္

လွတဲ႔စိတ္အတၲႏွင္႔ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႔ေဒါသရုပ္ကိုေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ႏိုင္တဲ႔အဖိုး

အနဂၣပိုင္းျဖတ္မရေတာ႔စြမ္းအားရွင္အျဖစ္ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႕သိျမင္ခံစားခဲ႔ရ

ပါသည္။ကၽြန္မဟာမိဘေတြရဲ႔ဆိုဆံုးမမႈေအာက္မွာစည္းကမ္းေသ၀ပ္စြာနဲ႔အရြယ္ေရာက္

လာခဲ႔ရပါတယ္။(၁၀)တန္းေအာင္ေတာ႔စီးပြားေရးတကၠသိုလ္(ရန္ကုန္)မွာစီးပြားေရး

ပညာအဓိကနဲ႔ေန႔ေက်ာင္းတက္ခြင္႔ရခဲ႔ပါတယ္။ေက်ာင္းစဖြင္႔ေတာ႔အမွတ္ေကာင္းတဲ႔

အတြက္အစိုးရေဆာင္ေနခြင္႔ေသာကၽြန္မကိုယ္ေဖေဖကလိုက္ပို႔ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။

အေဆာင္မွာေရာက္ေၾကာင္းသတင္းပို႔ျပီးတာနဲ႔ညအိပ္အျပင္ထြက္ခြင္႔မရေတာ႔တဲ႔စည္း

ကမ္းေၾကာင္႔ေနရာသစ္ကိုစေရာက္ေရာက္ခ်င္းကၽြန္မငိုခ်င္သြားမိခဲ႔ရပါတယ္။အေဆာင္

အခန္းေလးေတြကႏွစ္ေရာက္ခန္းေလးေတြမို႔ကိုယ္နဲ႔ေနမဲ႔အေဖာ္ကိုကိုယ္ဖာသာေရြးခ်ယ္

လို႔ရပါတယ္။ဘယ္သူနဲ႔ေနရမွန္းမသိက်ယ္၀န္းလြန္းလွတဲ႔ဒီအေဆာင္ၾကီးထဲမွာကၽြန္မ

ဒီညဘယ္လိုမ်ားေနရမလဲအားငယ္ေနခ်ိန္မွာကၽြန္မရဲ႕အခန္းေဖာ္ေလးကိုစတင္ေတြ႕ရွိရျပီး

သူ႔ရဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔အျပံဳးေလးကကၽြန္မကိုအားေတြျဖစ္ေစခဲ႔ပါတယ္။အတူတူေနဖို႔

သူကပဲကၽြန္မကိုယ္စတင္ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ပြင္႔လင္းရိုးသားသူေလးပဲဟုကၽြန္မေကာက္

ခ်က္ခ်ျပီးသူနဲ႔တစ္ခန္းတည္းေနခြင္႔ရတာကိုလည္းေကာင္းေလျခင္းလို႔၀မ္းသာေက်နပ္

မိပါသည္။ထိုညကကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သူ႔ေဒသ၊ကိုယ္႔ေဒသအေၾကာင္းအျပန္အလွန္

ေျပာဆိုၾကျပီးအသီးသီးအိပ္ယာ၀င္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ကၽြန္မကေတာ႔ထံုးစံအတိုင္းဘုရားရွစ္ခိုး၊

ငါးပါးသီလခံယူျပီးမွအိပ္ယာ၀င္ခဲ႔ပါတယ္။အိပ္ယာထဲမလဲကၽြန္မေခါင္းအံုးေပၚေခါင္းခ်တိုင္း

အိပ္မေပ်ာ္တတ္ျပန္ေတာ႔ေရာက္တတ္ရာရာဟိုေတြးဒီေတြးေတြးလိုက္ေသးသည္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲကၽြန္မအခန္းေဖာ္ကအသက္ရႈသံခပ္ျပင္းျပင္းကေနေဟာက္သံကိုစတင္

ကုူးေျပာင္းလာပါျပီ။ကၽြန္မဘယ္လိုမဆက္အိပ္လို႔မရတဲ႔အဆံုးတစ္၊ႏွစ္၊သံုး၊ေလးေရတြက္

ရင္းအိပ္ေပ်ာ္ရန္ထပ္ၾကိဳးစားပါသည္။ေမ႔ခနဲျဖစ္သြားခ်ိန္မွာပဲအခန္းေဖာ္ရဲ႕တဘက္ေစာင္း

အိပ္ေနရာမွအျခားတစ္ဘက္သို႔ေျခပစ္လက္ပစ္လွည္႔ေစာင္းပစ္လိုက္ေသာအသံကတိတ္

ဆိတ္ျခင္းက္ိုျဖိဳခြင္းကာလကၽြန္မကိုအထိတ္တလန္႔လန္႔ႏုိးေစခဲ႔ျပန္ပါတယ္။မိုးလင္းလာ

ေတာ႔ကၽြန္မသူ႔ေၾကာင္႔အိပ္ေရးပ်က္ခဲ႔ရေသာ္လည္းသူခရီးသိပ္ပန္းလာလို႔ျဖစ္မွာပါေလဆိုျပီး

ကၽြန္မကပဲစတင္ႏႈတ္ဆက္ျပံဳးျပခဲ႔ပါတယ္။တစ္ေန႔သူကလည္းေရအိမ္ကအထြက္၊ကၽြန္မက

လည္းေရအိမ္အ၀င္ ကၽြန္မစိတ္ထဲေထာင္းကနဲေဒါသထြက္သြားမိတယ္။ၾကည္႔စမ္းမစင္စြန္႔ျပီး

ေရစင္ေအာင္မေလာင္းခဲ႔ဘုူး။ကၽြန္မကပဲေဆာင္ရြက္ခဲ႔ရပါတယ္။မလႊဲမရွာင္သာလို႔သာေဆာင္

ရြက္ခဲ႔ရေပမဲ႔ကၽြန္မဟာဟန္ေဆာင္ထားႏိုင္စြမ္းမရွိေအာင္ပဲမ်က္ႏွာပ်က္ေနခဲ႔ပါတယ္။

ႏႈတ္မွလည္းသူ႔မိဘေတြကသူ႔ကိုသင္မထားဘူးလားလို႔ေဒါသနဲ႔တစ္ေယာက္တည္းပြစိပြစိ

ေျပာေနမိပါတယ္။ကၽြန္မေရအိမ္ထဲကျပန္ထြက္လာေတာ႔အေဆာင္၀န္းအတြင္းကသရက္ပင္

ေလးေအာက္မွာခဏထိုင္ျပီးဥၾသေအာ္သံေလးကိုနားေထာင္ေနမိပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ

“ဟိတ္သူငယ္ခ်င္း”ကၽြန္မလွည္႔ၾကည္လိုက္ေတာ႔သူျဖစ္ေနပါတယ္။ကၽြန္မေမးဆတ္ျပေတာ႔

“မင္းအတြက္တို႔ဟင္းထုပ္၀ယ္လာတယ္လာအတူစားၾကမယ္”အဲလိုဆိုေတာ႔လဲကၽြန္မအားနာ

သြားျပန္တာမို႔“ဟာအားနာစရာဆုျမတ္ရယ္တို႔ဖာသာတို႔၀ယ္မွာေပါ႔”၊“ဘာအားနာစရာရွိလဲ

သက္ထားရဲ႕”ဟုေျပာလည္းေျပာကၽြန္မလက္ကိုဆြဲရင္းထမင္းစားခန္းထဲကိုေခၚလာပါေတာ႔

တယ္။“ေၾသာ္သူကဒီလိုေတာ႔လဲေကာင္းရွာသားပဲ”ဟုေတြးရင္းေစာေစာကအျဖစ္ကိုေမ႔လိုက္

ကာထမင္းလက္ဆံုစားျဖစ္ၾကပါတယ္။ထမင္းစားလွ်င္စားခ်င္းပဲသူ႔ရဲ႕လွ်ာၾကီးကိုႏွစ္ေတာင္

ေလာက္ထုတ္ျပီးတစ္ပ်ပ္ပ်ပ္ျမည္ေအာင္စားေနပါေတာ႔တယ္။ဟင္းရည္ေသာက္ျပန္ေတာ႔လဲ

တရႈးရႈးနဲဟင္းခပ္တဲ႔ဇြန္းကိုလည္းအလ်ဥ္းသင္႔သလိုညာဘက္ၾကီးနဲ႔လဲခပ္ပစ္လိုက္တာပဲ။

ကၽြန္မေတာ္ေတာ္စိတ္ဓါတ္က်သြားပါတယ္။ငိုလည္းငိုခ်င္သြားပါတယ္။ကၽြန္မဘယ္လိုမွထမင္း

စားလို႔မရေတာ႔တာမို႔ ဗိုက္ေအာင္႔သည္ဟုအေၾကာင္းျပကာထမင္းသြန္ပစ္ျပီးေရကန္နားမွာ

တေယာက္တည္းအကုသိုလ္တက္ေနမိတယ္။သူ႔မိဘေတြမဆံုးမဘူးလားဆိုျပီးအက်င္႔မတိုက္

ဆိုင္မႈအေပၚမွာေဒါသထြက္ေနမိပါတယ္။ကၽြန္မပင္ကိုယ္ကရန္မျဖစ္တတ္သူမို႔ရန္ျဖစ္ဖို႔စိတ္ကူး

မရွိသည္တိုင္သူ႔ကိုေဒါသထြက္မႈကေတာ႔အထြတ္အထိပ္တြင္ေရာက္ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မအခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ႔သူကစာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင္႔ျငိမ္႔ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။စာေရးစားပြဲေပၚ

မွာေတာ႔သူစားလက္စမုန္႔ပန္းကန္ႏွင္႔မုန္႔ထုတ္ခြံေတြေပပြေနပါတယ္။ ကၽြန္မကလဲ“ဟင္နင္

ဒါေတြမသိမ္းဘူးလား” ရင္ထဲကမေက်နပ္သံမွန္းတထစ္က်သတ္မွတ္ထားတဲ႔အသံတစ္သံ

မထင္မွတ္ပဲရုန္းထြက္သြားပါတယ္။ကၽြန္မလည္းေျပာျပီးကာမွအျပစ္စကားၾကီးအတြက္သူမ်ား

ရွက္သြားေလမလားလို႔အားနာမိပါေသးတယ္။သို႔ေသာ္သူကရိပ္မိပံုေတာင္မေပၚခဲ႔ပဲ“ေအးေလ

စာအုပ္ကသိပ္ေကာင္းေနေတာ႔ျပီးမွပဲသိမ္းေတာ႔မယ္ဟာဟဲဟဲငါးဟင္းနဲ႔စားထားေတာ႔

လက္ေတာ႔ေတာ္ေတာ္နံတယ္”သူ႔လက္ကိုအေကာင္းစားေရေမႊးဆြတ္ထားသလားမွတ္ရတယ္။

တရႊတ္ရႊတ္နမ္းေနလိုက္တာႏွာေခါင္းမရႈံမိေအာင္ထိန္းရင္းစာေရးခံုေပၚကစာအုပ္ကိုစီေန

လိုက္တယ္။စိတ္ထဲကေတာ႔“ေတာ္ေတာ္စည္းကမ္းမရွိတဲ႔မိန္းကေလး” လို႔ပ်စ္ပ်စ္္ႏွစ္ႏွစ္

ေ၀ဖန္ပစ္လိုက္မိတယ္။ဒီလိုနဲ႔“ည”ေတာ္မ်ားမ်ားမွာက်က္စရာရွိတာေတြကိုက်က္ျပီးသူ႔

ထက္ဦးေအာင္ကၽြန္မအိပ္ရာ၀င္ခဲ႔ပါတယ္။သူ႔လႈပ္ရွားမႈေတြကိုမၾကားရခင္ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္

အိပ္ေပ်ာ္သြားလည္းေအးတာပဲလို႔ေတြးရင္းအိပ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မႏွစ္ျခိဳက္စြာ

အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္“ဘုန္း၊ဒိုင္း၊၀ုန္း၊ဒိုင္း”ဟုူေသာ အသံေၾကာင္႔လန္႔ႏိုးကာနာရီၾကည္႔ေတာ႔

၁၂း၃၀ျဖစ္သည္။“ဆုျမတ္မအိပ္ေသးဘူးလားဟင္”လို႔စိတ္တိုသံမေပါက္ေအာင္ေမး

မိေတာ႔“အင္းအိပ္ေတာ႔မလို႔ပဲမနက္ေက်ာင္းတက္ရင္အဆင္သင္႔ျဖစ္ေအာင္အကၤီ်

ထုတ္ထားတာလို႔ေျပာျပီးသံေသတၲာၾကီးကိုပိတ္လိုက္ဖြင္႔လိုက္လုပ္ေနပါတယ္။

ဘယ္အရာမဆိုၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတာေကာင္းပါသည္။ဒါေပမဲ႔သူတပါးကိုအေႏွာင္႔

အယွက္ျဖစ္ေစမဲ႔ျပင္ဆင္မႈကိုေတာ႔နည္းနည္းဂရုစိုက္ေရွာင္ၾကဥ္သင္႔တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္မလည္းစိတ္တိုတိုနဲ႔ခုတင္တစ္ဘက္ကိုသူလိုပဲေျခပစ္လက္ပစ္အသံမည္ေအာင္

တအားေစာင္းလွည္႔ပစ္လိုက္တယ္။အနည္းငယ္ေတာ႔ေက်နပ္သလိုခံစားလိုက္ရတယ္။

သူကေတာ႔ေအးေအးေဆးေဆးပင္လုပ္စရာရွိတာကိုတဒုန္းဒုန္းတဒိုင္းဒိုင္းဆက္လုပ္

ေနတယ္။ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မလည္းပဲေရခြက္ေတြကိုေဆာင္႔ခ်တတ္လာတယ္။ဖိနပ္ကိုတမင္

ရွပ္တိုက္စီးတတ္လာတယ္။အျမဲတမ္းျပံဳးေနတတ္တဲ႔ကၽြန္မမ်က္ႏွာဟာတစ္ခုခုကိုအလို

မက်တဲ႔ေဒါသမ်က္ႏွာၾကီးျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာပါေတာ႔တယ္။ဆုျမတ္ဟာလက္ဖက္ရည္

ဆိုင္ထိုင္တတ္တဲ႔အက်င္႔ရျပီးကၽြန္မကိုပါ “ဟိတ္သက္ထားလက္ဖက္ရည္ဆိုင္လိုက္မလား

တို႔ေဘာ္ဒါေကာင္ေလးေတြနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးမယ္သူတို႔ကခင္တတ္ပါတယ္ဟအကူအညီ

လိုရင္လည္းေတာင္းလို႔ရတာေပါ႔”“အိုမလိုက္ပါဘူးရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ဘာအကူအညီမွ

လည္းမလိုဘူးကိုယ္ဖာသာကိုယ္သြားပါ”ဟုကၽြန္မကခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာလိုက္တယ္။

ဘာမွမေျပာေတာ႔ပဲသူထြက္သြားတယ္။တေအာင္႔ၾကာေတာ႔သူ႔သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလး

နဲ႔ျပန္၀င္လာတယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ေမ႔က်န္ခဲ႔လို႔တဲ႔ေလ။ဟိုလွန္ဒီလွန္နဲ႔သူ႔စရိုတ္အတိုင္း

ျပန္႔က်ဲေနေအာင္ရွာပစ္လိုက္တယ္။တကယ္ဆိုေအးေဆးေဆးရွာလို႔ရပါရဲ႔နဲ႔စရုိက္ကိုက

လို႔က်ိတ္ျပီးက်ိန္ဆဲေနမိတယ္။ေတြ႔ျပီေတြ႔ျပီလို႔ရုတ္တရက္ေအာ္လိုက္ေတာ႔ကၽြန္မလည္း

အေတာ္လန္႔သြားပါတယ္။ကၽြန္မဟာဘာမေျပာညာမေျပာေရတစ္ခြက္ကိုအျမန္ခပ္ေသာက္

ကာသူ႔အခန္းထဲက ထြက္မသြားခင္ေသာက္ျပီးသားေရခြက္ခြံကိုစားပြဲေပၚသို႔ “ခြပ္”ခနဲ

ျမည္ေအာင္ေဆာင္႔ခ်လိုက္မိပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲသူနဲ႔ပါလာတဲ႔ေကာင္မေလးက

“အမေလး”ဟုထေအာ္တဲ႔ထိေအာင္လန္႔သြားျပီ။ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္းကိုယ္႔လုပ္ရပ္ကို

ကိုယ္ျပန္လန္႔မိပါတယ္။ဘာတစ္ခြန္းမွမေျပာပဲ“အမေလး”တစ္ခြန္းနဲ႔(ျပဴးေၾကာင္ေလး

ၾကည္႔ျပီးတအ႔ံတၾသျဖစ္ေနတဲ႔မ်က္လံုးေတြနဲ႔) ေကာင္မေလးထြက္သြားပံုကိုေငးၾကည္႔ရင္း

ကၽြန္မလုပ္ရပ္ကိုကၽြန္မပထမဆံုးအၾကိမ္ျပန္ၾကည္႔ကာေသးသိမ္ၾကမ္းတမ္းတဲ႔ကၽြန္မ

အျပဳအမႈအတြက္ကၽြန္မေနာင္တရမိပါတယ္။ကၽြန္မရင္ထဲမွာလည္း“ဘုရား၊ဘုရားအဆင္း

လမ္းကသိပ္ျမန္ပါလား”လို႔ေရရြတ္ရင္းထိတ္လန္႔မိပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မဟာသူ႔ေၾကာင္႔

ငါဒီလိုျဖစ္ေနရတာဆိုျပီးကၽြန္မရဲ႕သူနဲ႔တူလာတဲ႔စရုိက္ဆိုးကိုေရွာင္ခဲ႔သည္႔တိုင္သူကိုေတာ႔

ခပ္တည္တည္ပဲဆက္ဆံခဲ႔ပါတယ္။ကၽြန္မလုပ္ရပ္ေတြကိုသူ႔အေနနဲ႔ဘာတစ္ခုမွအတုမခိုး

ခဲ႔တာေတာ႔အမွန္ပင္ဒါေပမဲ႔ကၽြန္မကေတာ႔စရိုက္ရွင္ပီပီစည္းကမ္းေကာင္းသူနဲ႔စေတြ႔ရင္

အတုခိုးတတ္သလိုစည္းကမ္းမဲ႔သူနဲ႔အေတ႔ြမွာလည္းကံေကာင္းလို႔စရုိက္ေျပာင္းေတာ႔မလို႔

အခ်ိန္မွီအသိတရား၀င္လာလိုက္လို႔ေပပဲ။ဒီလိုနဲ႔သ႔ူစရိုက္အေပၚခြင္႔မလႊတ္ႏိုင္သည္႔တိုင္

ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မေတာ႔သူနဲ႔တူမသြားေစရန္ျပင္ဆင္ေနရပါသည္။သူမ်ားကိုယ္လုပ္ရပ္

ကေလးကိုအားက်မိေလမလားလို႔အခြင္႔သင္႔တိုင္းစကားေလွကားထစ္ေလးမ်ားႏွင္႔ဆြယ္

ယူရန္ၾကိဳးစားမိျပန္ပါတယ္။တစ္ေန႔ကၽြန္မစာဖတ္ေနတုန္းသူကဖတ္လက္စစာအုပ္တစ္

အုပ္စာေရးခံုေပၚဘုန္းကနဲေနေအာင္ပစ္ခ်ျပီး“ေကာင္းလည္းမေကာင္းဘူးသြား”ဟု

ဆူဆူေဆာင္႔ေဆာင္႔ၾကီးနဲ႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မကလည္းသူခ်ထားတဲ႔စာအုပ္ကို

လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ “မစႏၵာရဲ႕ဘ၀အိမ္မက္ပန္းအိမ္မက္”၊ကၽြန္မဆင္ထားေသာခြင္ထဲ

၀င္လာျပီမို႔“ဟယ္ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ႔စာအုပ္ကိုမ်ားသူငယ္ခ်င္းကဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕

မေကာင္းဘူးေျပာတာလဲ”လို႔ေမးမိေတာ႔“ကိုယ္နဲ႔မတိုက္ဆိုင္လို႔ေဟ႔ကိုယ္နဲ႔မတိုက္ဆိုင္လို႔”

ဟုေျပာပါတယ္။ကၽြန္မကလည္းစကားစျပတ္မသြားေစပဲ“ေၾသာ္သူငယ္ခ်င္းရယ္ ကိုယ္နဲ႔မ

တိုက္ဆိုင္တိုင္းမေကာင္းဘူးလို႔ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲဒီစာအုပ္ေလးကတို႔နဲ႔လည္းတိုက္ရုိက္

မတိုက္ဆိုင္ပါဘုုူး”“ဒါဆိုသြယ္၀ိုက္တဲ႔နည္းနဲ႔သက္ဆိုင္တယ္ေပါ႔”“သိပ္ဟုတ္တာေပါ႔၊

တို႔တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ေတာင္မဟုတ္ဘူး၊သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေရာ၊လူေတြးအားလံုးနဲ႔ပါ

သြယ္၀ိုက္တဲ႔နည္းနဲ႔သက္ဆိုင္ေနတယ္၊ဘာေၾကာင္႔လည္းဆိုေတာ႔စာေရးဆရာတစ္

ေယာက္ဟာလူေလာကမွာျဖစ္ေလ႔ျဖစ္ထရွိတဲ႔သေဘာတရားေတြကိုေမတၲာစိတ္နဲ႔ၾကည္႔ျပီး

ေစတနာအမွန္တရားေတြနဲ႔စာဖတ္သူဘ၀အေမာေျပေစဖို႔စာေပအျဖစ္ဖန္တီးျပခဲ႔တာပဲ၊

တို႔လည္းလူသားေတြပဲမဟုတ္လား၊၀တၲဳထဲကဇတ္ေကာင္ေတြရဲ႕အျဖစ္မ်ိဳးမေတြၾကံဳႏိုင္ဘူး

လို႔ေျပာႏိုင္မလား၊ခုေနမၾကံဳေသးရင္ေတာင္ၾကံဳလာခဲ႔ရင္ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ႏိုင္တာေပါ႔

ဒါနဲ႔သူငယ္ခ်င္း ဒီစာအုပ္အဆံုးထိဖတ္ျပီးျပီလား” “မျပီးပါဘူးဟာမတိုက္ဆိုင္တာမို႔

ဆက္မဖတ္ေတာ႔တာ”ကၽြန္မသူ႔ကိုတစ္ခ်က္လွမ္းအကဲခတ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ကၽြန္မ

ဘာဆက္ေျပာမယ္ဆိုတာကိုင႔ံလင္႔ေနတာမို႔“ဒီမွာသူငယ္ခ်င္းတို႔ဆရာတစ္ေယာက္က

ေျပာဘူးတယ္သိလားစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္ရင္အရပ္ဆန္ဆန္မဖတ္ပါနဲ႔တဲ႔ပညာရွင္

ဆန္ဆန္ဖတ္ပါတဲ႔ အရပ္ဆန္ဆန္ဆိုတာကိုယ္နဲ႔တိုက္ဆိုင္မႈအေပၚမွာဆံုးျဖတ္တာျဖစ္ျပီး၊

ပညာရွင္ဆန္ဆန္ဆိုတာကေတာစာေရးဆရာရဲ႕ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ကိုဇတ္မ်ဥ္းဆြဲ

သိျမင္ေဖာ္ထုတ္နိုင္ျခင္းျဖစ္တယ္တဲ႔ေနာက္ျပီးဆရာကေျပာေသးတယ္ဟ

There is no disputing about tastes တဲ႔” ဒီအခ်ိန္မွာပဲသူက“ေတာ္ျပီကြာဘာေတြ

မွန္းလည္းမသိဘူးဘာကိုမွကိုနားမလည္တာအဲဒါေပမဲ႔တစ္ခုေတာ႔သိတယ္မင္းေျပာ

တဲ႔ျမန္မာစကားအရွည္ၾကီးေတြကိုယ္စိတ္မ၀င္စားေပမဲ႔ေနာက္ဆံုးေျပာသြားတဲ႔

အဂၤလိပ္စကားကိုေတာ႔စိတ္၀င္စားတယ္၊အဲဒီအဓိပၸါယ္ေျပာျပပါအုံး” ကၽြန္မတကယ္ပင္

လူကဲခတ္မွားခဲ႔ေလျပီ။လူကဲခတ္မွားတာအသာထားလို႔အဂၤလိပ္စကားပံုကိုျဖင္႔ဘာသာ

ျပန္ဖို႔အေတာ္၀န္ေလးေနမိပါတယ္။ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔သူကမေကာင္းဘူးဟူေသာ

သူ႔စိတ္သတ္မွတ္ခ်က္အရသာေပၚတြင္ကၽြန္မကေကာင္းပါတယ္လို႕အကိုးအကား

အေထာက္အထားေတြနဲ႔ကၽြန္မသိသေလာက္သူသိပါေစဆိုတဲ႔ေစတနာနဲ႔ရွင္းျပခဲ႔

ေပမဲ႔ျငင္းတယ္လို႔သူထင္မွာဧကန္မလြဲေပ။ဒီစကားပံုရဲ႔အဓိပၸါယ္ကိုေျပာလိုက္လို႔သူဟားရင္

ေနာက္ဆက္တြဲကၽြန္မေျပာမဲ႔စကားေတြကသူနဲ႔ကၽြန္မအေ၀းဆံုးကိုပို႔မဲ႔စကားေတြပဲျဖစ္

လိမ္႔မယ္။ကၽြန္မကသူ႔ရဲ႔ေလွာင္ေျပာင္မႈကိုခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ေတြးေတာျပင္ဆင္ျပီး

မွ“ဆုျမတ္အဲဒီစကားပံု႔ ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကအရသာအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီးဘယ္ေတာ႔မွမ

ျငင္းခံုနဲ႔တဲ႔”ကၽြန္မကထင္ထားတဲ႔အတိုင္းျဖစ္လာေတာ႔မွာပဲရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔သည္းခံရန္

အားေမြးထားေပမဲ႔ထင္သလိုျဖစ္မလာခဲ႔ပါ။“အိုေကအဲဒါေတာ႔ေတြ႔သြားျပီမနက္အတန္း

သြားလို႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆိုင္ထိုင္ရင္တိုက္ရုိက္အသံုးခ်ေတာ႔မယ္”သူ႔အေပၚယံေတြးေခၚ

မႈကိုဒီတစ္ခါေက်းဇုူးတင္ရမလိုျဖစ္သြားပါတယ္။ကၽြန္မဥိးေခါင္းထက္ကၾကီးေလးတဲ႔

၀န္ထုတ္တစ္ခုကိုပစ္ခ်လိုက္သလို“ဟင္း”ကနဲသက္ပ်င္းခ်ျပီးအိပ္ယာေပၚလွဲကာအရာ

မထင္တဲ႔ၾကိဳးပမ္းမႈအတြက္ေျခရာေကာက္ၾကည္႔ေနမိပါတယ္။ျဖစ္ပ်က္မႈတစ္ခုအေပၚ

ဆံုးျဖတ္ရာမွာသတ္မွတ္ခ်က္ခ်င္းမတူတဲ႔သူနဲ႔ကၽြန္မတို႔ရဲ႔အေျဖယူဆခ်က္မ်ားကို

ေခါင္းမႈးတဲ႔အထိေတြးေနမိပါတယ္။ကၽြန္မဟာသူနဲ႔ညိွမရတဲ႔ယူဆခ်က္မ်ား၊သူ႔ရဲ႔အလိုက္

မသိတဲ႔ပင္ကိုယ္စရုိက္မ်ားကိုေက်ာင္းသြားရင္းေတြးေနမိပါတယ္။အတန္းခ်ိန္လည္း

မစေသးတာမို႔ အတန္းေ႔ရွကၽြန္းပင္ၾကီးေအာက္မွာခဏ၀င္ထိုင္လိုက္မိပါတယ္။

ဘာရယ္မဟုတ္အသင္႔ေတြ႔တဲ႔တုတ္ရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းကိုထိုင္ခ်ိဳးေနမိပါတယ္။

ခ်ိဳးရင္းခ်ိဳးရင္းေနာက္ဆံုးလက္တစ္ဆစ္သာသာက်န္ေတာ႔တဲ႔အထိခ်ိဳးပစ္လိုက္တယ္။

ဆက္ခ်ိဳးလို႔လည္းမရေတာ႔။အဲဒီမွာအသိတစ္ခ်က္လက္ခနဲ၀င္လာပါတယ္။

“ေၾသာ္ဇာတိပုညဂုဏ္မာန”ဆိုတာဒါပါလား။အစြန္းႏွစ္ဖက္ဟာဘယ္ေလာက္ခ်ိဳးခ်ိဳး

ဘယ္ေလာက္တိုတိုအစြန္းႏွစ္ဖက္ကိုေဆာင္ေနတုန္းပါပဲေလ။အဲဒီအစြန္းတစ္ဖက္

ကေနသူ႔ကိုေဒါသထြက္ေနသင္႔သလား။သူဟာငါ႔လိုမျဖစ္ရေကာင္းလားလို႔အျမဲ

အတၲၾကီးျပီးအကုသိုလ္ေတြတလိပ္လိပ္တက္ေနေတာ႔မွာလား။သူ႔ေလာကနဲ႔သူပဲေလ။

ကၽြန္မဟာအမွားတစ္ရံကိုလႊတ္ခ်ဖို႔အမွန္တရားကိုလက္ခံႏိုင္ဖို႔အတြက္ေစာေစာက

အတိုဆံုးခ်ိဳးထားတဲ႔တုတ္ေခ်ာင္းေလးရဲ႕အစြန္းတစ္ဖက္နဲ႔ေျမၾကီးေပၚမွာစာေၾကာင္း

ေလးတစ္ေၾကာင္းေရးလိုက္ပါတယ္။စာေၾကာင္းေလးကေတာ႔“သူဟာငါမဟုတ္ပါလား”

လို႔ျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီစာေၾကာင္းေလးကကၽြန္မရဲ႕ေဒါသရုပ္ကိုေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ႏိုင္တဲ႔

အဖိုးအနဂၣပိုင္းျဖတ္မရေတာ႔ေသာစြမ္းအားရွင္စာေၾကာင္းေလးပဲမဟုတ္ပါလားရွင္.....

(ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)

“ျမတ္မိဘသို႔”

• ငါငယ္စဥ္က ငါ႔အတြက္ႏွင္႔

ငါ႔မိဘတို႔ ပင္ပန္းခဲ႔ရ

• ငါၾကီးျပင္းလည္း ငါ႔ပညာအတြက္

ငါမိဘတို႔ ပူပင္ခဲ႔ရ

• အလုပ္ရလည္း ငါအလုပ္တြင္

ေပၽွာ္ရႊင္ရဲ႕လား မၾကာခဏ
ေမးရျမန္းရ ပင္ပန္းေနရ

• ေၾသာ္......

ဘ၀...ဘ၀ မိဘျဖစ္ရ
ပူပင္ေသာက ၾကီးမားၾကရ
ေက်းဇူးၾကီးလွ ျမတ္မိဘတို႔
အသက္ထက္ဆံုး စိတ္ပင္ပန္းမႈ
မရွိေလေအာင္ မိဘအလိုက်
ေနထိုင္ပါက ငါ႔စိတ္ထဲ၀ယ္
ေက်းဇုူးဆပ္ရာ ေရာက္မည္ပင္၊
(ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္ရေသာ ေဖေဖႏွင္႔ေမေမ သို႔)တစ္ဦးတည္းေသာညီမေလးကိုလည္းခ်စ္ပါသည္။

အျမဲတမ္းအမွတ္ရေနေသာ
သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔.........
ေပ်ာ္ရႊင္စြာဆံုေတြ႕ခ်င္ပါသည္။

“ရုန္းကန္ျခင္းဂုဏ္”

• သူငယ္ခ်င္း...

အိပ္ယာက ထျပီးၾကည္႔စမ္းပါ...

• စာကေလးတစ္ေကာင္

ေကာက္ရုိးတစ္မွ်င္ ကိုက္ခ်ီလို႔
အသိုက္ေဆာက္ရမယ္ေလ...

• ပုရြက္ဆိတ္ ငယ္တစ္ေကာင္

ထမင္းလံုး တစ္လံုးကို မႏိုင႔္တႏိုင္ကုိက္ခ်ီလို႔
အစာစုေဆာင္းရမယ္ေလ...

• ပ်ားငယ္ေလးတစ္ေကာင္

ပန္းပြင္႔မ်ားဆီ ဦးတည္ပ်ံသန္းလို႔
ပ်ားရည္ထုတ္လုပ္ရမယ္ေလ...

• သူငယ္ခ်င္း...

ဘ၀အဆန္ဆိုတာ
အလွအမွန္ပဲ မဟုတ္လား...
(ခင္မင္ရေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔)(1.9.03)

စိတ္ၾကည္လင္ျငိမ္းခ်မ္းမႈႈႈဟူသည္
အသိဉာဏ္ပညာမွထြက္ေပၚလာသည္႔ရတနာတစ္ပါးျဖစ္သည္။
မိမိကိုယ္ကိုေစာင္႔ၾကည္ထိန္းခ်ဳပ္ေသာအလုပ္ကိုႏွစ္ရွည္လမ်ား လုပ္ကိုင္ခဲ႔ျခင္း၏
အက်ိဳးရလဒ္လည္းျဖစ္သည္။
စိတ္ၾကည္လင္ျငိမ္းခ်မ္းမႈသည္ အေတြ႔အၾကံဳရင္႔က်က္မႈ႔ကိုျပသည္။
အေတြးနိယာမတို႔ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ပံုသေဘာကို သာမန္မွ်မကနားလည္သိကၽြမ္း
ထားေၾကာင္းလည္းထင္ရွားေစသည္။
မိမိကိုယ္ကို အေတြးအၾကံမွျဖစ္ေပၚလာသူဟူ၍ သိျမင္နားလည္လာသည္ႏွင္႔အမွ်
လူသည္တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းမႈရရွိလာသည္။
ထိုသူသည္အျခားသူမ်ားအေပၚ၌လည္းမွန္ကန္စြာသံုးသပ္ရႈျမင္လာႏိုင္သည္။
အေၾကာင္းကိစၥရပ္မ်ားႏွင္႔ပတ္သက္၍ အေပၚယံေၾကာမဟုတ္ပဲ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္
ျဖစ္ေပၚသည္႔ အႏွစ္သာရသေဘာကိုပို၍ ေလးေလးနက္နက္သိျမင္လာႏိုင္သည္။
ထိုအခါသူသည္ စိတ္ဂနာမျငိမ္ျဖစ္ျခင္း၊ေယာက္ယက္ခတ္ျခင္း၊ေဒါသအမ်က္ထြက္လြယ္၊
လႈပ္ရွားထၾကြလြယ္ျခင္းမ်ားေလ်ာ႔ပါးေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ္႔မည္။
စိုးရိမ္ေၾကာင္႔ၾက ႏွင္႔ေသာကဗ်ာပါဒမ်ားလဲ ကင္းကာမယိမ္းမယိုင္ၾကံ႕ခိုင္သူ၊
တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းသူျဖစ္လာေပမည္။
(စိတ္လႈပ္ရွားလြယ္ေသာမိမိအတြက္ျဖစ္ပါသည္)

“လူတိုင္းအေပၚမွာသစၥာကတိျမဲ
ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားေနဆဲပါ“

ဘာသာေရး

ျဗဟၼစိုရ္တရား(၄)ပါး

• ေမတၲာ-ေမတၲာစိတ္ထားတတ္ဖို႔(အယုတ္အလတ္၊အျမတ္မေရြး)
• ကရုဏာ-ၾကင္နာသနားဖို႔ (ကိုယ္႔ထက္နိမ္႔က်သူေတြအေပၚ)
• မုဒိတာ-၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာရွိဖို႔ (ကိုယ္႔ထက္ျမင္႔သူေတြအတြက္)
• ဥေပကၡာ-အထက္ကေမတၲာထားလို႔မရေတာ႔ဘူး၊ကရုဏာလည္းထားလို႔မရ၊

မုဒိတာလည္းပြားစရာမရွိဘူးဆိုရင္ေတာ႔ဘာမွခံစားမေပးေတာ႔တဲ႔ဥေပကၡာတရားပဲေပါ႔
ကိုယ႔္ကိုကိုယ္ျပန္ေမးဘူးတယ္၊လူတိုင္းအေပၚေမတၲာစိတ္ေတြထားႏိုင္ေနျပီလား? အားနည္းေနပါေသးတယ္
ဂရုဏာသနားစိတ္ေတာ႔အျမဲတမ္းရွိေနေပမဲ႔ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ျပီးကူညီႏိုင္ဖို႔အတြက္အမ်ားၾကီးလိုအပ္ ေနပါေသး တယ္၊ မုဒိတာ ဒီစိတ္ေလးထားႏိုင္ဖို႔ လည္းအားနည္းပါတယ္၊ အပင္ပန္းဆံုးလို႔ခံစားမိတယ္၊အဲဒီစိတ္နဲ႔အတူ ၀န္တိုစိတ္ကလည္းယွဥ္တြဲျပီးပါေနလို႔ပါဘဲ၊ ဥေပကၡာ ေတာ႔ဘယ္သူ႔ကိုမွမလုပ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။

“ဘယ္ေလာက္ပင္ စားရစားရ
တစ္၀မ္း၀ရံုဘဲ
ဘယ္ေလာက္ပင္ ၀တ္ရ၀တ္ရ
အေရျပားဖံုးရံုေလးဘဲ
ဘယ္ေလာက္ပင္ အိပ္ရေနရ
တကိုယ္စာေလးဘဲ
ကုသိုလ္ျပဳလွ်င္ကိုယ္ဖို႔
က်န္ခဲ႔ရင္သူမ်ားဖို႔”
(ကိုယ္႔ကိုကိုယ္အျမဲဆံုးမေနရတဲ႔စကားေလးပါ)
ကိုယ္ရဲ႕လိုအင္ဆႏၵနဲ႔ သူမ်ားရဲ႕လိုအင္ဆႏၵကိုယွဥ္တြဲျပီးေရြးခ်ယ္ရတဲ႔အခါတိုင္းေတြးမိပါတယ္။

ဘာသာျပန္

ထူးဆန္းေသာရြာ(Strange Habitat)
ေရွးသေရာအခါ ေသြးျပီးသားစိ္န္တံုးတစ္ႏႈန္း ၾကည္လင္စင္ၾကယ္ေနေသာ
ျမစ္ၾကီးတစ္သြယ္၏ ေအာက္၀ယ္ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ သတၲ၀ါတစ္မ်ိဳးသည္ ရြာတည္၍ေနၾကကုန္သတတ္။
ၾကီးငယ္မဟူ၊ခ်မ္းသာဆင္းရဲမခ်န္၊ေကာင္းဆိုးမေရြး၊ထိုရြာေနအေပါင္း၏ အထက္၌ ျမစ္ၾကီး၏ ေရစီးသည္
အသံမထြက္ျငိမ္သက္စြာပင္ စိန္ရတနာ မ်က္ရြဲအသြင္ မိမိ၏ ၾကည္လင္ေသာ သေဘာတစ္ခုတည္းကိုသာ
သိျမင္လ်က္ မိမိ၏လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းသာလွ်င္ စီးဆင္းလွ်က္ရွိ၏။
ထိုရြာေန အားလံုးသည္ မိမိတို႔စရုိက္ ၀သီမ်ားအားေလ်ာ္စြာ ျမစ္ေအာက္ေျခရွိ သစ္ျမစ္သစ္ငုတ္၊ေက်ာက္
တံုးေက်ာက္ခဲ၊ေက်ာက္လက္ေက်ာက္ခက္မ်ားကိုသာတင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္တြယ္ကပ္ထားၾကကုန္၏။ အဘယ္ေၾကာင္႔နည္းမႈ ဆုပ္ကိုင္တြယ္ကပ္ထားသည္ပင္ သူတို႔၏ ဘ၀ေနနည္းေနပံုျဖစ္၍ ေရစီးကို
ဖီဆန္ေနရျခင္းသည္လည္း သူတို႔ေမြးကတည္းကပင္ သင္ယူဆည္းပူးတတ္ကၽြမ္း နပ္ေနာလာေသာ
အတတ္ဓေလ့ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔တည္း။
သို႔တေစလည္း ထိုရြာေန သတၲ၀ါ တစ္ဦးမႈ “ဤသို႔ တြယ္ကပ္ေနျခင္းျဖင္႔ ငါေမာဟိုက္လွေလျပီ။ ေရစီး
ေၾကာင္းကို မျမင္ႏုိင္ေသာ္ျငားလည္း သူ႔ခရီးကို သူေတာ႔သိေန မည္ဟု ငါသည္ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်၍
ယံုၾကည္၏။ ငါသည္ ငါကိုယ္ငါေလွ်ာခ် လိုက္ေတာ႔မည္။ ေရစီးေၾကာင္းသည္ ငါကိုယ္ေဆာင္လိုရာ
ေဆာင္ေလသတည္း။ တြယ္ကပ္ေနရျခင္းျဖင္႔ ငါသည္ပ်င္းရိ ျငီးေငြ႔ျပီး ေသရေခ်အံ႔။” ဟုေျပာဆို၏၊
အျခားသတၲ၀ါ မ်ားသည္ သူ႔ကိုရယ္ေမာကာ “ေဟ႔အရုး၊ ေအး လႊတ္ခ် လိုက္၊ လႊတ္ခ်လိုက္လွ်င္
သင္ကိုးကြယ္ေနေသာ ထိုေရစီးေၾကာင္းသည္ သင္႔အား ဒလိမ္႔ေခါက္ေကြး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပီး
ေက်က္ေဆာင္ေတြ၌ သင္႔ခႏၵာသည္ စိစိေၾကလိမ္႔မည္။အဲသည္ေတာ႔ ျငီးေငြ႔ျပီး ေသရျခင္းထက္
ပို၍လွ်င္ျမန္ေသာ ေသျခင္းဆိုးသည္ သင္၌ျဖစ္လတၲံ႕” ဟုဆိုၾကကုန္၏။
သိုေသာ္လည္း ထိုသတၲ၀ါ သည္ သူတို႔ကိုဂရုမစိုက္ပဲ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ရႈသြင္းလိုက္ျပီးလွ်င္
သူကိုယ္သူလႊတ္ခ်လိုက္ေလသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ တလိမ္႔ေခါက္ေကြး ျဖစ္သြားျပီးေနာက္ ေရစီး
အဟုန္ျဖင္႔ ေက်ာက္ေဆာင္ျဖင္႔တိုက္မိေလသည္။
ထိုသတၲ၀ါသည္ ထိုအခ်ိန္မွ၍ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ဘာကိုမွ် လွမ္းကိုင္ျခင္းတြယ္ကပ္ျခင္း မျပဳေတာ႔
ဘဲ ေရစီးျဖင္႔ ျမစ္၏ ေအာက္ေျခမွ လြတ္ေျမာက္၍ အထက္သို႔ မ ပင္႔တင္ေဆာင္ျခင္းခံရေလ၏
ထိုကာလမွ စ၍ သူသည္ပြန္းပဲ႔ နာက်င္ရျခင္း မရွိေလေတာ႔သတည္း။
သူ႔ကိုယ္မျမင္ဘူးေသာ ျမစ္အေၾကရွိ သတၲ၀ါမ်ားသည္ ဤသို႔ေအာ္ဟစ္ၾကကုန္၏။
”အ႔ံဖြယ္ သရဲျပာ႗ိဟာ အစြမ္းကို ျမင္ၾကသလားေဟ႔! တို႔လိုသတၲ၀ါပင္ ျဖစ္ေပမင္႔ ပ်ံသန္းႏိုင္သဟ! တို႔အားလံုးကို ကယ္တင္ရန္ေရာက္ ရွိလာေသာ တန္ခိုးရွင္ ကိုၾကည္႔လိုက္ၾကေဟ႔! ”
ေရစီးတြင္ေမွ်ာပါေနေသာ သတၲ၀ါသည္ “ငါသည္ သင္တို႔ကဲ႔သို႔ေသာ သတၲ၀ါတစ္ဦးပင္
ျဖစ္၏ တကား၊ တန္ခိုးရွင္မဟုတ္. တို႔သာ လႊတ္ခ်၀႔ံေသာ္ ျမစ္သည္ တို႔လြတ္ေျမာက္မႈ၌
ႏွစ္ျခိဳက္ေပ်ာ္ေမြ႔ မည္သာလွ်င္တည္း တို႔တေတြအဖို႔ အလုပ္ေကာင္းအလုပ္မွန္ သည္
ဤသို႔လွ်င္ ခရီးထြက္ျခင္း၊ ဤသို႔လွ်င္ စြန္႔စားျခင္းသာတည္း” ဟုဆို၏။
ျမစ္အေၾကရွိ သတၲ၀ါမ်ားသည္ ေက်ာက္ထြက္ေက်ာက္စြယ္ မ်ားကိုသာ တစ္ခ်ိန္လံုး
ဖက္တြယ္ဆုပ္ကုိင္လ်က္ “ဘုန္းတန္ခိုးရွင္ဖ်ား၊ ဘုန္းတန္ခိုးရွင္ဖ်ား” ဟုပို၍ပုိ၍ တေဟာင္ေဟာင္
တက်ီက်ီ ျမည္တမ္းေနၾကကုန္၏။ တဖန္အထက္သို႔ ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္ၾက ေသာအခါ ထိုေရစီးေမွ်ာသတၲ၀ါ သည္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ႔သည္။ သူတို႔သည္ အထီးက်န္ျဖစ္ကာ ဘုန္းတန္ခိုးရွင္
ဟု သူတို႔ေခၚေနေသာ သူ၏အေၾကာင္းႏွင္႔ပတ္သက္၍ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အံ႔ဖြယ္သရဲတန္ခိုး အဆန္း
တၾကယ္ ဒ႑ာရီမ်ားကို တညံညံတစာစာ တီထြင္ေျပာဆိုလ်က္သား က်န္ရစ္ရွာၾကကုန္သတည္း။

(by Richard Bach)

ကဗ်ာ

“မဇၨ်ိမ”
အစမေသခ်ာ.....
အဆံုးမေရရာတဲ႔ခရီး....
မျငီးတမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ရတဲ႔...ငါ.....
အမဲႏွင္႔အျဖဴ
အပူႏွင္႔အေအး
အေလးႏွင္႔အေပါ႔
အေပ်ာ႔ႏွင္႔အမာ
အကာႏွင္႔အႏွစ္
အခ်စ္ႏွင္႔အမုန္း
အဆံုးႏွင္႔အစ
အမႏွင္႔အဖို
အတိုႏွင္႔အရွည္
အေနႏွင္႔အသြား
“၀ိေရာဓိ” ေတြၾကား
မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းရဲ႔ အလယ္နားမွာ
သြားေနႏိုင္ရင္ဘယ္ေလာက္....ေကာင္းမလဲ
(1.9.03)

ဒႆနစာစုမ်ား

“မနက္အတြက္ေတြပူေနမည္႔အစား ယေန႔အလုပ္လုပ္ပါ
ဘ၀ကိုေၾကာက္႔ရြံေနမည္႔အစား ခံစားပါ
ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ဤလမ္းကို ဤတစ္ၾကိမ္သာ ျဖတ္သန္းသြားရမည္ျဖစ္သည္”

“မိမိကိုယ္ကိုစီမံခန္႔ခြဲရန္ ဦးေႏွာက္ကိုသံုးပါ
သူတပါးအားစီမံခန္႔ခြဲရန္ ႏွံလံုးသားကိုသံုးပါ”

“ပူေဆြးေသာဌက္မ်ား သင္႔ေခါင္းေပၚမွ ျဖတ္သန္းသြားျခင္းကို
သင္တားဆီးမရႏိုင္ပါ၊ သို႔ေသာ္သင္႔ေခါင္းေပၚ၌ အသိုက္ေဆာက္အေျခခ်
ေနထိုင္မည္႔အေရးကိုေတာ႔ သင္ေကာင္းစြာတားဆီးႏိုင္ပါသည္”

“ေရတစ္၀က္ဘဲရွိေတာ႔တယ္” “ေရကတစ္၀က္ၾကီးမ်ားေတာင္က်န္ပါေသးလား”
ဤစကားႏွစ္ခြန္း၏ အတိမ္အနက္ကားမိုးႏွင္႔ေျမေလာက္ကြာျခားႏိုင္သည္။

“ပစၥည္းဥစၥာဆံုးရႈံးလွ်င္ ဘာမွမဆံုးရႈံး
က်န္းမာေရးေပ်ာက္ဆံုးလွ်င္ တစ္၀က္ဆံုးရႈံးျပီ
အက်င္႔စာရိတၲ ပ်က္ယြင္းလွ်င္ကား အားလံုးဆံုးရႈံးသြားပါျပီ”
ႏွစ္သက္မိေသာစာစုမ်ား

ကဗ်ာ

"Be civil to all; “လူတိုင္းကိုယဥ္ေက်းစြာဆက္ဆံပါ
Sociable to many; လူအမ်ားႏွင္႔ ခင္မင္ေအာင္ေနပါ
Familiar with few; လူအခ်ိဳ႕ႏွင္႔ရင္းႏီွးေအာင္ဆက္ဆံပါ
Friend to one; တစ္ဦးစႏွစ္ဦးစကိုေတာ႔ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာျဖစ္လာေအာင္ေပါင္းသင္းပါ
Enemy to none;" ရန္သူရယ္လို႔ေတာ႔ တစ္ေယာက္မွမရွိပါေစနဲ႔”
ဘင္ဂ်မင္ဖရင္းကလင္း(၁၇၀၆-၁၇၉၀)

ကဗ်ာ

သခၤါရ
“၀ါး” ကနဲစူးစူးရွရွေအာ္ငိုသံနဲ႔
ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနတဲ႔ဘ၀လမ္းကို
စတင္လို႔ ျဖတ္သန္းအျပီးမွာ
“၀ါး”ကနဲ စူးစူးရွရွေအာ္ငိုသံနဲ႔ပဲ
မသိမသာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတယ္.....
ေမွာင္မည္းေနတဲ႔ ဒီခရီးမွာ
မ်က္စိႏွစ္ကြင္းက လင္းေအာင္မစြမ္းႏိုင္ဘူး
တည္႔တည္႔ေလွ်ာက္သူကေလွ်ာက္
ေကာက္ေကြ႔ျပီး ေလွ်ာက္သူကေလွ်ာက္
ေခါင္းေမာ႔ျပီး ေလွ်ာက္သူကေလွ်ာက္
ေခါင္းငံု႔ျပီး ေလွ်ာက္သူကေလွ်ာက္
မာနေတြထား အမုန္းေတြပြားလို႔
ရုးရုးမိုက္မိုက္ ခလုတ္ေတြတိုက္လို႔
မာန္ကမရွိ ဟန္အတိနဲ႔
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံႏုိင္ရည္ရွိၾကမလဲ
(ေသခ်ာပါတယ္)
ေခ်ာက္ထဲက်မသြားခင္ အခ်ိန္အထိေပါ႔......
ဒီေန႔ငါဟာ မေန႔ကငါလား?
ဒီေန႔သူဟာ မေန႔ကသူလား?
“ေျပာင္းလဲျခင္းသည္ သာ
မေျပာင္းလဲေသာအရာျဖစ္သည္” တဲ႔
လူတစ္ဦး ေသဆံုးျခင္းဟာ
၀မ္းနည္းစရာပါ
လူတစ္ရာတစ္ေထာင္ေသဆံုးေတာ႔
စာရင္းတစ္ခုျဖစ္တာေပါ႔......
အသက္ေျခာက္ဆယ္ဆိုတာလည္း
တကယ္ေတာ႔ ေခါင္းတိုင္ထက္က
မီးနစ္အနည္းငယ္သာ ၾကာရွည္ခံတဲ႔
မီးခိုးေငြ႔ေလးပါဘဲ......
သူငယ္ခ်င္းေရ
ဘာမွ ပူမေနပါနဲ႔
အခ်ိန္တန္ရင္
ငါတို႔အားလံုး ေသသြားၾကမွာပါ.....
(12.9.03)

အေတြးအပိုင္းအစမ်ား

ေငြျဖင္႔
စားစရာ၀ယ္၍ရႏိုင္သည္ အရသာ၀ယ္၍မရ
ေဆး၀ါး၀ယ္၍ရႏိုင္သည္ က်န္းမာျခင္းကို၀ယ္၍မရ
ဗဟုသုတအခ်က္အလက္၀ယ္၍ရႏိုင္သည္ ညဏ္အေျမာ္အျမင္ကို၀ယ္၍မရ
အေရာင္ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္၀ယ္၍ရႏိုင္သည္ လွပမႈကို၀ယ္၍မရ
အေပ်ာ္အပါး၀ယ္၍ရႏိုင္သည္ ခ်မ္းသာသုခ၀ယ္၍မရ
အသိအကၽြမ္းရႏိုင္သည္ မိတ္ေဆြစစ္၀ယ္၍မရ
အေစအပါး၀ယ္၍ရႏိုင္သည္ သစၥာရွိမႈ၀ယ္၍မရ
အားလပ္ခ်ိန္၀ယ္၍ရႏိုင္သည္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို၀ယ္၍မရ
အလံုးစံုေသာအကာမ်ားကို၀ယ္၍ရႏိုင္သည္ အတြင္းအႏွစ္သာရမ်ားကိုမႈ၀ယ္၍မရႏိုင္၊

အေတြးအပိုင္းအစမ်ား

အေတြ႔အၾကံဳဆိုတာ နာနာက်င္က်င္ခံစားရမွ၊ အဲဒီနာက်င္မႈ႔ဟာလည္း
ကိုယ္႔စိတ္ႏွစ္ပါးစလံုးအေပၚမွာအရာထင္က်န္ခဲ႔ပါမွ
တန္ဖိုးရွိတတ္တာမ်ိဴးပါ။

အခ်စ္

အခ်စ္ဟူသည္
ယံုၾကည္သူတို႔အတြက္ ကိုးကြယ္အားထားရာ
တန္ဖိုးထားသူတို႔အတြက္ အနဂၢရတနာ
အစြဲအလန္းၾကီးသူတို႔အတြက္ အစားထိုးစရာအေျဖရွာမရႏိုင္ေသာအရာ
အမုန္းၾကီးသူတို႔အတြက္ တစ္သက္တာအဆိပ္သင္႔ေစေသာအရာ
ခြင္႔လႊတ္တတ္သူတို႔အတြက္ နားလည္ျခင္းျဖင္႔ၾကည္ႏႈးေစေသာအရာ

A piece of my thought

With money,
Food can be bought, but taste cann't be done.
Medicine can be bought, but health cann't be done.
Knowledge can be bought, but intelligence cann't be done.
Brilliance can be bought, but beautiful cann't be done.
Toy can be bought, but pleasure cann't be done.
Acquaintance can be bought, but trusted friend cann't be done.
Servant can be bought, but truth cann't be done.
Leisure can be bought, but peaceableness cann't be done.
All cover can be bought, but essence cann't be done.

if u don't want to be ill

Speak yr feeling!
Emotions and Feeling that are hidden repressed,and in illnesses as: gastritis ,ulcer,lumbar pains,spinal. With time,the repression of the feeling degenales to the cancer. Then we go to a confidante,to share our intimacy,our"secrets",our error!
The dialogue,the speech,the word,is a powerful remedy and an excellent therapy!

MY OPINION

"Marriage is between heaven and hell,but it is nearer to hell"

Hello!

Min Ga Lar Par

Hello