ရထားေရ.......
သူျပံဳးေနတဲ႔ေနရာမွာ
ဘူတာခဏလုပ္ရပ္ပါ
အဲဒီမွာ.......
ကၽြန္မအိမ္မက္
ရြာတည္ခဲ႔ခ်င္လို႔ပါ......
တကယ္ဆိုရင္အိပ္မက္ဆိုတာခဏေလးပါ
အခ်ိန္တန္ရင္ႏိုးထရတာပါပဲေနာ္
အဲဒီခဏတာအိပ္မက္ေလးကိုပဲမက္ေမာမိတဲ႔
ကၽြန္မအတြက္ခဏခဏျပံဳးေပးပါ....ေမာင္
Friday, November 28, 2008
Thursday, July 24, 2008
ေမတၲာ၏အနက္အဓိပၸါယ္ကိုဆန္းစစ္ျခင္း
ကၽြန္ေတာ္တို႔အလြယ္တကူအဓိပၸါယ္ဖြင္႔ဆိုကာလႈိင္လႈိင္ၾကီးေျပာေနၾကေသာစကား
တစ္လံုးရွိသည္။“ေမတၲာ”။
တကယ္ေတာ႔ေမတၲာ၏အနက္အဓိပၸါယ္သည္ေလးနက္က်ယ္၀န္းလွသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔
သည္သိသလိုႏွင္႔ထိုအနက္အဓိပၸါယ္အနီးမွပြတ္ကာသီကာျဖတ္သြားျခင္းသာျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ႔ေမတၲာဟူေသာအဓိပၸါယ္၏ေလးနက္က်ယ္၀န္းလွေသာအၾကာင္းတရားအ
တြင္းထဲသို႔ကၽြန္ေတာ္တို႔၏အသိဥာဏ္မ်ားသည္၀င္ေရာက္ႏိုင္ျခင္းမရွိလွေပ။အဘယ္ေၾကာင္႔
နည္း။၀န္ခံရေပမည္။အဓိကမွာေမတၲာ၏အနက္အဓိပၸါယ္ကိုတိတိက်က်မသိခဲ႔ေသာ
ေၾကာင္႔ပင္ျဖစ္သည္။အခုေကာသိျပီလားဟုေမးစရာရွိသည္။ကၽြန္ေတာ္အျပည္အ၀မသိ
ေသးပါ။ေရးေတးေတးေလာက္ေတာ႔သေဘာေပါက္သလိုရွိပါသည္။ထိုေရးေတးေတး
ေလာက္မွသိလာေသာသေဘာတရားကိုသာကၽြန္ေတာ္ေျပာျပ၀႔ံပါသည္။
“မင္းကိုငါေမတၲာထားပါတယ္။မင္းအေပၚမွာငါရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၲာေတြဘယ္ေလာက္ရွိပါ
တယ္”ဟုကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ႔ဘူးသည္။သိုေသာ္ထိုသို႔ေျပာခဲ႔သူကိုပင္ကၽြန္ေတာ္၏အက်ိဳး
စီးပြားကိုထိခိုက္လာေသာအခါတြင္ကၽြန္ေတာ္အျပင္းအထန္မုန္းခဲ႔ဖူးပါသည္။ဒီေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္သည္ထိုသူအေပၚထားခဲ႔သည္ဆိုေသာေမတၲာသည္မွန္ကန္ပါရဲ႕လား။
တကယ္ရင္ထဲကလာတာဟုတ္ပါသလားဟုကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ဆန္းစစ္မိပါသည္။
မွန္ကန္မႈမရွိဟုအေျဖထုတ္၍ရပါသည္။
“အႏွစ္ႏွစ္အလလကေျပာခ်င္ေနတဲ႔စကားေလးတစ္ခြန္းရွိခဲ႔ပါတယ္။ဒါကိုေျပာျပႏိုင္ဖို႔
ၾကိဳးစားေနတာလဲၾကာျပီ။ဒါေပမဲ႔ေျပာႏိုင္ျပီလားလို႔ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေမးၾကည္႔ေတာ႔မေျပာ
ႏိုင္ေသးတာနဲ႔ပဲေနခဲ႔တာ။အခုေတာ႔ေျပာၾကည္႔မယ္ဆိုျပီးဒီစကားလံုးေလးရဲ႕အနက္
အဓိပၸါယ္ကိုေျပာၾကည္႔မလို႔ပါ။ဒါေပမဲ႔သိသေလာက္ေတာ႔ေျပာပါ႔မယ္။အဲဒါဘာလဲဆို
ေတာ႔What is Love?ေမတၲာဆိုတာဘာလဲ?တဲ႔။တကယ္ေတာ႔Loveဆိုတာကိုေမတၲာလို႔
အၾကမ္းဖ်င္းသာအဓိပၸါယ္ျပန္လို႔ရေပမဲ႔တကယ္႔တကယ္မွာျပီးျပည္စံုတယ္လို႔မရွိပါဘူး။
စကားလံုးတစ္ခုကိုေနာက္ထပ္စကားလံုးတစ္ခုနဲ႔အစားထိုးလိုက္ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင္႔လဲေမတၲာရဲ႕အဓိပၸါယ္ကက်ယ္၀န္းလြန္းလို႔ပါ။”
ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက(ပ်ဥ္းမနား)သည္“ေမတၲာတရား”ဟူေသာတိတ္ေခြနဲ႔“ခ်စ္တတ္
တဲ႔လူျဖစ္ဖို႔လိုတယ္”တိတ္ေခြမ်ားတြင္အထက္ပါအတိုင္းေဟာၾကားခဲ႔ဖူးသည္။ဆရာေတာ္
သည္စက္မႈတကၠသိုလ္မွဘဲြ႕ရခဲ႔သူျဖစ္သည္။ဘြဲ႕မရခင္ကအိမ္ေထာင္က်ခဲ႔သည္။သမီး
ႏွစ္ေယာက္ပင္ထြန္းကားခဲ႔သည္။စက္မႈတကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္မ်ားတြင္ဘာသာေရး
ကိုေလ႔လာလိုက္စားရာမွသတိပဌာန္ကိုက်င္႔ၾကံရင္းသတိပဌာန္တြင္ေမြ႔ေလ်ာ္သြားခဲ႔သူ
ျဖစ္သည္။အခ်ိန္ကိုတန္ဖိုးထားသည္။စာဖတ္သည္။ၾကိဳးစားသည္။သတိပဌာန္တြင္ေမြ႔
ေလ်ာ္မိရာမွအစဗုဒၶဘာသာ၏သိမ္ေမြ႔နက္နဲပံုကိုနားလည္သြားသည္။ထို႔ေနာက္ေလာကီ
ကိုစြန္႔လႊတ္သည္။ဘြဲ႕ယူသည္႔ေန႔တြင္ရဟန္း၀တ္သည္။ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ၾကီးထံ
တပည္႔ခံသည္။ေတာက်င္႔၊ေတာင္က်င္႔၊တစ္ပါးစံေက်ာင္းႏွင္႔တရားက်င္႔ခဲ႔သည္။ယခု
အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္စျပဳေပျပီ။ဆရာေတာ္၏တရားသက္ႏွင္႔ရဟန္း၀ါႏွစ္(၂၀)ေက်ာ္
ခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွလာသူျဖစ္သည္။သူ႔ရဟန္း၀ါအတြင္းပရိ
ယတၲိကိုလည္း(၁၀)၀ါခန္႔သင္ယူခဲ႔ျပီးျပီ။ျပီးေတာ႔ပ႗ိပတိၲႏွင္႔တြဲ၍က်င္႔သည္။ထို႔ေၾကာင္႔
ဆရာေတာ္၏ေဟာၾကားခ်က္မ်ားသည္လူ႔ေလာကအတြင္းမွလူတို႔၏စရုိက္ႏွင္႔ထိစပ္ေန
သည္။ကိုယ္စရိုက္ကိုယ္ျပန္ေဟာသည္ကိုး.....။
ဤသို႔ျဖတ္သန္းမႈၾကီးမားခဲ႔ေသာဆရာေတာ္ပင္လွ်င္ေမတၲာအေၾကာင္းကိုပင္တိတိပပ
မသိႏိုင္ေသးဟု၀န္ခံရေသးလွ်င္ကၽြန္ေတာ္မွာအဘယ္သို႔ေျပာ၀ံ႔ပါမည္နည္း။သို႔ေသာ္
ေမတၲာသည္ထားတတ္လွ်င္ေအးခ်မ္းသည္ကိုသတိပဌာန္တရားအားထုတ္ရင္းမွေတြ႔
ရွိခ်က္တစ္ရပ္ကိုကၽြန္ေတာ္တင္ျပလိုပါသည္။
တစ္ေန႔နံနက္ေစာေစာသတိပဌာန္အားထုတ္စဥ္ျခင္တစ္ေကာင္တ၀ီ၀ီပ်ံသန္းလာသည္
ကိုကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသည္။ျခင္ကကၽြန္ေတာ္ပါးျပင္ကိုလာနားသည္။သူ႔ေအာ္သံရပ္
သြားသည္။ကၽြန္ေတာ္မ်က္ခြံေလးယားယံလာသည္။ကၽြန္ေတာ္ေသြးကိုစုပ္ရန္ေနရာရွာ
ေနသည္။ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္အေတြးတစ္မ်ိဳးေပၚလာသည္။“ဒီျခင္ဟာကၽြန္ေတာ္
ေသြးကိုစုပ္ခ်င္လို႔လာတာပဲ”ကၽြန္ေတာ္လိုလိုလားလားေပးရမည္။ေပးသင္႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္သတၲ၀ါေတြရဲ႕အသားကိုမ်ိဳးစံုေအာင္စားခဲ႔ျပီးျပီ။ထိုအခ်ိန္တုန္းက
ကၽြန္ေတာ္သည္ရႊင္လန္းအားရစြာ......။ယခုကၽြန္ေတာ္ေသြးကိုစုပ္ယူမည္ဆိုေသာအခါ
ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းတြန္႔ဆုတ္ခ်င္မိသည္။ထပ္မံသတိေပးလိုက္သည္။ျခင္တစ္ေကာင္
သည္ငါ႔ကိုယ္ထဲကေသြးအားလံုးကိုမစုပ္ႏိုင္ပါဘူး။အစိတ္အပိုင္းနည္းနည္းေလးပဲသူစုပ္
ႏိုင္မွာပါ။ဒါဆိုရင္ဘာလို႔မေပးႏိုင္ရမွာလဲ။ေပးႏိုင္ရမွာေပါ႔။
ေပးသည္႔အခါမလႊဲသာလို႔ေပးျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။အကယ္ကိုလိုလိုလားလားေပးႏိုင္ရမည္။
ဆရာေတာ္၏စကားသံနားထဲၾကားလာျပန္သည္။
“ေမတၲာဆိုတာဘာလဲဆိုေတာ႔သူတစ္ပါးအက်ိဳးကိုလိုလားျခင္းပဲ”
ျခင္ကေလးသည္ကၽြန္ေတာ္ေသြးကိုလိုခ်င္ေနရွာသည္။သူလိုခ်င္မႈကိုကၽြန္ေတာ္ျဖည္႔စြမ္း
ေပးရမည္။သူ႔အက်ိဳးကိုေဆာင္ၾကဥ္းေပးရမည္။ကၽြန္္ေတာ္အကိ်ဳးကိုထည္႔တြက္စရာမလို။
ထိုသို႔သေဘာထားလိုက္ေသာအခါလက္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္လိုက္
ပါျပီ။ဒါသည္......ေမတၲာစိတ္။
ကၽြန္ေတာ္သတိတရရွိေနသည္ကျခင္ကေလးသည္ကၽြန္ေတာ္ပါးျပင္ကိုသူ႕ႏႈတ္သီးျဖင္႔
ထိုးေဖာက္ရင္းကၽြန္ေတာ္ခႏၵာကိုယ္မွေသြးစုပ္ေနခ်ိန္သူ႕ႏွာေမာင္းမွသူ႕ခႏၵာကိုယ္ထဲသို႔
ကၽြန္ေတာ္ေသြးေတြစီး၀င္သြားခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္ၾကည္ႏႈး၍ျပံဳးမိေသာအျပံဳးေလး......။
ေမတၲာစိတ္ေၾကာင္႔ျဖစ္ေပၚလာေသာထိုအျပံဳးေလးကိုဘ၀တလွ်ာက္လံုးဘယ္ေနရာဘာ
လုပ္လုပ္အျမဲတမ္းႏွလံုးသြင္းအမွတ္ရႏိုင္ဖို႔ကၽြန္ေတာ္စြဲစြဲျမဲျမဲမွတ္ထားရေပဦးမည္။
ေၾသာ္....သတိပဌာန္ေၾကာင္႔သိျမင္လာေသာေမတၲာ၏အနက္ကားအမွန္တကယ္ေအးခ်မ္း
လြန္းလွသည္ကိုကၽြန္ေတာ္သတိထားေနမိေတာ႔သည္။
္္္္္္္္္္္္္
ဆရာျမသန္းစံရဲ႕ႏွစ္သက္မိတဲ႔စာစဥ္ေလးပါပဲ။အျမဲတမ္းထိေတြ႔ေနေပမဲ႔အေ၀းၾကီးမွာလို
ပဲခံစားေနရတဲ႕စကားလံုးေလးအဓိပၸါယ္ကိုေလးေလးနက္နက္ကိုယ္တိုင္ခံစားရသလိုပါပဲ။
တစ္လံုးရွိသည္။“ေမတၲာ”။
တကယ္ေတာ႔ေမတၲာ၏အနက္အဓိပၸါယ္သည္ေလးနက္က်ယ္၀န္းလွသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔
သည္သိသလိုႏွင္႔ထိုအနက္အဓိပၸါယ္အနီးမွပြတ္ကာသီကာျဖတ္သြားျခင္းသာျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ႔ေမတၲာဟူေသာအဓိပၸါယ္၏ေလးနက္က်ယ္၀န္းလွေသာအၾကာင္းတရားအ
တြင္းထဲသို႔ကၽြန္ေတာ္တို႔၏အသိဥာဏ္မ်ားသည္၀င္ေရာက္ႏိုင္ျခင္းမရွိလွေပ။အဘယ္ေၾကာင္႔
နည္း။၀န္ခံရေပမည္။အဓိကမွာေမတၲာ၏အနက္အဓိပၸါယ္ကိုတိတိက်က်မသိခဲ႔ေသာ
ေၾကာင္႔ပင္ျဖစ္သည္။အခုေကာသိျပီလားဟုေမးစရာရွိသည္။ကၽြန္ေတာ္အျပည္အ၀မသိ
ေသးပါ။ေရးေတးေတးေလာက္ေတာ႔သေဘာေပါက္သလိုရွိပါသည္။ထိုေရးေတးေတး
ေလာက္မွသိလာေသာသေဘာတရားကိုသာကၽြန္ေတာ္ေျပာျပ၀႔ံပါသည္။
“မင္းကိုငါေမတၲာထားပါတယ္။မင္းအေပၚမွာငါရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၲာေတြဘယ္ေလာက္ရွိပါ
တယ္”ဟုကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ႔ဘူးသည္။သိုေသာ္ထိုသို႔ေျပာခဲ႔သူကိုပင္ကၽြန္ေတာ္၏အက်ိဳး
စီးပြားကိုထိခိုက္လာေသာအခါတြင္ကၽြန္ေတာ္အျပင္းအထန္မုန္းခဲ႔ဖူးပါသည္။ဒီေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္သည္ထိုသူအေပၚထားခဲ႔သည္ဆိုေသာေမတၲာသည္မွန္ကန္ပါရဲ႕လား။
တကယ္ရင္ထဲကလာတာဟုတ္ပါသလားဟုကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ဆန္းစစ္မိပါသည္။
မွန္ကန္မႈမရွိဟုအေျဖထုတ္၍ရပါသည္။
“အႏွစ္ႏွစ္အလလကေျပာခ်င္ေနတဲ႔စကားေလးတစ္ခြန္းရွိခဲ႔ပါတယ္။ဒါကိုေျပာျပႏိုင္ဖို႔
ၾကိဳးစားေနတာလဲၾကာျပီ။ဒါေပမဲ႔ေျပာႏိုင္ျပီလားလို႔ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေမးၾကည္႔ေတာ႔မေျပာ
ႏိုင္ေသးတာနဲ႔ပဲေနခဲ႔တာ။အခုေတာ႔ေျပာၾကည္႔မယ္ဆိုျပီးဒီစကားလံုးေလးရဲ႕အနက္
အဓိပၸါယ္ကိုေျပာၾကည္႔မလို႔ပါ။ဒါေပမဲ႔သိသေလာက္ေတာ႔ေျပာပါ႔မယ္။အဲဒါဘာလဲဆို
ေတာ႔What is Love?ေမတၲာဆိုတာဘာလဲ?တဲ႔။တကယ္ေတာ႔Loveဆိုတာကိုေမတၲာလို႔
အၾကမ္းဖ်င္းသာအဓိပၸါယ္ျပန္လို႔ရေပမဲ႔တကယ္႔တကယ္မွာျပီးျပည္စံုတယ္လို႔မရွိပါဘူး။
စကားလံုးတစ္ခုကိုေနာက္ထပ္စကားလံုးတစ္ခုနဲ႔အစားထိုးလိုက္ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင္႔လဲေမတၲာရဲ႕အဓိပၸါယ္ကက်ယ္၀န္းလြန္းလို႔ပါ။”
ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက(ပ်ဥ္းမနား)သည္“ေမတၲာတရား”ဟူေသာတိတ္ေခြနဲ႔“ခ်စ္တတ္
တဲ႔လူျဖစ္ဖို႔လိုတယ္”တိတ္ေခြမ်ားတြင္အထက္ပါအတိုင္းေဟာၾကားခဲ႔ဖူးသည္။ဆရာေတာ္
သည္စက္မႈတကၠသိုလ္မွဘဲြ႕ရခဲ႔သူျဖစ္သည္။ဘြဲ႕မရခင္ကအိမ္ေထာင္က်ခဲ႔သည္။သမီး
ႏွစ္ေယာက္ပင္ထြန္းကားခဲ႔သည္။စက္မႈတကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္မ်ားတြင္ဘာသာေရး
ကိုေလ႔လာလိုက္စားရာမွသတိပဌာန္ကိုက်င္႔ၾကံရင္းသတိပဌာန္တြင္ေမြ႔ေလ်ာ္သြားခဲ႔သူ
ျဖစ္သည္။အခ်ိန္ကိုတန္ဖိုးထားသည္။စာဖတ္သည္။ၾကိဳးစားသည္။သတိပဌာန္တြင္ေမြ႔
ေလ်ာ္မိရာမွအစဗုဒၶဘာသာ၏သိမ္ေမြ႔နက္နဲပံုကိုနားလည္သြားသည္။ထို႔ေနာက္ေလာကီ
ကိုစြန္႔လႊတ္သည္။ဘြဲ႕ယူသည္႔ေန႔တြင္ရဟန္း၀တ္သည္။ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ၾကီးထံ
တပည္႔ခံသည္။ေတာက်င္႔၊ေတာင္က်င္႔၊တစ္ပါးစံေက်ာင္းႏွင္႔တရားက်င္႔ခဲ႔သည္။ယခု
အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္စျပဳေပျပီ။ဆရာေတာ္၏တရားသက္ႏွင္႔ရဟန္း၀ါႏွစ္(၂၀)ေက်ာ္
ခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွလာသူျဖစ္သည္။သူ႔ရဟန္း၀ါအတြင္းပရိ
ယတၲိကိုလည္း(၁၀)၀ါခန္႔သင္ယူခဲ႔ျပီးျပီ။ျပီးေတာ႔ပ႗ိပတိၲႏွင္႔တြဲ၍က်င္႔သည္။ထို႔ေၾကာင္႔
ဆရာေတာ္၏ေဟာၾကားခ်က္မ်ားသည္လူ႔ေလာကအတြင္းမွလူတို႔၏စရုိက္ႏွင္႔ထိစပ္ေန
သည္။ကိုယ္စရိုက္ကိုယ္ျပန္ေဟာသည္ကိုး.....။
ဤသို႔ျဖတ္သန္းမႈၾကီးမားခဲ႔ေသာဆရာေတာ္ပင္လွ်င္ေမတၲာအေၾကာင္းကိုပင္တိတိပပ
မသိႏိုင္ေသးဟု၀န္ခံရေသးလွ်င္ကၽြန္ေတာ္မွာအဘယ္သို႔ေျပာ၀ံ႔ပါမည္နည္း။သို႔ေသာ္
ေမတၲာသည္ထားတတ္လွ်င္ေအးခ်မ္းသည္ကိုသတိပဌာန္တရားအားထုတ္ရင္းမွေတြ႔
ရွိခ်က္တစ္ရပ္ကိုကၽြန္ေတာ္တင္ျပလိုပါသည္။
တစ္ေန႔နံနက္ေစာေစာသတိပဌာန္အားထုတ္စဥ္ျခင္တစ္ေကာင္တ၀ီ၀ီပ်ံသန္းလာသည္
ကိုကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသည္။ျခင္ကကၽြန္ေတာ္ပါးျပင္ကိုလာနားသည္။သူ႔ေအာ္သံရပ္
သြားသည္။ကၽြန္ေတာ္မ်က္ခြံေလးယားယံလာသည္။ကၽြန္ေတာ္ေသြးကိုစုပ္ရန္ေနရာရွာ
ေနသည္။ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္အေတြးတစ္မ်ိဳးေပၚလာသည္။“ဒီျခင္ဟာကၽြန္ေတာ္
ေသြးကိုစုပ္ခ်င္လို႔လာတာပဲ”ကၽြန္ေတာ္လိုလိုလားလားေပးရမည္။ေပးသင္႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္သတၲ၀ါေတြရဲ႕အသားကိုမ်ိဳးစံုေအာင္စားခဲ႔ျပီးျပီ။ထိုအခ်ိန္တုန္းက
ကၽြန္ေတာ္သည္ရႊင္လန္းအားရစြာ......။ယခုကၽြန္ေတာ္ေသြးကိုစုပ္ယူမည္ဆိုေသာအခါ
ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းတြန္႔ဆုတ္ခ်င္မိသည္။ထပ္မံသတိေပးလိုက္သည္။ျခင္တစ္ေကာင္
သည္ငါ႔ကိုယ္ထဲကေသြးအားလံုးကိုမစုပ္ႏိုင္ပါဘူး။အစိတ္အပိုင္းနည္းနည္းေလးပဲသူစုပ္
ႏိုင္မွာပါ။ဒါဆိုရင္ဘာလို႔မေပးႏိုင္ရမွာလဲ။ေပးႏိုင္ရမွာေပါ႔။
ေပးသည္႔အခါမလႊဲသာလို႔ေပးျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။အကယ္ကိုလိုလိုလားလားေပးႏိုင္ရမည္။
ဆရာေတာ္၏စကားသံနားထဲၾကားလာျပန္သည္။
“ေမတၲာဆိုတာဘာလဲဆိုေတာ႔သူတစ္ပါးအက်ိဳးကိုလိုလားျခင္းပဲ”
ျခင္ကေလးသည္ကၽြန္ေတာ္ေသြးကိုလိုခ်င္ေနရွာသည္။သူလိုခ်င္မႈကိုကၽြန္ေတာ္ျဖည္႔စြမ္း
ေပးရမည္။သူ႔အက်ိဳးကိုေဆာင္ၾကဥ္းေပးရမည္။ကၽြန္္ေတာ္အကိ်ဳးကိုထည္႔တြက္စရာမလို။
ထိုသို႔သေဘာထားလိုက္ေသာအခါလက္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္လိုက္
ပါျပီ။ဒါသည္......ေမတၲာစိတ္။
ကၽြန္ေတာ္သတိတရရွိေနသည္ကျခင္ကေလးသည္ကၽြန္ေတာ္ပါးျပင္ကိုသူ႕ႏႈတ္သီးျဖင္႔
ထိုးေဖာက္ရင္းကၽြန္ေတာ္ခႏၵာကိုယ္မွေသြးစုပ္ေနခ်ိန္သူ႕ႏွာေမာင္းမွသူ႕ခႏၵာကိုယ္ထဲသို႔
ကၽြန္ေတာ္ေသြးေတြစီး၀င္သြားခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္ၾကည္ႏႈး၍ျပံဳးမိေသာအျပံဳးေလး......။
ေမတၲာစိတ္ေၾကာင္႔ျဖစ္ေပၚလာေသာထိုအျပံဳးေလးကိုဘ၀တလွ်ာက္လံုးဘယ္ေနရာဘာ
လုပ္လုပ္အျမဲတမ္းႏွလံုးသြင္းအမွတ္ရႏိုင္ဖို႔ကၽြန္ေတာ္စြဲစြဲျမဲျမဲမွတ္ထားရေပဦးမည္။
ေၾသာ္....သတိပဌာန္ေၾကာင္႔သိျမင္လာေသာေမတၲာ၏အနက္ကားအမွန္တကယ္ေအးခ်မ္း
လြန္းလွသည္ကိုကၽြန္ေတာ္သတိထားေနမိေတာ႔သည္။
္္္္္္္္္္္္္
ဆရာျမသန္းစံရဲ႕ႏွစ္သက္မိတဲ႔စာစဥ္ေလးပါပဲ။အျမဲတမ္းထိေတြ႔ေနေပမဲ႔အေ၀းၾကီးမွာလို
ပဲခံစားေနရတဲ႕စကားလံုးေလးအဓိပၸါယ္ကိုေလးေလးနက္နက္ကိုယ္တိုင္ခံစားရသလိုပါပဲ။
Tuesday, July 22, 2008
သတိကိုစနစ္တက်အသံုးျပဳျခင္း
ဆရာျမသန္းစံရဲ႕ဒီစာစဥ္ေလးပါတဲ႔စာအုပ္ေလးကိုလြန္ခဲ႔တဲ႔၅ႏွစ္ကကၽြန္မရဲ႔
ေမြးေန႔မွာလက္ေဆာင္ရခဲ႔တာပါ။ဒါေပမဲ႔ျပီးခဲ႔တဲ႔တစ္ႏွစ္ကမွစျပီးဒီစာအုပ္
ေလးကိုေလးေလးနက္နက္ဖတ္တတ္ခဲ႔ပါတယ္။ရခဲ႔တဲ႔အသိေတြအတြက္
လက္ေဆာင္ေပးခဲ႔တဲ႔ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းကိုဖတ္မိတဲ႔အခ်ိန္တိုင္းေက်းဇူး
တင္ေနမိပါတယ္။ခုေနာက္ပိုင္းဒီလိုစာအုပ္ေလးကိုပဲဖတ္ခ်င္လာတဲ႔အထိ
စိတ္အာရုံကိုလႊမ္းမိုးလာပါတယ္။ဆရာျမသန္းစံကိုအရမ္းအားက်မိပါတယ္။
အရမ္းႏွစ္သက္မိတဲ႔စာစဥ္ေလးကိုလဲမွ်ေ၀ခ်င္တာမို႔တင္ျပလိုက္ရျခင္းပါ။
သတိကိုစနစ္တက်အသံုးျပဳျခင္း
အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ျပီျဖစ္ေသာ္လဲမိတ္ကပ္ေတြအေဖြးသားႏွင္႔ရွိေနေသာ
အေဒၚျဖစ္သူကိုမဂၤလာဧည္႔ခံပြဲတစ္ခုတြင္ေတြလိုက္ရသည္။ဧည္႔ပရိတ္သတ္
ေတြမစံုေသး။ထို႔ေၾကာင္႔မဂၤလာခမ္းမသည္တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။
မဂၤလာအခ်ိန္က်ေရာက္ရန္လဲနည္းနည္းလိုေနေသးသည္။အေဒၚျဖစ္သူက
“ဟဲ႔...လာေလ”ဟုေခၚလိုက္သျဖင္႔သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံထိုင္ေနေသာေျခာက္
ေယာက္စားပြဲသို႔၀င္ထိုင္လိုက္ရသည္။ထိုင္ခံုေပၚထိုင္ရုံရွိေသး၊အေဒၚက
ေမးခြန္းေတြကိုျမားပစ္သလိုပစ္လႊတ္ေတာ႔သည္။
“ဟဲ႔.....လွ်ပ္တျပက္ထဲကနင္႔ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ရတယ္။တစ္ခ်ိဳ႕နားမလည္
ဘူး။တစ္ခ်ိဳ႕နားလည္တယ္။နင္႔ဟာကတရားဓမၼေတြဘာေတြနဲ႔ဟယ္....။
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ။ဘာတဲ႔.....နင္ေရးေရးေနတဲ႔
သတိပဌာန္ဆိုတာေလးငါသိပ္နားမလည္ခ်င္ဘူး။ျပီးေတာ႔နင္႔ေဆာင္းပါး
တိုင္းမွာကၽြန္ေတာ္ေတာ႔သတိပဌာန္တရားကိုၾကိဳးစားအားထုတ္္ရဦးမည္။
ဆက္လက္က်င္႔ၾကံၾကိဳးစားဦးမည္နဲ႔၊ဘာကိုဆိုလိုတာလဲဟ....ရွင္းျပစမ္း
ပါဦး”
အေဒၚေမးခြန္းေတြကမ်ားလွသျဖင္႔ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကဘယ္လိုစရွင္းျပ
ရမလဲဆိုတာရုတ္တရက္အေျဖမထြက္။ျပီးေတာ႔အေဒၚနားလည္လာ
ေအာင္ဘယ္လိုရွင္းျပရင္ေကာင္းမလဲလည္းတြက္ခ်က္ေနရေသးသည္။
အေဒၚကမူကၽြန္ေတာ္႔ကိုစကားေျပာလိုက္သျဖင္႔လႈပ္သြားေသာႏႈတ္ခမ္း
လႊာႏွစ္ခုေပၚတြင္တင္ထားေသာႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးနီရဲရဲေတြနယ္ကၽြံသြား
သျဖင္႔ႏႈတ္ခမ္းဧရိယာျပင္ပသို႔ေပက်ံစြန္းထင္းသြားေသာႏႈတ္ခမ္းနီေတြ
ကိုလက္ကိုင္ပ၀ါအႏုကေလးထုတ္၍ပြတ္သပ္ဖယ္ရွားေနသည္။ထို႔ေနာက္
လက္ကိုင္အိတ္ထဲမွမိတ္ကပ္ဘူးအ၀ိုင္းကိုထုတ္ကာေသခ်ာေအာင္အျပီး
သတ္ၾကည္႔ေနျပန္သည္။ျပီးေတာ႔မိတ္ကပ္ဘူး၀ိုင္းထဲက(ပပ္ဖ္)ေလးျဖင္႔
ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကိုထပ္မံပြတ္သပ္အေရာင္တင္ေနျပန္သည္။
“ဟဲ႔.....ငါေမးတာေျဖဦးေလ။နင္ဟာကနင္႔စကားေလးတစ္ခြန္းနားေထာင္
ရဖို႔ေစာင္႔လိုက္ရတာမလြယ္ပါလား”
“အေဒၚအလွျပင္တာမျပီးေသးလို႔ကၽြန္ေတာ္ေစာင္႔ေနတာပါအေဒၚကို
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုေမးၾကည္႔ခ်င္ေသးတယ္။ဘာေၾကာင္႔မို႔အေဒၚကသတိ
ပဌာန္အေၾကာင္းေတြဘာေတြကိုသိခ်င္ရတာလဲ။တရားထိုင္ေတာ႔မလို႔လား”
“ဟယ္...ၾကံၾကီးစည္ရာနင္ကလဲ၊ငါ႔မွာဘယ္မွာအားလို႔လဲ။ဒီေလာက္အလုပ္
မ်ားတာတရားအားထုတ္ဖို႔အခ်ိန္ဘယ္လိုလုပ္ရႏိုင္မလဲ”
“ဒါဆိုရင္ဘာလို႔သိခ်င္တာလဲ”
“ဟဲ႔....ဒါကေတာ႔ငါတို႔ကအသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္လာျပီေလ။တစ္ခါတစ္ေလ
တို႔အရြယ္ေတြစုၾကေ၀းၾကစကားေျပာၾကရင္တရားအေၾကာင္ေလးဘာေလး
ေရာက္သြားတတ္တယ္။အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးက်ရင္ငါလဲနည္းနည္းပါးပါး၀င္ေျပာ
ႏိုင္ေအာင္ေပါ႔ဟ...”
ေၾသာ္....အေဒၚကတရားကိုစကား၀ိုင္းထဲ၀င္ဆံ႔ေျပာဆိုႏိုင္ရုံသိခ်င္ေနသူကိုး
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားရၾကပ္ေနသည္။အေဒၚကိုဘယ္လိုနားလည္ေအာင္ေျပာရ
မလဲ။မဂၤလာအခ်ိန္ကလည္းတစ္စတစ္စနီးလာေပျပီ။ဧည္႔ပရိတ္သတ္ေတြ
တဖြဲဖြဲ၀င္လာေနၾကျပီ။
“ဟဲ႔....ေျပာေလ”ဟုအေဒၚကကၽြန္ေတာ္ကိုေျပာေနေသာ္လည္းသူ႔မ်က္လံုး
ေတြကဧည္႔ပရိတ္သတ္ေတြကိုတစ္ဦးခ်င္းစီလိုက္ၾကည္႔ေနေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္
သတိထားမိသည္။အေဒၚသည္၀င္လာသမွ်ဧည္႔ပရိတ္သတ္ထဲမွအမ်ိဳးသမီး
အားလံုးကိုေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည္႔ေနေလသည္။ထိုသို႔လွမ္းၾကည္႔ရင္းမွသူ
ကို္ယ္ေပၚက၀တ္ထားေသာအ၀တ္အစားနဲ႔ရတနာမ်ားကိုငံု႕ၾကည္႔လိုက္ေသး
သည္။သူ႔စိတ္ထဲမွာႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဴးေတြျဖစ္ေပၚေနမည္ကိုကၽြန္ေတာ္
သတိျပဳမိသည္။“အင္း.....ဒီအမ်ိဳးသမီးေတာ႔ငါထက္၀တ္ႏိုင္စားႏိုင္တာပဲ၊
ဒါေပမဲ႔အတုေတြျဖစ္မွာပါ။အင္း..ဒီအမ်ိဳးသမီးကေတာ႔ငါေလာက္ေတာင္
မ၀တ္ႏိုင္ပါလား။သူ႕ခမ်ာရွိတာနဲ႔လာရတာကိုး။ဒီေလာက္ႏုံခ်ာမွေတာ႔ဒီလို
မဂၤလာပြဲကိုသူမို႔မရွက္မေၾကာက္လာရဲေသးတယ္။အ႔ံေရာစသည္႔အေဒၚ
စိတ္ကူးေတြကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ႏွင္႔အလုပ္မ်ားေနပံုရသည္။အေဒၚမ်က္
လံုးေတြထဲတြင္ထိုစကားလံုးအရိပ္ေတြအရိပ္ထင္ေနသည္ကိုကၽြန္ေတာ္
မွန္းဆေနမိသည္။
“ဒီလိုလုပ္ပါလားအေဒၚရာ....၊အေဒၚတို႔ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကိုထမင္းစားရင္း
တစ္ရက္ေလာက္ေအးေအးေဆးေဆးလာလည္ၾကပါလား။အဲဒီက်မွ
အေဒၚသိခ်င္တာေတြအေသးစိတ္ေျပာျပမယ္ေလ”
“ေအာင္မယ္ေလးဟယ္...နင္ဟာကေျပာဖို႔အေရးေစ်းကိုင္ေနလိုက္တာ။
ငါတို႔မအားဘူးဆိုတာနင္လဲအသိပဲ။ဘယ္လိုလုပ္လာလည္မလဲ။အခုၾကံဳ
တုန္းေလးအခ်ိန္အလကားကုန္မဲ႔စားအပ်င္းေျပေပါ႔ဟာ.....အခ်ိန္ရပါ
ေသးတယ္။မဂၤလာပြဲမစေသးပါဘူး။ေျပာမွာသာေျပာစမ္းပါ။အလကား
ေနရင္းထိုင္ေနမဲ႔အတူတူတရားအေၾကာင္းေလးဘာေလးသိရတာေပါ႔ဟ..”
ကၽြန္ေတာ္သိထားသေလာက္အေဒၚကိုရွင္းျပရန္ျပင္ဆင္လိုက္ရသည္။
အေလ႔အက်င္႔ျဖစ္ေနေသာစိတ္ကိုပထမဆံုးတည္ျငိမ္ေအာင္သတိထား
လိုက္သည္။စိတ္ထဲရွင္းလင္းေအးခ်မ္းျပီဆိုမွကၽြန္ေတာ္စကားစလိုက္သည္။
“သတိပဌာန္ဆိုတဲ႔စကားလံုးကိုအေဒၚကိုပထမဆံုးရွင္းမွရမယ္ထင္တယ္”
အေဒၚေခါင္းညိတ္သည္။သို႔ေသာ္သူ႔မ်က္လံုးေတြကကၽြန္ေတာ္ဆီမေရာက္။
ေဘးဘယ္ညာတြင္သာသူ႕မ်က္လံုးေတြေ၀႔ပတ္လည္ေနတာကိုအထင္သား
ေတြ႔ေနရသည္။ကိစၥမရွိပါ။တရားဓမၼဆိုတာစိတ္၀င္းစားသည္ျဖစ္ေစ။မ၀င္
စားသည္ျဖစ္ေစ။လက္ခံသည္ျဖစ္ေစ။လက္မခံသည္ျဖစ္ေစေျပာေကာင္း
သည္႔အရာေပပဲ။
“သတိဆိုတာေအာက္ေမ႔ျခင္း၊အမွတ္ရျခင္း၊မေမ႔မေလ်ာ႔ျခင္းပါပဲ၊ပဌာနဆို
တာကေတာ႔တင္ထားျခင္းလို႔အဓိပၸါယ္ရတယ္။မေမ႔မေလ်ာ႔၊အမွတ္ရေအာင္
အျမဲတမ္းတင္ထားရတဲ႔တရားကိုသတိပဌာန္တရားလို႔ေခၚတာေပါ႔။သတိ
ပဌာန္တရားေလးပါးရွိတယ္အေဒၚရာ၊စိတၱာႏုပႆနာသတိပဌာန္၊ကာယ
ႏုပႆနာသတိပဌာန္၊ေ၀ဒနာႏုပႆနာသတိပဌာန္၊ဓမၼႏုပႆနာသတိ
ပဌာန္ဆိုျပီးေလးမ်ိဳးရွိတယ္။အဲဒီထဲမွာအႏုဆိုတာထပ္ခါထပ္ခါလို႔အဓိပၸါယ္
ရပါတယ္။ပႆနာဆိုတာကေတာ႔ၾကည္႔ရႈျခင္းေပါ႔။ဓမၼာဆိုတာကေတာ႔
ရုပ္၊နာမ္လို႔ေခၚတာေပါ႔။ဒီမွာဓမၼာႏုပႆမာသတိပဌာန္ကိုအဓိပၸါယ္ျပန္ရ
ရင္“ရုပ္၊နာမ္ေပၚမွာသတိကိုတင္ထားျပီးထပ္ခါထပ္ခါၾကည္႔ျခင္း”ကိုေခၚ
ပါတယ္။ဒီလိုပဲစိတၱာဆိုရင္စိတ္ေပၚမွာ၊ကာယဆိုရင္ကိုယ္ကာယေပၚမွာ
ေ၀ဒနာဆိုရင္လည္းေ၀ဒနာေပၚမွာသတိကိုတင္ထားျပီးထပ္ခါထပ္ခါၾကည္႔
ရႈျခင္းကိုေ၀ဒနာႏုပႆနာ၊စိတၱာႏုပႆနာ၊ကာယႏုပႆနာအသီးသီးေခၚ
ႏိုင္တာေပါ႔”
အေဒၚကတခ်က္သန္းလိုက္သည္။ျပီးမွ...
“ဟဲ႔..နင္ဟာကမလြယ္ပါလား၊ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာပဲ။ပါဠိေတြနဲ႔ငါတိုကဘယ္လို
နားလည္ရမွာလဲ”
”ဘယ္သူမွအစကတည္းကနားမလည္ပါဘူးအေဒၚရာ၊စိတ္၀င္တစားနဲ႔စြဲစြဲျမဲျမဲေလ႕
လာက်င္႔ၾကံၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကည္႔ရင္သူ႔အလိုလိုသိလာပါလိမ္႔မယ္။အေရးၾကီး
တာကစလုပ္မိဖို႔နဲ႔စြဲစြဲျမဲျမဲျဖစ္ဖို႔ပါ”
စင္ျမင္႔ေပၚကဂီတသံေတြထြက္လာသည္။အေဒၚကစင္ျမင္႔ဆီသို႔ေခါင္းငဲ႔ေစာင္း
ၾကည္႔ေနသည္။မဂၤလာခမ္းမသည္ျပင္ဆင္မြန္းမံျခယ္သမႈမ်ားႏွင္႔အတူရုန္းၾကြရွင္
သန္လာသည္။ကၽြန္ေတာ္စကားသံသည္စင္ျမင္႔မွဂီတသံမ်ားေအာက္တြင္နစ္ျမဳပ္
ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ႔သည္။စကားကစကာရွိေသးဆက္ေျပာ၍မရေတာ႔ျပီ။
အေဒၚသည္လည္းကၽြန္ကိုဆက္ေျပာရန္မတိုက္တြန္းေတာ႔။သူ႔ခံုကိုနဲနဲေရႊ႕ကာ
စင္ျမင္႔ဘက္ဆီသို႔ေခါင္းေရာ၊လူပါလွည္႔ေနသျဖင္႔ကၽြန္ေတာ္ျငိမ္ေနလိုက္ရသည္။
အေဒၚ၏လႈပ္ရွားမႈတိုင္းတြင္သူ႔၏အလွမပြန္းပဲ႔ေရး၊မပ်က္စီးေရးအတြက္သတိ
ၾကီးစြာထား၍လႈပ္ရွားေနသည္ကိုကၽြန္ေတာ္သတိျပဳမိသည္။အကယ္၍သာအေဒၚ
သည္သူ႔သတိကိုသူ႔အလွမပ်က္ေရးေပၚတြင္မထားပဲဓမၼဘက္သို႔ေျပာင္းလိုက္လွ်င္
အေဒၚအတြက္အဘယ္မ်ားအက်ိဳးမ်ားလိုက္မည္နည္း။ကၽြန္ေတာ္ကအေဒၚ၏သတိ
ေနရာထားမႈမွားယြင္းေနမႈအေပၚႏွေျမာတသေနမိသည္။စင္ျမင္႔ေပၚကအသံေတြက
ကၽြန္ေတာ္ကိုမလႊမ္းမိုးႏိုင္ပါ။အဘယ္ေၾကာင္႔နည္း။မဂၤလာဧည္႔ပြဲလာခဲ႔စဥ္ကကား
ကက္ဆက္ထဲမွတဆင္႔နာၾကားခဲ႔ရေသာဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက(ပ်ဥ္းမနား)၏အသံ
ကနားစည္အိမ္ထဲတြင္ေနရာယူေနေသာေၾကာင္႔ပင္။
“ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေလ႔ရွိတဲ႔အဆံုးတရားအမေတြထဲမွာအေရးၾကီးဆံုးအဆံုး
အမတစ္ခုရွိတယ္။ေဟာေလ႔ရွိတယ္။ေနာက္ဆံုးျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္ျပဳဖို႔အခ်ိန္နီး
တဲ႔အခါမွာလည္းဒီအဆံုးမေလးကိုေျပာရင္းမွာရင္းပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားရတာ။အဲဒီစကား
ေလးဟာပိ႗ကတ္သံုးပံုထဲမွာဆိုရင္အၾကိမ္ေပါင္း၁၉၀၀ေက်ာ္ေလာက္ပါတာေတြ႔ရတယ္။
အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ႔အပၸမာဒပဲ။အပၸမေဒနသမၼေဒထ......။အဲဒါအေရးၾကီးဆံုးပဲ။အပၸမာဒ
ဆိုတာမေမ႔မေလ်ာ႔တာ။မေမ႔မေလ်ာ႔တာဆိုတာကAbsence Mindedမျဖစ္တာစိတ္က
ဟိုဟာ၊ဒီဟာေတြးျပီးေတာ႔Fantasyထဲမွာမေနတာ။fantasyထဲမွာေနရင္ပမာဒလို႔ေခၚတယ္။
ေမ႔ေလ်ာ႔ေနတာ၊Present momentမွာျဖစ္ေနတာကိုေမ႔ေနတာ။အခုျဖစ္ဆဲအခ်ိန္ကိုေမ့ေန
ရင္ပမာဒလို႔ေခၚတယ္။
အခုကိုယ္ခႏၵာမွာ၊ကိုယ္စိတ္မွာျဖစ္ေနတာကိုသိေနတာ“အပမာဒ”လို႔ေခၚတယ္။အဲဒီေတာ႔
ဘုရားကဒါကိုခဏခဏသတိေပးတယ္။အပၸမာေဒနသမၼေဒထလို႔အျမဲတမ္းေျပာဆိုဆံုးမ
တယ္။အဓိပၸါယ္ကဘာလဲဆိုေတာ႔အေမ့မေလ်ာ႔သတိနဲ႔အျမဲေနပါတဲ႔။ျဖစ္ဆဲကာလမွာ
ကိုယ္ခႏၵာကိုယ္မွာ၊ကိုယ္စိတ္မွာျဖစ္ေနတာကိုမသိရင္ေမ့ေနတဲ႔သူနဲ႔တူတယ္။ေမ႔ေနတဲ႔
သူဟာေသေနတဲ႔သူနဲ႔ဘာမွမျခားဘူး။
လူအမ်ားစုဟာလက္ရွိျဖစ္ဆဲအေျခအေနကိုသတိမမူမိၾကတာမ်ားတယ္။သတိမထားမိရင္
ကိုယ္႔စိတ္၊ကိုယ္ခႏၵာမွာဘာျဖစ္ေနလဲမသိႏိုင္ဘူးေနာ္။အဲဒီေတာ႔စားဖို႔၊၀တ္ဖို႔၊ေနဖို႔၊ေပ်ာ္ပါး
ဖို႔ဒီေလာက္နဲ႔ေက်နပ္သြားလို႔မျဖစ္ဘူး။ပိုျပီးေတာ႔ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ကိုယ္႔ဘ၀ကိုအသံုး
ခ်သြားဖို႔၊ကိုယ္အခ်ိန္ကိုအသံုးခ်သြားဖို႔လိုတယ္ေနာ္။ဒါမွဘ၀မွာေနရက်ိဳး၊လူအျဖစ္အသက္
ရွင္ရက်ိဳးနပ္မွာေနာ္”တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာဘာမွမခက္ပါဘူး။အင္မတန္ရုိးတယ္။
သဘာ၀က်တယ္။Naturalျဖစ္တယ္။Simpleျဖစ္တယ္။ဗုဒၶဘာသာအရားထဲမွာသတိပဌာန္
တရားဟာအေကာင္းဆံုးတရားပဲ။အျခားလည္းလုပ္ရင္ကုသိုလ္ရတယ္။စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။
အက်ိဳးရွိတာေတြအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။အဲဒီအမ်ားၾကီးေတြထဲကအေကာင္းဆံုးဟာ
“အျမဲတမ္းသတိနဲ႔ေနတာပဲ”အဲဒါအေကာင္းဆံုးပဲေနာ္။အေကာင္းဆံုးအလုပ္ကိုလုပ္ဖို႔ရာ
အခ်ိန္ဆိုင္းေန၍မျဖစ္။အေျခေနေပးတုန္း၊အသက္ရွင္ေနတုန္း၊က်န္းမာေရးေကာင္းတုန္း၊
လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္က်င္႔ၾကံႏိုင္တဲ႔အရြယ္ရွိတုန္းမွာလုပ္ဖို႔အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါသည္။ဤသည္မွာ
လည္းကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္သတိထားလိုက္မိျခင္း(သို႔မဟုတ္)သတိကိုစနစ္တက်
အသံုးျပဳလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါေတာ႔သည္။
ေမြးေန႔မွာလက္ေဆာင္ရခဲ႔တာပါ။ဒါေပမဲ႔ျပီးခဲ႔တဲ႔တစ္ႏွစ္ကမွစျပီးဒီစာအုပ္
ေလးကိုေလးေလးနက္နက္ဖတ္တတ္ခဲ႔ပါတယ္။ရခဲ႔တဲ႔အသိေတြအတြက္
လက္ေဆာင္ေပးခဲ႔တဲ႔ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းကိုဖတ္မိတဲ႔အခ်ိန္တိုင္းေက်းဇူး
တင္ေနမိပါတယ္။ခုေနာက္ပိုင္းဒီလိုစာအုပ္ေလးကိုပဲဖတ္ခ်င္လာတဲ႔အထိ
စိတ္အာရုံကိုလႊမ္းမိုးလာပါတယ္။ဆရာျမသန္းစံကိုအရမ္းအားက်မိပါတယ္။
အရမ္းႏွစ္သက္မိတဲ႔စာစဥ္ေလးကိုလဲမွ်ေ၀ခ်င္တာမို႔တင္ျပလိုက္ရျခင္းပါ။
သတိကိုစနစ္တက်အသံုးျပဳျခင္း
အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ျပီျဖစ္ေသာ္လဲမိတ္ကပ္ေတြအေဖြးသားႏွင္႔ရွိေနေသာ
အေဒၚျဖစ္သူကိုမဂၤလာဧည္႔ခံပြဲတစ္ခုတြင္ေတြလိုက္ရသည္။ဧည္႔ပရိတ္သတ္
ေတြမစံုေသး။ထို႔ေၾကာင္႔မဂၤလာခမ္းမသည္တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။
မဂၤလာအခ်ိန္က်ေရာက္ရန္လဲနည္းနည္းလိုေနေသးသည္။အေဒၚျဖစ္သူက
“ဟဲ႔...လာေလ”ဟုေခၚလိုက္သျဖင္႔သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံထိုင္ေနေသာေျခာက္
ေယာက္စားပြဲသို႔၀င္ထိုင္လိုက္ရသည္။ထိုင္ခံုေပၚထိုင္ရုံရွိေသး၊အေဒၚက
ေမးခြန္းေတြကိုျမားပစ္သလိုပစ္လႊတ္ေတာ႔သည္။
“ဟဲ႔.....လွ်ပ္တျပက္ထဲကနင္႔ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ရတယ္။တစ္ခ်ိဳ႕နားမလည္
ဘူး။တစ္ခ်ိဳ႕နားလည္တယ္။နင္႔ဟာကတရားဓမၼေတြဘာေတြနဲ႔ဟယ္....။
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ။ဘာတဲ႔.....နင္ေရးေရးေနတဲ႔
သတိပဌာန္ဆိုတာေလးငါသိပ္နားမလည္ခ်င္ဘူး။ျပီးေတာ႔နင္႔ေဆာင္းပါး
တိုင္းမွာကၽြန္ေတာ္ေတာ႔သတိပဌာန္တရားကိုၾကိဳးစားအားထုတ္္ရဦးမည္။
ဆက္လက္က်င္႔ၾကံၾကိဳးစားဦးမည္နဲ႔၊ဘာကိုဆိုလိုတာလဲဟ....ရွင္းျပစမ္း
ပါဦး”
အေဒၚေမးခြန္းေတြကမ်ားလွသျဖင္႔ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကဘယ္လိုစရွင္းျပ
ရမလဲဆိုတာရုတ္တရက္အေျဖမထြက္။ျပီးေတာ႔အေဒၚနားလည္လာ
ေအာင္ဘယ္လိုရွင္းျပရင္ေကာင္းမလဲလည္းတြက္ခ်က္ေနရေသးသည္။
အေဒၚကမူကၽြန္ေတာ္႔ကိုစကားေျပာလိုက္သျဖင္႔လႈပ္သြားေသာႏႈတ္ခမ္း
လႊာႏွစ္ခုေပၚတြင္တင္ထားေသာႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးနီရဲရဲေတြနယ္ကၽြံသြား
သျဖင္႔ႏႈတ္ခမ္းဧရိယာျပင္ပသို႔ေပက်ံစြန္းထင္းသြားေသာႏႈတ္ခမ္းနီေတြ
ကိုလက္ကိုင္ပ၀ါအႏုကေလးထုတ္၍ပြတ္သပ္ဖယ္ရွားေနသည္။ထို႔ေနာက္
လက္ကိုင္အိတ္ထဲမွမိတ္ကပ္ဘူးအ၀ိုင္းကိုထုတ္ကာေသခ်ာေအာင္အျပီး
သတ္ၾကည္႔ေနျပန္သည္။ျပီးေတာ႔မိတ္ကပ္ဘူး၀ိုင္းထဲက(ပပ္ဖ္)ေလးျဖင္႔
ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကိုထပ္မံပြတ္သပ္အေရာင္တင္ေနျပန္သည္။
“ဟဲ႔.....ငါေမးတာေျဖဦးေလ။နင္ဟာကနင္႔စကားေလးတစ္ခြန္းနားေထာင္
ရဖို႔ေစာင္႔လိုက္ရတာမလြယ္ပါလား”
“အေဒၚအလွျပင္တာမျပီးေသးလို႔ကၽြန္ေတာ္ေစာင္႔ေနတာပါအေဒၚကို
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုေမးၾကည္႔ခ်င္ေသးတယ္။ဘာေၾကာင္႔မို႔အေဒၚကသတိ
ပဌာန္အေၾကာင္းေတြဘာေတြကိုသိခ်င္ရတာလဲ။တရားထိုင္ေတာ႔မလို႔လား”
“ဟယ္...ၾကံၾကီးစည္ရာနင္ကလဲ၊ငါ႔မွာဘယ္မွာအားလို႔လဲ။ဒီေလာက္အလုပ္
မ်ားတာတရားအားထုတ္ဖို႔အခ်ိန္ဘယ္လိုလုပ္ရႏိုင္မလဲ”
“ဒါဆိုရင္ဘာလို႔သိခ်င္တာလဲ”
“ဟဲ႔....ဒါကေတာ႔ငါတို႔ကအသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္လာျပီေလ။တစ္ခါတစ္ေလ
တို႔အရြယ္ေတြစုၾကေ၀းၾကစကားေျပာၾကရင္တရားအေၾကာင္ေလးဘာေလး
ေရာက္သြားတတ္တယ္။အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးက်ရင္ငါလဲနည္းနည္းပါးပါး၀င္ေျပာ
ႏိုင္ေအာင္ေပါ႔ဟ...”
ေၾသာ္....အေဒၚကတရားကိုစကား၀ိုင္းထဲ၀င္ဆံ႔ေျပာဆိုႏိုင္ရုံသိခ်င္ေနသူကိုး
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားရၾကပ္ေနသည္။အေဒၚကိုဘယ္လိုနားလည္ေအာင္ေျပာရ
မလဲ။မဂၤလာအခ်ိန္ကလည္းတစ္စတစ္စနီးလာေပျပီ။ဧည္႔ပရိတ္သတ္ေတြ
တဖြဲဖြဲ၀င္လာေနၾကျပီ။
“ဟဲ႔....ေျပာေလ”ဟုအေဒၚကကၽြန္ေတာ္ကိုေျပာေနေသာ္လည္းသူ႔မ်က္လံုး
ေတြကဧည္႔ပရိတ္သတ္ေတြကိုတစ္ဦးခ်င္းစီလိုက္ၾကည္႔ေနေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္
သတိထားမိသည္။အေဒၚသည္၀င္လာသမွ်ဧည္႔ပရိတ္သတ္ထဲမွအမ်ိဳးသမီး
အားလံုးကိုေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည္႔ေနေလသည္။ထိုသို႔လွမ္းၾကည္႔ရင္းမွသူ
ကို္ယ္ေပၚက၀တ္ထားေသာအ၀တ္အစားနဲ႔ရတနာမ်ားကိုငံု႕ၾကည္႔လိုက္ေသး
သည္။သူ႔စိတ္ထဲမွာႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဴးေတြျဖစ္ေပၚေနမည္ကိုကၽြန္ေတာ္
သတိျပဳမိသည္။“အင္း.....ဒီအမ်ိဳးသမီးေတာ႔ငါထက္၀တ္ႏိုင္စားႏိုင္တာပဲ၊
ဒါေပမဲ႔အတုေတြျဖစ္မွာပါ။အင္း..ဒီအမ်ိဳးသမီးကေတာ႔ငါေလာက္ေတာင္
မ၀တ္ႏိုင္ပါလား။သူ႕ခမ်ာရွိတာနဲ႔လာရတာကိုး။ဒီေလာက္ႏုံခ်ာမွေတာ႔ဒီလို
မဂၤလာပြဲကိုသူမို႔မရွက္မေၾကာက္လာရဲေသးတယ္။အ႔ံေရာစသည္႔အေဒၚ
စိတ္ကူးေတြကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ႏွင္႔အလုပ္မ်ားေနပံုရသည္။အေဒၚမ်က္
လံုးေတြထဲတြင္ထိုစကားလံုးအရိပ္ေတြအရိပ္ထင္ေနသည္ကိုကၽြန္ေတာ္
မွန္းဆေနမိသည္။
“ဒီလိုလုပ္ပါလားအေဒၚရာ....၊အေဒၚတို႔ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကိုထမင္းစားရင္း
တစ္ရက္ေလာက္ေအးေအးေဆးေဆးလာလည္ၾကပါလား။အဲဒီက်မွ
အေဒၚသိခ်င္တာေတြအေသးစိတ္ေျပာျပမယ္ေလ”
“ေအာင္မယ္ေလးဟယ္...နင္ဟာကေျပာဖို႔အေရးေစ်းကိုင္ေနလိုက္တာ။
ငါတို႔မအားဘူးဆိုတာနင္လဲအသိပဲ။ဘယ္လိုလုပ္လာလည္မလဲ။အခုၾကံဳ
တုန္းေလးအခ်ိန္အလကားကုန္မဲ႔စားအပ်င္းေျပေပါ႔ဟာ.....အခ်ိန္ရပါ
ေသးတယ္။မဂၤလာပြဲမစေသးပါဘူး။ေျပာမွာသာေျပာစမ္းပါ။အလကား
ေနရင္းထိုင္ေနမဲ႔အတူတူတရားအေၾကာင္းေလးဘာေလးသိရတာေပါ႔ဟ..”
ကၽြန္ေတာ္သိထားသေလာက္အေဒၚကိုရွင္းျပရန္ျပင္ဆင္လိုက္ရသည္။
အေလ႔အက်င္႔ျဖစ္ေနေသာစိတ္ကိုပထမဆံုးတည္ျငိမ္ေအာင္သတိထား
လိုက္သည္။စိတ္ထဲရွင္းလင္းေအးခ်မ္းျပီဆိုမွကၽြန္ေတာ္စကားစလိုက္သည္။
“သတိပဌာန္ဆိုတဲ႔စကားလံုးကိုအေဒၚကိုပထမဆံုးရွင္းမွရမယ္ထင္တယ္”
အေဒၚေခါင္းညိတ္သည္။သို႔ေသာ္သူ႔မ်က္လံုးေတြကကၽြန္ေတာ္ဆီမေရာက္။
ေဘးဘယ္ညာတြင္သာသူ႕မ်က္လံုးေတြေ၀႔ပတ္လည္ေနတာကိုအထင္သား
ေတြ႔ေနရသည္။ကိစၥမရွိပါ။တရားဓမၼဆိုတာစိတ္၀င္းစားသည္ျဖစ္ေစ။မ၀င္
စားသည္ျဖစ္ေစ။လက္ခံသည္ျဖစ္ေစ။လက္မခံသည္ျဖစ္ေစေျပာေကာင္း
သည္႔အရာေပပဲ။
“သတိဆိုတာေအာက္ေမ႔ျခင္း၊အမွတ္ရျခင္း၊မေမ႔မေလ်ာ႔ျခင္းပါပဲ၊ပဌာနဆို
တာကေတာ႔တင္ထားျခင္းလို႔အဓိပၸါယ္ရတယ္။မေမ႔မေလ်ာ႔၊အမွတ္ရေအာင္
အျမဲတမ္းတင္ထားရတဲ႔တရားကိုသတိပဌာန္တရားလို႔ေခၚတာေပါ႔။သတိ
ပဌာန္တရားေလးပါးရွိတယ္အေဒၚရာ၊စိတၱာႏုပႆနာသတိပဌာန္၊ကာယ
ႏုပႆနာသတိပဌာန္၊ေ၀ဒနာႏုပႆနာသတိပဌာန္၊ဓမၼႏုပႆနာသတိ
ပဌာန္ဆိုျပီးေလးမ်ိဳးရွိတယ္။အဲဒီထဲမွာအႏုဆိုတာထပ္ခါထပ္ခါလို႔အဓိပၸါယ္
ရပါတယ္။ပႆနာဆိုတာကေတာ႔ၾကည္႔ရႈျခင္းေပါ႔။ဓမၼာဆိုတာကေတာ႔
ရုပ္၊နာမ္လို႔ေခၚတာေပါ႔။ဒီမွာဓမၼာႏုပႆမာသတိပဌာန္ကိုအဓိပၸါယ္ျပန္ရ
ရင္“ရုပ္၊နာမ္ေပၚမွာသတိကိုတင္ထားျပီးထပ္ခါထပ္ခါၾကည္႔ျခင္း”ကိုေခၚ
ပါတယ္။ဒီလိုပဲစိတၱာဆိုရင္စိတ္ေပၚမွာ၊ကာယဆိုရင္ကိုယ္ကာယေပၚမွာ
ေ၀ဒနာဆိုရင္လည္းေ၀ဒနာေပၚမွာသတိကိုတင္ထားျပီးထပ္ခါထပ္ခါၾကည္႔
ရႈျခင္းကိုေ၀ဒနာႏုပႆနာ၊စိတၱာႏုပႆနာ၊ကာယႏုပႆနာအသီးသီးေခၚ
ႏိုင္တာေပါ႔”
အေဒၚကတခ်က္သန္းလိုက္သည္။ျပီးမွ...
“ဟဲ႔..နင္ဟာကမလြယ္ပါလား၊ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာပဲ။ပါဠိေတြနဲ႔ငါတိုကဘယ္လို
နားလည္ရမွာလဲ”
”ဘယ္သူမွအစကတည္းကနားမလည္ပါဘူးအေဒၚရာ၊စိတ္၀င္တစားနဲ႔စြဲစြဲျမဲျမဲေလ႕
လာက်င္႔ၾကံၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကည္႔ရင္သူ႔အလိုလိုသိလာပါလိမ္႔မယ္။အေရးၾကီး
တာကစလုပ္မိဖို႔နဲ႔စြဲစြဲျမဲျမဲျဖစ္ဖို႔ပါ”
စင္ျမင္႔ေပၚကဂီတသံေတြထြက္လာသည္။အေဒၚကစင္ျမင္႔ဆီသို႔ေခါင္းငဲ႔ေစာင္း
ၾကည္႔ေနသည္။မဂၤလာခမ္းမသည္ျပင္ဆင္မြန္းမံျခယ္သမႈမ်ားႏွင္႔အတူရုန္းၾကြရွင္
သန္လာသည္။ကၽြန္ေတာ္စကားသံသည္စင္ျမင္႔မွဂီတသံမ်ားေအာက္တြင္နစ္ျမဳပ္
ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ႔သည္။စကားကစကာရွိေသးဆက္ေျပာ၍မရေတာ႔ျပီ။
အေဒၚသည္လည္းကၽြန္ကိုဆက္ေျပာရန္မတိုက္တြန္းေတာ႔။သူ႔ခံုကိုနဲနဲေရႊ႕ကာ
စင္ျမင္႔ဘက္ဆီသို႔ေခါင္းေရာ၊လူပါလွည္႔ေနသျဖင္႔ကၽြန္ေတာ္ျငိမ္ေနလိုက္ရသည္။
အေဒၚ၏လႈပ္ရွားမႈတိုင္းတြင္သူ႔၏အလွမပြန္းပဲ႔ေရး၊မပ်က္စီးေရးအတြက္သတိ
ၾကီးစြာထား၍လႈပ္ရွားေနသည္ကိုကၽြန္ေတာ္သတိျပဳမိသည္။အကယ္၍သာအေဒၚ
သည္သူ႔သတိကိုသူ႔အလွမပ်က္ေရးေပၚတြင္မထားပဲဓမၼဘက္သို႔ေျပာင္းလိုက္လွ်င္
အေဒၚအတြက္အဘယ္မ်ားအက်ိဳးမ်ားလိုက္မည္နည္း။ကၽြန္ေတာ္ကအေဒၚ၏သတိ
ေနရာထားမႈမွားယြင္းေနမႈအေပၚႏွေျမာတသေနမိသည္။စင္ျမင္႔ေပၚကအသံေတြက
ကၽြန္ေတာ္ကိုမလႊမ္းမိုးႏိုင္ပါ။အဘယ္ေၾကာင္႔နည္း။မဂၤလာဧည္႔ပြဲလာခဲ႔စဥ္ကကား
ကက္ဆက္ထဲမွတဆင္႔နာၾကားခဲ႔ရေသာဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက(ပ်ဥ္းမနား)၏အသံ
ကနားစည္အိမ္ထဲတြင္ေနရာယူေနေသာေၾကာင္႔ပင္။
“ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေလ႔ရွိတဲ႔အဆံုးတရားအမေတြထဲမွာအေရးၾကီးဆံုးအဆံုး
အမတစ္ခုရွိတယ္။ေဟာေလ႔ရွိတယ္။ေနာက္ဆံုးျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္ျပဳဖို႔အခ်ိန္နီး
တဲ႔အခါမွာလည္းဒီအဆံုးမေလးကိုေျပာရင္းမွာရင္းပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားရတာ။အဲဒီစကား
ေလးဟာပိ႗ကတ္သံုးပံုထဲမွာဆိုရင္အၾကိမ္ေပါင္း၁၉၀၀ေက်ာ္ေလာက္ပါတာေတြ႔ရတယ္။
အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ႔အပၸမာဒပဲ။အပၸမေဒနသမၼေဒထ......။အဲဒါအေရးၾကီးဆံုးပဲ။အပၸမာဒ
ဆိုတာမေမ႔မေလ်ာ႔တာ။မေမ႔မေလ်ာ႔တာဆိုတာကAbsence Mindedမျဖစ္တာစိတ္က
ဟိုဟာ၊ဒီဟာေတြးျပီးေတာ႔Fantasyထဲမွာမေနတာ။fantasyထဲမွာေနရင္ပမာဒလို႔ေခၚတယ္။
ေမ႔ေလ်ာ႔ေနတာ၊Present momentမွာျဖစ္ေနတာကိုေမ႔ေနတာ။အခုျဖစ္ဆဲအခ်ိန္ကိုေမ့ေန
ရင္ပမာဒလို႔ေခၚတယ္။
အခုကိုယ္ခႏၵာမွာ၊ကိုယ္စိတ္မွာျဖစ္ေနတာကိုသိေနတာ“အပမာဒ”လို႔ေခၚတယ္။အဲဒီေတာ႔
ဘုရားကဒါကိုခဏခဏသတိေပးတယ္။အပၸမာေဒနသမၼေဒထလို႔အျမဲတမ္းေျပာဆိုဆံုးမ
တယ္။အဓိပၸါယ္ကဘာလဲဆိုေတာ႔အေမ့မေလ်ာ႔သတိနဲ႔အျမဲေနပါတဲ႔။ျဖစ္ဆဲကာလမွာ
ကိုယ္ခႏၵာကိုယ္မွာ၊ကိုယ္စိတ္မွာျဖစ္ေနတာကိုမသိရင္ေမ့ေနတဲ႔သူနဲ႔တူတယ္။ေမ႔ေနတဲ႔
သူဟာေသေနတဲ႔သူနဲ႔ဘာမွမျခားဘူး။
လူအမ်ားစုဟာလက္ရွိျဖစ္ဆဲအေျခအေနကိုသတိမမူမိၾကတာမ်ားတယ္။သတိမထားမိရင္
ကိုယ္႔စိတ္၊ကိုယ္ခႏၵာမွာဘာျဖစ္ေနလဲမသိႏိုင္ဘူးေနာ္။အဲဒီေတာ႔စားဖို႔၊၀တ္ဖို႔၊ေနဖို႔၊ေပ်ာ္ပါး
ဖို႔ဒီေလာက္နဲ႔ေက်နပ္သြားလို႔မျဖစ္ဘူး။ပိုျပီးေတာ႔ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ကိုယ္႔ဘ၀ကိုအသံုး
ခ်သြားဖို႔၊ကိုယ္အခ်ိန္ကိုအသံုးခ်သြားဖို႔လိုတယ္ေနာ္။ဒါမွဘ၀မွာေနရက်ိဳး၊လူအျဖစ္အသက္
ရွင္ရက်ိဳးနပ္မွာေနာ္”တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာဘာမွမခက္ပါဘူး။အင္မတန္ရုိးတယ္။
သဘာ၀က်တယ္။Naturalျဖစ္တယ္။Simpleျဖစ္တယ္။ဗုဒၶဘာသာအရားထဲမွာသတိပဌာန္
တရားဟာအေကာင္းဆံုးတရားပဲ။အျခားလည္းလုပ္ရင္ကုသိုလ္ရတယ္။စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။
အက်ိဳးရွိတာေတြအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။အဲဒီအမ်ားၾကီးေတြထဲကအေကာင္းဆံုးဟာ
“အျမဲတမ္းသတိနဲ႔ေနတာပဲ”အဲဒါအေကာင္းဆံုးပဲေနာ္။အေကာင္းဆံုးအလုပ္ကိုလုပ္ဖို႔ရာ
အခ်ိန္ဆိုင္းေန၍မျဖစ္။အေျခေနေပးတုန္း၊အသက္ရွင္ေနတုန္း၊က်န္းမာေရးေကာင္းတုန္း၊
လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္က်င္႔ၾကံႏိုင္တဲ႔အရြယ္ရွိတုန္းမွာလုပ္ဖို႔အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါသည္။ဤသည္မွာ
လည္းကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္သတိထားလိုက္မိျခင္း(သို႔မဟုတ္)သတိကိုစနစ္တက်
အသံုးျပဳလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါေတာ႔သည္။
မေမ႔ႏိုင္ေသာေန႔ေလး
အဲဒီေန႔တကၠသိုလ္ေရွ႔ကားမွတ္တိုင္မွာကားေစာင္႔ရင္းၾကံဳခဲ႔ရတဲ႔အျဖစ္ေလးပါ။
ေက်ာင္းေရွမွတ္တိုင္မွာေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ျဖစ္လို႔ျမိဳ႕ထဲျပန္မဲ႔ဆရာ၊ဆရာမေတြ
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအမ်ားအျပားကားေစာင္႔ေနၾကပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ပဲဘြဲ႔လြန္တက္ေနတဲ႔ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ေက်ာင္း၀န္းထဲကထြက္လာ၊ကား
မွတ္တိုင္မေရာက္ခင္ေလးမွာပဲဖိနပ္ေခ်ာ္ျပီးလဲက်ပါတယ္။အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို
ကားမွတ္တိုင္မွာရွိေနသူအားလံုးျမင္လိုက္ၾကပါတယ္။အဲဒီအခါမွာပဲလူေတြရဲ႕
စိတ္ကိုျမင္ရပါေတာ႔တယ္။ေခ်ာ္လဲတဲ႔မိန္းကေလးကိုၾကည္႔ျပီးမိန္းကေလးေတာ္
ေတာ္မ်ားမ်ားရယ္ၾကပါတယ္။ေယာက်္ားေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကလြဲရင္မရယ္ၾကပါဘူး။
အဲဒီမိန္းကေလးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေယာက်္ားေလးထင္ပါရဲ႕ကူညီထူမေပးလို႔နည္းနည္း
အရွက္ရသက္သာသြားေစပါတယ္။ဒီအျဖစ္ေလးရဲ႔ေနာက္မွာေတြးမိတာကလူ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာသူမ်ားအရွက္ရတဲ႔အေျခေနမွာရယ္ႏိုင္ၾကေသးလားလို႔
ပါ။အျပစ္တင္တာမဟုတ္ေပမဲ႔အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
အရွက္ရတာကိုရယ္ၾကတာမိန္းကေလးေတြမ်ားေနတာကိုပါ။ပိုျပီးစိတ္မေကာင္း
တာကရယ္မိၾကတဲ႔အားလံုးလိုလိုပညာတတ္ေတြျဖစ္ေနတာပါ။ကၽြန္မတို႔လူမႈအ
သိုင္းအ၀ို္င္းမွာအဲလိုလူတစ္ေယာက္အရွက္ရတာကိုရယ္တတ္ၾကတဲ႔လူဘယ္ႏွစ္
ေယာက္ရွိေနျပီလဲ။အဲဒီလူေတြကိုေရာဘယ္လိုအဆင္႔အတန္းသတ္မွတ္မလဲ။
တကယ္တမ္းလူတစ္ေယာက္အရွက္ရေစတဲ႔အျဖစ္ကို၀ိုင္း၀န္းကူညီႏိုင္ရင္၊စာ
နာနားလည္ႏိုင္ရင္အေကာင္းဆံုးပါ။မစာနာတဲ႔အျပင္ေလွာင္ရယ္တတ္တဲ႔သူ
ရဲ႕စိတ္ဟာဘယ္ေလာက္နိမ္႔က်ေနျပီလဲဆိုတာပိုျပီးျမင္သာလာပါတယ္။
လူတိုင္းမတူဘူးဆိုေပမဲ႔ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းကပိုျပီးဆင္ျခင္သင္႔ပါတယ္။
(ပညာဆိုတာဘဲြ႕ရျပီးအလုပ္လုပ္လို႔ရတာမ်ိဳးကိုေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။အဲဒီပညာ
ေနာက္ကစဥ္းစားဆင္ျခင္စရာေတြျမွင္႔ေပးေနတာ၊လူမႈေလာကနဲ႔ဆက္စပ္ျပီး
ေတြးေတာသင္ခန္းစာယူစရာ၊ႏႈိင္းယွဥ္ခံစားႏိုင္မႈေတြရွိေနတာကိုပဲဆိုလိုခ်င္
ပါတယ္)။ဒီေနရာမွာဘာသာေရးကိုလဲထည္႔စဥ္းစားမိပါတယ္။နည္းမွန္၊လမ္း
မွန္အရလူတိုင္းမွာကိုးကြယ္မႈဘာသာတရားရွိေနတာမို႔အမွန္ကိုျမင္ႏိုင္ရပါ
မယ္။ဘာသာတရား၊ယဥ္ေက်းမႈ၊အမွန္နဲ႔အမွားဆက္စပ္ေနပါတယ္။အေျခခံ
သေဘာအရအမွန္ကိုသိျမင္မွစစ္မွန္တဲ႔လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းဆိုတာကိုပိုမိုနား
လည္လာႏိုင္မွာပါ။အဲဒီမွာမွစိတ္ဓါတ္ယဥ္ေက်းတယ္ဆိုတာသိျမင္လာမွာပါ။
ဘာသာေရးတရားကိုနက္နက္နဲနဲသိရင္၊ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာကိုျမင္တတ္ရင္
အဲဒီေလာက္ထိစိတ္ဓါတ္ေတြနိမ္႔က်မွာမဟုတ္ပါဘူးလို႔ေတြးမိပါတယ္။
ဒါေၾကာင္႔ဒီဘက္ေခတ္မွာဗုဒၶကိုတကယ္သိလို႔၊တရားတကယ္ရွိ္တဲ႔ဆရာ
ေတာ္ေတြကစိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆို္င္ရာျပဳျပင္ရမဲ႔တရားေတာ္ေတြကိုလူငယ္ေတြ
အတြက္အေလးထားျပီးေဟာၾကားေနျခင္းပါ။ဆရာေတာ္ေတြရဲ႕ရည္ရႊယ္
ခ်က္ကလူငယ္ေတြအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာျဖဴစင္တဲ႔စိတ္၊စိတ္ဓါတ္ေကာင္းေတြ
ကိန္းေအာင္းဖို႔ဦးတည္တယ္။ေနာက္ထပ္အေရးၾကီးတာတစ္ခုကပတ္၀န္း
က်င္ေကာင္းပါ။ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတဲ႔အထဲမွာမိသားစု၊အေပါင္းအသင္း၊သူငယ္
ခ်င္း၊မိတ္ေဆြအာလံုးပါပါတယ္။ဒီပတ္၀န္းက်င္ကလဲလူတစ္ေယာက္မဟုတ္
တာလုပ္ေနတာကိုမသိသလိုေနမယ္၊မေကာင္းတာကိုလက္ခံအားေပးေနမယ္
ဆိုရင္ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းမဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။အဲဒီပတ္၀န္းက်င္မွာၾကီးျပင္း
လာသူေတြဟာကိုယ္႔ကိုယ္ကိုဟုတ္လွျပီလို႔ထင္ေနသူေတြမ်ားေနမွာပါပဲ။
စိတ္ဓါတ္နိမ္႔က်သူေတြကိုျမင္႔တက္လာေအာင္လုပ္ဖို႔၊ညစ္ေထးတဲ႔စိတ္ေတြ
ျဖဴစင္ေစဖို႔ကလူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာတာ၀န္ရွိေနျပန္တာမို႔လူတိုင္းျပဳျပင္ႏိုင္
ေအာင္ၾကိဳးစားသင္႔ပါတယ္။ဒ႔ါအျပင္ဘာသာေရးတရားပတ္၀န္းက်င္ေကာင္း
နဲ႔စာအုပ္ေကာင္းေတြေလ႔လာဖို႔အမ်ားၾကီးလိုအပ္ပါတယ္။စိတ္ဓါတ္ျဖဴစင္
တာနဲ႔အမွ်အလိုလိုျမင္႔ျမတ္လာပါျပီ။အဲဒီစိတ္ဓါတ္ကိုပိုင္ဆိုင္ျပီဆိုရင္ေတာ႔
အဲလိုအမွတ္တမဲ႔သူတပါးအရွက္ရေစတဲ႔အျဖစ္ေလးကိုေတြ႔ရင္ေလွာင္မိ
ၾကေတာ႔မယ္မထင္ပါဘူး။ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္နဲ႔ေဖးမမကူညီႏိုင္ရင္ေတာင္
မေလွာင္ရက္၊မရယ္ရက္ေတာ႔ပါဘူး။ဒါေၾကာင္႔ကိုယ္ကစတင္ျပီးစိတ္ဓါတ္
ျမင္႔တက္ဖို႔ၾကိဳးစားရန္လိုအပ္ေၾကာင္းအဲဒီေန႔အျဖစ္ေလးကကၽြန္မကိုအေတြး
ေတြေမြးဖြားေပးႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။
(ကၽြန္မကိုယ္တုိင္လဲအဲလိုအမွတ္တမဲ႔ဒုကၡေလးေတြမၾကာခဏၾကံဳရဖူးပါ
တယ္။လူတိုင္းၾကံဳးဖူးၾကမွာပါ။ခုလိုမိုးရာသီမွာပဲလူေတြစံုတဲ႔အေ၀းေျပးဂိတ္
၀န္းထဲမွာကၽြန္မေျခေခ်ာ္လဲတဲ႔ေန႔တစ္ေန႔ကိုခုထိမေမ႔ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။အဲဒီအခ်ိန္
ထူပူျပီးရွက္လြန္းလို႔ဘယ္သူေတြၾကည္႔ျပီး၊ဘယ္သူေတြရယ္ေနလဲမသိ
ေတာ႔ပါဘူး။လူတိုင္းမ်က္လံုးေတြကၽြန္မဆီေရာက္ေနမွာပဲေတြးျပီးရွက္တာ
ပဲသိပါေတာ႔တယ္။ဒီအခ်ိန္ကၽြန္မတို႔ျမိဳ႔ကသူငယ္ခ်င္းရဲ႔ေမာင္ေလးအကူအ
ညီနဲ႔ရွက္႔ရြံမႈေတြ၊ငိုခ်င္မႈေတြကိုေျပေလ်ာ႔ေစခဲ႔ပါတယ္။အဲဒီေကာင္ေလး
ဟာအျမင္အားျဖင္႔လူေပၚေက်ာ႔ဂ်စ္ကန္ကန္ေကာင္ေလးအျဖစ္သတ္မွတ္
ျခင္းခံရသူတစ္ေယာက္ပါ။ဒါေပမဲ႔သူရဲ႕ကူညီေဖးမတတ္တဲ႔စိတ္ရင္းကို
အဲဒီေန႔မွသိခြင္႔ရခဲ႔ျပီးဒီေန႔ထိေလးစားမိေနတုန္းပါ။သူကေတာ႔ေမ႔ေန
ေလာက္ျပီျဖစ္ေပမဲ႔ကၽြန္မရဲ႕မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ဒီအျဖစ္နဲ႔အတူသူရဲ႕ကူညီတတ္
တဲ႔စိတ္ေလးကိုမၾကာခဏခုလိုေခ်ာ္လဲတဲ႔သူေတြေတြ႔တိုင္း၊အမွတ္တ
မဲ႔ဒုကၡေရာက္တဲ႔သူေတြေတြ႔တိုင္းသတိရေနမိတတ္ပါတယ္။လူတိုင္း
မွာအဲလိုကူညီေဖးမစာနာတတ္တဲ႔စိတ္ေလးေတြရွိေနၾကရင္အရာရာ
ဟာလွပေနေတာ႔မွာပါ)
တကူးတကလာလည္ျပီးဖတ္ေပးတဲ႔အတြက္အမ်ားၾကီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္...........
ေက်ာင္းေရွမွတ္တိုင္မွာေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ျဖစ္လို႔ျမိဳ႕ထဲျပန္မဲ႔ဆရာ၊ဆရာမေတြ
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအမ်ားအျပားကားေစာင္႔ေနၾကပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ပဲဘြဲ႔လြန္တက္ေနတဲ႔ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ေက်ာင္း၀န္းထဲကထြက္လာ၊ကား
မွတ္တိုင္မေရာက္ခင္ေလးမွာပဲဖိနပ္ေခ်ာ္ျပီးလဲက်ပါတယ္။အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို
ကားမွတ္တိုင္မွာရွိေနသူအားလံုးျမင္လိုက္ၾကပါတယ္။အဲဒီအခါမွာပဲလူေတြရဲ႕
စိတ္ကိုျမင္ရပါေတာ႔တယ္။ေခ်ာ္လဲတဲ႔မိန္းကေလးကိုၾကည္႔ျပီးမိန္းကေလးေတာ္
ေတာ္မ်ားမ်ားရယ္ၾကပါတယ္။ေယာက်္ားေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကလြဲရင္မရယ္ၾကပါဘူး။
အဲဒီမိန္းကေလးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေယာက်္ားေလးထင္ပါရဲ႕ကူညီထူမေပးလို႔နည္းနည္း
အရွက္ရသက္သာသြားေစပါတယ္။ဒီအျဖစ္ေလးရဲ႔ေနာက္မွာေတြးမိတာကလူ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာသူမ်ားအရွက္ရတဲ႔အေျခေနမွာရယ္ႏိုင္ၾကေသးလားလို႔
ပါ။အျပစ္တင္တာမဟုတ္ေပမဲ႔အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
အရွက္ရတာကိုရယ္ၾကတာမိန္းကေလးေတြမ်ားေနတာကိုပါ။ပိုျပီးစိတ္မေကာင္း
တာကရယ္မိၾကတဲ႔အားလံုးလိုလိုပညာတတ္ေတြျဖစ္ေနတာပါ။ကၽြန္မတို႔လူမႈအ
သိုင္းအ၀ို္င္းမွာအဲလိုလူတစ္ေယာက္အရွက္ရတာကိုရယ္တတ္ၾကတဲ႔လူဘယ္ႏွစ္
ေယာက္ရွိေနျပီလဲ။အဲဒီလူေတြကိုေရာဘယ္လိုအဆင္႔အတန္းသတ္မွတ္မလဲ။
တကယ္တမ္းလူတစ္ေယာက္အရွက္ရေစတဲ႔အျဖစ္ကို၀ိုင္း၀န္းကူညီႏိုင္ရင္၊စာ
နာနားလည္ႏိုင္ရင္အေကာင္းဆံုးပါ။မစာနာတဲ႔အျပင္ေလွာင္ရယ္တတ္တဲ႔သူ
ရဲ႕စိတ္ဟာဘယ္ေလာက္နိမ္႔က်ေနျပီလဲဆိုတာပိုျပီးျမင္သာလာပါတယ္။
လူတိုင္းမတူဘူးဆိုေပမဲ႔ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းကပိုျပီးဆင္ျခင္သင္႔ပါတယ္။
(ပညာဆိုတာဘဲြ႕ရျပီးအလုပ္လုပ္လို႔ရတာမ်ိဳးကိုေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။အဲဒီပညာ
ေနာက္ကစဥ္းစားဆင္ျခင္စရာေတြျမွင္႔ေပးေနတာ၊လူမႈေလာကနဲ႔ဆက္စပ္ျပီး
ေတြးေတာသင္ခန္းစာယူစရာ၊ႏႈိင္းယွဥ္ခံစားႏိုင္မႈေတြရွိေနတာကိုပဲဆိုလိုခ်င္
ပါတယ္)။ဒီေနရာမွာဘာသာေရးကိုလဲထည္႔စဥ္းစားမိပါတယ္။နည္းမွန္၊လမ္း
မွန္အရလူတိုင္းမွာကိုးကြယ္မႈဘာသာတရားရွိေနတာမို႔အမွန္ကိုျမင္ႏိုင္ရပါ
မယ္။ဘာသာတရား၊ယဥ္ေက်းမႈ၊အမွန္နဲ႔အမွားဆက္စပ္ေနပါတယ္။အေျခခံ
သေဘာအရအမွန္ကိုသိျမင္မွစစ္မွန္တဲ႔လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းဆိုတာကိုပိုမိုနား
လည္လာႏိုင္မွာပါ။အဲဒီမွာမွစိတ္ဓါတ္ယဥ္ေက်းတယ္ဆိုတာသိျမင္လာမွာပါ။
ဘာသာေရးတရားကိုနက္နက္နဲနဲသိရင္၊ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာကိုျမင္တတ္ရင္
အဲဒီေလာက္ထိစိတ္ဓါတ္ေတြနိမ္႔က်မွာမဟုတ္ပါဘူးလို႔ေတြးမိပါတယ္။
ဒါေၾကာင္႔ဒီဘက္ေခတ္မွာဗုဒၶကိုတကယ္သိလို႔၊တရားတကယ္ရွိ္တဲ႔ဆရာ
ေတာ္ေတြကစိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆို္င္ရာျပဳျပင္ရမဲ႔တရားေတာ္ေတြကိုလူငယ္ေတြ
အတြက္အေလးထားျပီးေဟာၾကားေနျခင္းပါ။ဆရာေတာ္ေတြရဲ႕ရည္ရႊယ္
ခ်က္ကလူငယ္ေတြအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာျဖဴစင္တဲ႔စိတ္၊စိတ္ဓါတ္ေကာင္းေတြ
ကိန္းေအာင္းဖို႔ဦးတည္တယ္။ေနာက္ထပ္အေရးၾကီးတာတစ္ခုကပတ္၀န္း
က်င္ေကာင္းပါ။ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတဲ႔အထဲမွာမိသားစု၊အေပါင္းအသင္း၊သူငယ္
ခ်င္း၊မိတ္ေဆြအာလံုးပါပါတယ္။ဒီပတ္၀န္းက်င္ကလဲလူတစ္ေယာက္မဟုတ္
တာလုပ္ေနတာကိုမသိသလိုေနမယ္၊မေကာင္းတာကိုလက္ခံအားေပးေနမယ္
ဆိုရင္ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းမဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။အဲဒီပတ္၀န္းက်င္မွာၾကီးျပင္း
လာသူေတြဟာကိုယ္႔ကိုယ္ကိုဟုတ္လွျပီလို႔ထင္ေနသူေတြမ်ားေနမွာပါပဲ။
စိတ္ဓါတ္နိမ္႔က်သူေတြကိုျမင္႔တက္လာေအာင္လုပ္ဖို႔၊ညစ္ေထးတဲ႔စိတ္ေတြ
ျဖဴစင္ေစဖို႔ကလူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာတာ၀န္ရွိေနျပန္တာမို႔လူတိုင္းျပဳျပင္ႏိုင္
ေအာင္ၾကိဳးစားသင္႔ပါတယ္။ဒ႔ါအျပင္ဘာသာေရးတရားပတ္၀န္းက်င္ေကာင္း
နဲ႔စာအုပ္ေကာင္းေတြေလ႔လာဖို႔အမ်ားၾကီးလိုအပ္ပါတယ္။စိတ္ဓါတ္ျဖဴစင္
တာနဲ႔အမွ်အလိုလိုျမင္႔ျမတ္လာပါျပီ။အဲဒီစိတ္ဓါတ္ကိုပိုင္ဆိုင္ျပီဆိုရင္ေတာ႔
အဲလိုအမွတ္တမဲ႔သူတပါးအရွက္ရေစတဲ႔အျဖစ္ေလးကိုေတြ႔ရင္ေလွာင္မိ
ၾကေတာ႔မယ္မထင္ပါဘူး။ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္နဲ႔ေဖးမမကူညီႏိုင္ရင္ေတာင္
မေလွာင္ရက္၊မရယ္ရက္ေတာ႔ပါဘူး။ဒါေၾကာင္႔ကိုယ္ကစတင္ျပီးစိတ္ဓါတ္
ျမင္႔တက္ဖို႔ၾကိဳးစားရန္လိုအပ္ေၾကာင္းအဲဒီေန႔အျဖစ္ေလးကကၽြန္မကိုအေတြး
ေတြေမြးဖြားေပးႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။
(ကၽြန္မကိုယ္တုိင္လဲအဲလိုအမွတ္တမဲ႔ဒုကၡေလးေတြမၾကာခဏၾကံဳရဖူးပါ
တယ္။လူတိုင္းၾကံဳးဖူးၾကမွာပါ။ခုလိုမိုးရာသီမွာပဲလူေတြစံုတဲ႔အေ၀းေျပးဂိတ္
၀န္းထဲမွာကၽြန္မေျခေခ်ာ္လဲတဲ႔ေန႔တစ္ေန႔ကိုခုထိမေမ႔ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။အဲဒီအခ်ိန္
ထူပူျပီးရွက္လြန္းလို႔ဘယ္သူေတြၾကည္႔ျပီး၊ဘယ္သူေတြရယ္ေနလဲမသိ
ေတာ႔ပါဘူး။လူတိုင္းမ်က္လံုးေတြကၽြန္မဆီေရာက္ေနမွာပဲေတြးျပီးရွက္တာ
ပဲသိပါေတာ႔တယ္။ဒီအခ်ိန္ကၽြန္မတို႔ျမိဳ႔ကသူငယ္ခ်င္းရဲ႔ေမာင္ေလးအကူအ
ညီနဲ႔ရွက္႔ရြံမႈေတြ၊ငိုခ်င္မႈေတြကိုေျပေလ်ာ႔ေစခဲ႔ပါတယ္။အဲဒီေကာင္ေလး
ဟာအျမင္အားျဖင္႔လူေပၚေက်ာ႔ဂ်စ္ကန္ကန္ေကာင္ေလးအျဖစ္သတ္မွတ္
ျခင္းခံရသူတစ္ေယာက္ပါ။ဒါေပမဲ႔သူရဲ႕ကူညီေဖးမတတ္တဲ႔စိတ္ရင္းကို
အဲဒီေန႔မွသိခြင္႔ရခဲ႔ျပီးဒီေန႔ထိေလးစားမိေနတုန္းပါ။သူကေတာ႔ေမ႔ေန
ေလာက္ျပီျဖစ္ေပမဲ႔ကၽြန္မရဲ႕မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ဒီအျဖစ္နဲ႔အတူသူရဲ႕ကူညီတတ္
တဲ႔စိတ္ေလးကိုမၾကာခဏခုလိုေခ်ာ္လဲတဲ႔သူေတြေတြ႔တိုင္း၊အမွတ္တ
မဲ႔ဒုကၡေရာက္တဲ႔သူေတြေတြ႔တိုင္းသတိရေနမိတတ္ပါတယ္။လူတိုင္း
မွာအဲလိုကူညီေဖးမစာနာတတ္တဲ႔စိတ္ေလးေတြရွိေနၾကရင္အရာရာ
ဟာလွပေနေတာ႔မွာပါ)
တကူးတကလာလည္ျပီးဖတ္ေပးတဲ႔အတြက္အမ်ားၾကီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္...........
Tuesday, July 15, 2008
ခ်စ္သူဆီ
စိမ္းစိုတဲ႔သစ္ပင္ၾကီးေတြဖံုးအုပ္ျပီးလဲေလ်ာင္းေနတဲ႔
ေတာင္တန္းၾကီးကိုကၽြန္မေငးေမာမိတဲ႔အခါႏွလံုးသားမွာ
အခ်စ္အတြက္အလြမ္းေတြစုလို႔ေနပါတယ္။
စိမ္းလန္းမႈအရိပ္ကေအးခ်မ္းမႈကိုပံုသ႑ာန္ေဖာ္ေပးပါသလား။
ေလေျပေလးေရခပ္ျဖည္းျဖည္းေလးတိုက္ခတ္ရင္း
အခ်စ္၀တ္မႈန္ေလးေတြကိုသယ္သြားေပးပါ။
အညိဳေရာင္ေတာင္တန္းၾကီးလိုခိုင္ျမဲမႈေတြနဲ႔
ခ်စ္သူကိုခ်ည္တြယ္ထားပါရေစ။
ေလထဲ၊မိုးထဲ၊ေနေရာင္ေအာက္မွာမားမားရပ္ေနတဲ႔
အညိဳေရာင္ေတာင္တန္းၾကီးလိုသစၥာတရား
ေတြနဲ႔မားမားရပ္ပါရေစ။ခ်စ္သူရဲ႔အတားအဆီးမဲ႔
အခ်စ္ေတြကိုကၽြန္မယံုၾကည္စြာခ်စ္ပါရေစ။
ကၽြန္မရဲ႔ေအးစက္တဲ႔ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီေတြကို
ေလာင္ျမိဳက္ေစတဲ႔ေ၀ဒနာေတြနဲ႔ေတာ႔
အခ်စ္ကိုတည္ေဆာက္ပိုင္ခြင္႔မေပးခ်င္ပါဘူး။
လမင္းလိုေအးျမျခင္းနဲ႔ေနေရာင္ေတြလိုပူေႏြးမႈေတြကို
ႏွလံုးသားထိေရာက္ေအာင္ကၽြန္မေပ႔ြပိုက္ယူပါရေစ။
ေတာင္တန္းၾကီးကိုကၽြန္မေငးေမာမိတဲ႔အခါႏွလံုးသားမွာ
အခ်စ္အတြက္အလြမ္းေတြစုလို႔ေနပါတယ္။
စိမ္းလန္းမႈအရိပ္ကေအးခ်မ္းမႈကိုပံုသ႑ာန္ေဖာ္ေပးပါသလား။
ေလေျပေလးေရခပ္ျဖည္းျဖည္းေလးတိုက္ခတ္ရင္း
အခ်စ္၀တ္မႈန္ေလးေတြကိုသယ္သြားေပးပါ။
အညိဳေရာင္ေတာင္တန္းၾကီးလိုခိုင္ျမဲမႈေတြနဲ႔
ခ်စ္သူကိုခ်ည္တြယ္ထားပါရေစ။
ေလထဲ၊မိုးထဲ၊ေနေရာင္ေအာက္မွာမားမားရပ္ေနတဲ႔
အညိဳေရာင္ေတာင္တန္းၾကီးလိုသစၥာတရား
ေတြနဲ႔မားမားရပ္ပါရေစ။ခ်စ္သူရဲ႔အတားအဆီးမဲ႔
အခ်စ္ေတြကိုကၽြန္မယံုၾကည္စြာခ်စ္ပါရေစ။
ကၽြန္မရဲ႔ေအးစက္တဲ႔ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီေတြကို
ေလာင္ျမိဳက္ေစတဲ႔ေ၀ဒနာေတြနဲ႔ေတာ႔
အခ်စ္ကိုတည္ေဆာက္ပိုင္ခြင္႔မေပးခ်င္ပါဘူး။
လမင္းလိုေအးျမျခင္းနဲ႔ေနေရာင္ေတြလိုပူေႏြးမႈေတြကို
ႏွလံုးသားထိေရာက္ေအာင္ကၽြန္မေပ႔ြပိုက္ယူပါရေစ။
Monday, July 14, 2008
Value of Smile
အျပံဳး၏တန္ဖိုးျပံဳးျခင္းသည္ဘာမွ်မပင္ပန္း၊အလြန္တာသြား၏။
ျပံဳးေသာသူတြင္ဘာမွ်၊ေလ်ာ႔မသြားဘဲႏွင္႔အျပံဳးခံ
ရေသာသူတြင္အမ်ားၾကီးရလိုက္၏။
ျပံဳးျခင္းသည္လွ်ပ္တျပက္ခန္႔ၾကာေသာ္လဲတစ္ခါတစ္ရံထိုအျပံဳးကိုအသက္လံုးမေမ႔ႏိုင္။
ျပံဳးျခင္းႏွင္႔ကင္း၍ေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သူဟူ၍မရွိ။
ထိုျပံဳးျခင္း၏အက်ိဳးကိုမခံစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ဆင္းရဲသူဟူ၍လည္းမရိွ။
အျပံဳးသည္အိမ္တြင္၌ခ်မ္းသာသုခကိုေပး၏။အလုပ္ခြင္၌မ်က္ႏွာပြင္႔လန္း၏။
မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း၏အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္၏။
ျပံဳးျခင္းသည္ေမာပန္းေနသူကိုအေမာျပေစ၏။စိတ္အားငယ္သူကိုစိတ္အားတက္ေစ၏။
၀မ္းနည္းသူကို၀မ္းသာေစ၏။
လူတုိင္း၏အတိဒုကၡမ်ားကိုကုသရန္အတြက္အေကာင္းဆံုးေသာသဘာ၀ဓမၼနည္းျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ျပံဳးျခင္းကို၀ယ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ေတာင္း၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ေခ်းဌား၍
ေသာ္လည္းေကာင္း၊ခိုး၍ေသာ္လည္းေကာင္းမရႏိုင္။
ေပးသူကသဒၵါၾကည္ျဖဴစြာမေပးလွ်င္ရသူမွာအက်ိဳးမထင္ေခ်။
(မျပံဳးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ပန္းလ်က္ရွိေသာသူထက္ျပံဳးျခင္းကိုပို၍အလိုရွိေသာသူမရွိပါ)
Dale Carnegie
Friday, July 11, 2008
funny
July လထုတ္ကြန္ပ်ဳတာဂ်ာနယ္မွရယ္ေမာစရာေလးကိုေဖာက္သယ္ခ်ရျခင္းပါ။
ကြန္ပ်ဳတာဟာအထီးလား၊အမလား?
အမျဖစ္ႏိုင္တဲ႔အေၾကာင္းရင္း.....
-အတြင္းပိုင္းစိတ္သေဘာထားကိုနားလည္တဲ႔သူတစ္ေယာက္မွမရွိဘူး၊
ဖန္တီးသူေတြကိုယ္တိုင္ေတာင္နားမလည္ဘူး။
-လူေတြသေဘာမေပါက္ႏိုင္တဲ႔ဘာသာစကားေတြသံုးစြဲျပီးတစ္ျခား
ကြန္ပ်ဳတာေတြနဲ႔ဆက္သြယ္တတ္ေလ႔ရွိတယ္။
-အမိန္႔မွားယြင္းေပးမိရင္“မင္းလုပ္တာငါရုးသြားျပီ၊ဒါေပမဲ႔အဲဒါကိုငါ....
ဘယ္ေတာ႔မွေျပာမွာမဟုတ္ဘူး”ဆိုတဲ႔အဓၶါယ္ႏွစ္ခြစကားလံုးေတြကိုေျပာတတ္တယ္။
-တကယ္႔ေသးဖြဲတဲ႔အမွားအယြင္းကေလးတစ္ခုရွိတာေတာင္ႏွစ္ရွည္လမ်ား
သိမ္းဆည္းတတ္တယ္။
-သူတို႔ကိုတာ၀န္စယူလိုက္ျပီဆိုတာနဲ႔ယုယမႈေပးရေတာ႔မယ္၊
အခ်ိန္ေပးရေတာ႔မယ္၊ပစၥည္းေတြ၀ယ္ေပးရေတာ႔မယ္။
အထီးျဖစ္ႏိုင္တဲ႔အေၾကာင္းရင္း....
-သံသယျဖစ္ေလာက္စရာအခ်က္အလက္ေတြအမ်ားအျပားရွိေနတယ္၊
ဒါေပမဲ႔သဲလြန္စရွာမေတြဘူး။
-ျပႆနာကိုကူညီေျဖရွင္းေပးတယ္၊ဒါေပမဲ႔အဲဒီအကူအညီေၾကာင္႔
ျပႆနာေတြျဖစ္ေနတတ္ျပန္တယ္။
-ပစၥည္းအသစ္အေကာင္းေလးတပ္ဆင္ကာစမွာအမိန္႔ကိုက်ိဳးႏြံစြာနာခံတတ္တယ္၊
အဲျပီးေတာ႔...ပစၥည္းအသစ္အေကာင္းေလးကိုျပန္လည္ေတာင္းဆိုျပန္ေရာ။
-သူတို႔အာရုံစူးစိုက္မႈရရွိဖို႕ဇက္ၾကိဳးနာနာတင္းတင္းေပးဖို႔လိုတယ္၊
သူတို႔ဟာအာရုံေတြေထြျပားေနတတ္တယ္။
-မီးပလပ္ၾကိဳးျဖဳတ္ျပီးအနားေပးထားတာေတာင္ပင္လယ္လႈိင္းေတြလိုတအိအိစြမ္းအား
ျပည္႔ေနတတ္တယ္။
ကြန္ပ်ဳတာဟာအထီးလား၊အမလား?
အမျဖစ္ႏိုင္တဲ႔အေၾကာင္းရင္း.....
-အတြင္းပိုင္းစိတ္သေဘာထားကိုနားလည္တဲ႔သူတစ္ေယာက္မွမရွိဘူး၊
ဖန္တီးသူေတြကိုယ္တိုင္ေတာင္နားမလည္ဘူး။
-လူေတြသေဘာမေပါက္ႏိုင္တဲ႔ဘာသာစကားေတြသံုးစြဲျပီးတစ္ျခား
ကြန္ပ်ဳတာေတြနဲ႔ဆက္သြယ္တတ္ေလ႔ရွိတယ္။
-အမိန္႔မွားယြင္းေပးမိရင္“မင္းလုပ္တာငါရုးသြားျပီ၊ဒါေပမဲ႔အဲဒါကိုငါ....
ဘယ္ေတာ႔မွေျပာမွာမဟုတ္ဘူး”ဆိုတဲ႔အဓၶါယ္ႏွစ္ခြစကားလံုးေတြကိုေျပာတတ္တယ္။
-တကယ္႔ေသးဖြဲတဲ႔အမွားအယြင္းကေလးတစ္ခုရွိတာေတာင္ႏွစ္ရွည္လမ်ား
သိမ္းဆည္းတတ္တယ္။
-သူတို႔ကိုတာ၀န္စယူလိုက္ျပီဆိုတာနဲ႔ယုယမႈေပးရေတာ႔မယ္၊
အခ်ိန္ေပးရေတာ႔မယ္၊ပစၥည္းေတြ၀ယ္ေပးရေတာ႔မယ္။
အထီးျဖစ္ႏိုင္တဲ႔အေၾကာင္းရင္း....
-သံသယျဖစ္ေလာက္စရာအခ်က္အလက္ေတြအမ်ားအျပားရွိေနတယ္၊
ဒါေပမဲ႔သဲလြန္စရွာမေတြဘူး။
-ျပႆနာကိုကူညီေျဖရွင္းေပးတယ္၊ဒါေပမဲ႔အဲဒီအကူအညီေၾကာင္႔
ျပႆနာေတြျဖစ္ေနတတ္ျပန္တယ္။
-ပစၥည္းအသစ္အေကာင္းေလးတပ္ဆင္ကာစမွာအမိန္႔ကိုက်ိဳးႏြံစြာနာခံတတ္တယ္၊
အဲျပီးေတာ႔...ပစၥည္းအသစ္အေကာင္းေလးကိုျပန္လည္ေတာင္းဆိုျပန္ေရာ။
-သူတို႔အာရုံစူးစိုက္မႈရရွိဖို႕ဇက္ၾကိဳးနာနာတင္းတင္းေပးဖို႔လိုတယ္၊
သူတို႔ဟာအာရုံေတြေထြျပားေနတတ္တယ္။
-မီးပလပ္ၾကိဳးျဖဳတ္ျပီးအနားေပးထားတာေတာင္ပင္လယ္လႈိင္းေတြလိုတအိအိစြမ္းအား
ျပည္႔ေနတတ္တယ္။
Thursday, July 10, 2008
ေရာက္တတ္ရာရာခံစားမႈသက္သက္
ဘ၀မွာျဖစ္ခ်င္တာေတြကတစ္ျခား၊ျဖစ္လာေတြကတလြဲ။ဘယ္အရာနဲ႔အစားထိုးမလဲ။
ေခါင္းထဲမွာရွိတာေတြေရးခ်လိုက္ပါ။ရင္ထဲမွာရွိတာေတြေျပာျပလိုက္ပါ။ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း
နဲ႔ဘ၀ကိုဇြတ္အတင္းမဖန္ဆင္းခ်င္ပါနဲ႔။တစ္ခါတစ္ခါမွာစိတ္ေတြကိုထြက္ေပါက္ေလး
တစ္ခုေပးထားသင္႔တယ္ေလ။အင္မတန္သြက္လက္တဲ႔ေခြးတစ္ေကာင္ကိုေလွာင္အိမ္
တစ္ခုတည္းမွာပိတ္ေလွာင္ထားရရင္အထဲကရွိရွိသမွ်ေတြကိုေဒါသတၾကီးကိုက္ျဖတ္
ေနေတာ႔မွာပါ။ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာေမြးထားတဲ႔ေခြးေလးကိုတစ္ခါကအိမ္ေ႔ရွဖိနပ္ခၽြတ္သံ
ဇကာမွာသံၾကိဳးခ်ည္ျပီးပိတ္ေလွာင္ထားခဲ႔ဖူးပါသည္။သူကိုပိတ္ေလွာင္ျခင္းခံရတဲ႔ေခြး
ေလးဟာေဒါသတၾကီးေအာ္ဟစ္က်န္ခဲ႔ပါတယ္။ကၽြန္မတို႔မိသားစုျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ
ေတာ႔ရွိရွိသမွ်ကၽြန္မတို႔ဖိနပ္ခၽြတ္ကအရာအားလံုးဟာကိုက္ျဖတ္ျခင္းခံထားရပါျပီ။
အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းပ်က္စီးသြားရျခင္းပါ။ဒီလိုပဲကၽြန္မရဲ႔သြက္လက္ထက္ျမက္တဲ႔
စိတ္ေတြကထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းနဲ႔ၾကာရွည္စြာအတင္းပိတ္ေလွာင္ျခင္းခံေနရတာခုခ်ိန္ထိ
ပါပဲ။ထြက္ေပါက္မရွိတဲ႔ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြဘယ္ေလာက္ထိအတြင္းမွာကိုက္စားျခင္း
ခဲ႔ရျပီးျပီလဲ၊ဖ်က္စီးခဲရျပီးျပီလဲ၊ပ်က္စီးေနျပီလဲမခန္႔မွန္းတတ္ေတာ႔ပါဘူး။ေခြးေလး
ကေတာ႔ကၽြန္မတို႔ျပန္လာလို႔တံခါးဖြင္႔ေပးတယ္ဆိုရင္ပဲအဲဒီတံခါးထြက္ေပါက္ကေန
ေပ်ာ္ရႊင္စြာထြက္သြားႏိုင္ခဲ႔ေပမဲ႔ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြကဘာေၾကာင္႔ဒီထြက္ေပါက္ကေန
ဖြင္႔ေပးသိတိုင္ေပ်ာ္ရႊင္စြာထြက္သြားႏိုင္ပါရဲ႔လား။ၾကာရွည္စြာပိတ္ေလွုာင္ျခင္းခံခဲ႔ရလို႔
အင္အားေတြခ်ိနဲ႔ေနျပီထင္ပါရဲ႕။ဒီခ်ည္တိုင္မွာပဲဘာေၾကာင္႔တ၀ဲလည္လည္ေနရတာ
ပါလဲ။ထြက္သြားဖို႔အင္အားေတြမရွိေတာ႔တာလား။၀ိုးတ၀ါးမေရရာအိမ္မက္ေတြက
ကၽြန္မကိုေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားခြင္႔မေပးေတာ႔ဘူးထင္ပါတယ္။တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔
တိုက္စားျခင္းခံခဲ႔ရတဲ႔စိတ္ေတြကမႈန္၀ါး၀ါးဘ၀တစ္ခုကိုတြန္းအားေပးေနသလိုပင္။
အဲဒီလိုဖ်က္စီးခံရတဲ႔စိတ္ေတြဟာမထင္မွတ္ပဲအတၱ(ကၽြန္မအတၱပိုၾကီးလာသလိုပင္)
ပံုစံအျဖစ္ေျပာင္းလဲေနခဲ႔ပါျပီ။ေလဟုန္စီးခိ်န္မွာေလဟုန္စီးျပီး၊ပ်ံသန္းခ်ိန္မွာပ်ံသန္း
ရမဲ႔အစားအမွန္တရားဆိုတာကိုေတာင္ပံအားကိုးနဲ႔အရွိန္ျပင္းျပင္းပ်ံသန္းခဲ႔ရတဲ႔ဌက္
တစ္ေကာင္ရဲ႕ေတာင္ပံေတြလိုကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြအျဖည္းျဖည္းဒဏ္ရာအနာတရ
ေတြမ်ားလာခဲ႔ရတယ္။ဘယ္အခ်ိန္မွာေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းထြက္ေပါက္ကေနလြတ္ေျမာက္
စြာပ်ံသန္းႏိုင္မလဲေမွ်ာ္လင္႔ရင္းကၽြန္မတျဖည္းျဖည္းအတၱေတြၾကီးလာခဲ႔ပါျပီ။
ဒီလိုပ်ံသန္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ကၽြန္မရဲ႕ဖ်က္စီးခံခဲ႔ရတဲ႔စိတ္(အတၱ)ေတြကိုအခ်ိန္ယူျပီး
ျပဳျပင္ရအံုးမွာပါ။ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ဒီအခ်ိန္မွာသန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္တဲ႔စိတ္ေတြနဲ႔
အတၱကင္းစြာလြတ္ေျမာက္တဲ႔ဘ၀တစ္ခုကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္လို႕ပါပဲ။
(ဒီစာေလးကလဲမြန္းၾကပ္တဲ႔စိတ္ေတြရဲ႕ထြက္ေပါက္တစ္ခုလိုပါပဲ၊ဒီစာမေရးခင္မွာ
ေခါင္းေတြကိုက္ေနခဲ႔ပါတယ္၊ခုေတာ႔ေခါင္းကိုက္တာေပ်ာက္သြားသလိုပါပဲ၊
စိတ္ေလးတခဏထြက္ေပါက္ရသြားျခင္းပါ။ကၽြန္မရဲ႕ခံစားမႈသက္သက္ကိုေရးလိုက္ျခင္းပါ။)
ေခါင္းထဲမွာရွိတာေတြေရးခ်လိုက္ပါ။ရင္ထဲမွာရွိတာေတြေျပာျပလိုက္ပါ။ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း
နဲ႔ဘ၀ကိုဇြတ္အတင္းမဖန္ဆင္းခ်င္ပါနဲ႔။တစ္ခါတစ္ခါမွာစိတ္ေတြကိုထြက္ေပါက္ေလး
တစ္ခုေပးထားသင္႔တယ္ေလ။အင္မတန္သြက္လက္တဲ႔ေခြးတစ္ေကာင္ကိုေလွာင္အိမ္
တစ္ခုတည္းမွာပိတ္ေလွာင္ထားရရင္အထဲကရွိရွိသမွ်ေတြကိုေဒါသတၾကီးကိုက္ျဖတ္
ေနေတာ႔မွာပါ။ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာေမြးထားတဲ႔ေခြးေလးကိုတစ္ခါကအိမ္ေ႔ရွဖိနပ္ခၽြတ္သံ
ဇကာမွာသံၾကိဳးခ်ည္ျပီးပိတ္ေလွာင္ထားခဲ႔ဖူးပါသည္။သူကိုပိတ္ေလွာင္ျခင္းခံရတဲ႔ေခြး
ေလးဟာေဒါသတၾကီးေအာ္ဟစ္က်န္ခဲ႔ပါတယ္။ကၽြန္မတို႔မိသားစုျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ
ေတာ႔ရွိရွိသမွ်ကၽြန္မတို႔ဖိနပ္ခၽြတ္ကအရာအားလံုးဟာကိုက္ျဖတ္ျခင္းခံထားရပါျပီ။
အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းပ်က္စီးသြားရျခင္းပါ။ဒီလိုပဲကၽြန္မရဲ႔သြက္လက္ထက္ျမက္တဲ႔
စိတ္ေတြကထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းနဲ႔ၾကာရွည္စြာအတင္းပိတ္ေလွာင္ျခင္းခံေနရတာခုခ်ိန္ထိ
ပါပဲ။ထြက္ေပါက္မရွိတဲ႔ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြဘယ္ေလာက္ထိအတြင္းမွာကိုက္စားျခင္း
ခဲ႔ရျပီးျပီလဲ၊ဖ်က္စီးခဲရျပီးျပီလဲ၊ပ်က္စီးေနျပီလဲမခန္႔မွန္းတတ္ေတာ႔ပါဘူး။ေခြးေလး
ကေတာ႔ကၽြန္မတို႔ျပန္လာလို႔တံခါးဖြင္႔ေပးတယ္ဆိုရင္ပဲအဲဒီတံခါးထြက္ေပါက္ကေန
ေပ်ာ္ရႊင္စြာထြက္သြားႏိုင္ခဲ႔ေပမဲ႔ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြကဘာေၾကာင္႔ဒီထြက္ေပါက္ကေန
ဖြင္႔ေပးသိတိုင္ေပ်ာ္ရႊင္စြာထြက္သြားႏိုင္ပါရဲ႔လား။ၾကာရွည္စြာပိတ္ေလွုာင္ျခင္းခံခဲ႔ရလို႔
အင္အားေတြခ်ိနဲ႔ေနျပီထင္ပါရဲ႕။ဒီခ်ည္တိုင္မွာပဲဘာေၾကာင္႔တ၀ဲလည္လည္ေနရတာ
ပါလဲ။ထြက္သြားဖို႔အင္အားေတြမရွိေတာ႔တာလား။၀ိုးတ၀ါးမေရရာအိမ္မက္ေတြက
ကၽြန္မကိုေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားခြင္႔မေပးေတာ႔ဘူးထင္ပါတယ္။တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔
တိုက္စားျခင္းခံခဲ႔ရတဲ႔စိတ္ေတြကမႈန္၀ါး၀ါးဘ၀တစ္ခုကိုတြန္းအားေပးေနသလိုပင္။
အဲဒီလိုဖ်က္စီးခံရတဲ႔စိတ္ေတြဟာမထင္မွတ္ပဲအတၱ(ကၽြန္မအတၱပိုၾကီးလာသလိုပင္)
ပံုစံအျဖစ္ေျပာင္းလဲေနခဲ႔ပါျပီ။ေလဟုန္စီးခိ်န္မွာေလဟုန္စီးျပီး၊ပ်ံသန္းခ်ိန္မွာပ်ံသန္း
ရမဲ႔အစားအမွန္တရားဆိုတာကိုေတာင္ပံအားကိုးနဲ႔အရွိန္ျပင္းျပင္းပ်ံသန္းခဲ႔ရတဲ႔ဌက္
တစ္ေကာင္ရဲ႕ေတာင္ပံေတြလိုကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြအျဖည္းျဖည္းဒဏ္ရာအနာတရ
ေတြမ်ားလာခဲ႔ရတယ္။ဘယ္အခ်ိန္မွာေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းထြက္ေပါက္ကေနလြတ္ေျမာက္
စြာပ်ံသန္းႏိုင္မလဲေမွ်ာ္လင္႔ရင္းကၽြန္မတျဖည္းျဖည္းအတၱေတြၾကီးလာခဲ႔ပါျပီ။
ဒီလိုပ်ံသန္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ကၽြန္မရဲ႕ဖ်က္စီးခံခဲ႔ရတဲ႔စိတ္(အတၱ)ေတြကိုအခ်ိန္ယူျပီး
ျပဳျပင္ရအံုးမွာပါ။ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ဒီအခ်ိန္မွာသန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္တဲ႔စိတ္ေတြနဲ႔
အတၱကင္းစြာလြတ္ေျမာက္တဲ႔ဘ၀တစ္ခုကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္လို႕ပါပဲ။
(ဒီစာေလးကလဲမြန္းၾကပ္တဲ႔စိတ္ေတြရဲ႕ထြက္ေပါက္တစ္ခုလိုပါပဲ၊ဒီစာမေရးခင္မွာ
ေခါင္းေတြကိုက္ေနခဲ႔ပါတယ္၊ခုေတာ႔ေခါင္းကိုက္တာေပ်ာက္သြားသလိုပါပဲ၊
စိတ္ေလးတခဏထြက္ေပါက္ရသြားျခင္းပါ။ကၽြန္မရဲ႕ခံစားမႈသက္သက္ကိုေရးလိုက္ျခင္းပါ။)
Wednesday, July 9, 2008
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
- လူေတြဟာ တခါတရံမွာ မွ်တမႈ၊ မွန္ကန္စြာေတြးေခၚမႈ တို႔ မရွိဘဲ သူတို႔အတြက္ပဲ ၾကည့္တတ္ၾကလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါ။
- သင္ဟာ ၾကင္နာတတ္ေပမယ့္ လူေတြက တကုိယ္ေကာင္းဆန္သူ၊ ေကာက္က်စ္တဲ့ အၾကံအစည္ရွိသူလို႔ စြပ္စြဲခ်င္ စြပ္စြဲၾကလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ၿပီး ၾကင္နာပါ။
- သင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္ မိတ္ေဆြအတုေတြနဲ႔ ရန္သူအစစ္ေတြ ရလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ပါ။
- သင္ဟာ ရိုးသားပြင့္လင္းရင္ လူေတြက သင့္ကို လိမ္လည္လွည့္ဖ်ား ၾကလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ၿပီး ရိုးသားပြင့္လင္းပါ။
- သင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အရာတစ္ခုကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က တစ္ညထဲနဲ႔ ဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္တာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ၿပီး တည္ေဆာက္ပါ။
- သင္ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းစြာနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရင္ မနာလိုသူေတြ ရွိခ်င္ရွိလာပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ၿပီးေပ်ာ္ရႊင္ပါ။
- သင္ ဒီေန႔လုပ္တဲ့ ေကာင္းမႈကို မနက္ျဖန္မွာ လူေတြ ေမ့ခ်င္ ေမ့သြားၾကလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းမႈေတြ ဆက္လုပ္ပါ။
- ေလာကကို သင့္မွာရွိတဲ့ အေကာင္းဆံုးေတြ ေပးပါ။ အဲဒါဟာ လုံေလာက္မွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သင့္ရဲ႕အေကာင္းဆံုးေတြ ေလာကကို ဆက္ေပးပါ။
- သင့္တို႔သိတဲ့အတိုင္း ေနာက္ဆံုး တကယ္တမ္းဆန္းစစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါဟာ သင္နဲ႔ဘုရား ၾကားက ကိစၥသက္သက္ပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သင္နဲ႔သူတို႔ၾကားကကိစၥ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ (ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မတို႔ ဗုဒၶဘာသာ အယူအဆနဲ႔ဆိုရင္ ကိုယ္ျပဳလုပ္သမွ် အေကာင္းအဆိုးဟာ တျခားလူေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘဲ ကိုယ္ျပဳတဲ့ကံ ကိုယ္ပဲခံစား စံစားရတယ္ လို႔ အဓိပၸါယ္ယူမိပါတယ္။)
Saturday, July 5, 2008
ကဗ်ာ
သတိ
ရွင္းသန္႔လို႔ ၾကည္လင္
မိုးေကာင္းကင္ ျပာလဲ႔လဲ႔
မွ်တျခင္ရဲ႕ နမိတ္......
အဆင္မေျပမႈကို လုယူလို႔
မုသားကို လကၤာေခ်ာေအာင္
မေမာတမ္းေျပာ
မေနာပန္းကေတာ႔ ေၾကြ
ရႊံ႕ေျမထက္ ျမက္ရိုင္းမ်ားက
အားျပိဳင္ေနၾက......
ညွာတာစြာေထာက္ထား
သနားမႈဆိုတာ ကင္းကြာ
အတၱဟာ အသံလႊင္႔လို႔ ေနျမင္႔ခဲ႔ၾက......
ေမွာင္မုိက္တဲ႔ လမ္းမွာ
ကန္းေနတာ ေသခ်ာေတာ႔
အေျဖက ေ၀၀ါး
သစၥာတရားဆိုတာ မျမင္
ေလာကကို ဆန္႔က်င္ရင္
ေကာင္းကင္က ဒါဏ္ခတ္လိမ္႔မယ္......
(5.10.2003)
ရွင္းသန္႔လို႔ ၾကည္လင္
မိုးေကာင္းကင္ ျပာလဲ႔လဲ႔
မွ်တျခင္ရဲ႕ နမိတ္......
အဆင္မေျပမႈကို လုယူလို႔
မုသားကို လကၤာေခ်ာေအာင္
မေမာတမ္းေျပာ
မေနာပန္းကေတာ႔ ေၾကြ
ရႊံ႕ေျမထက္ ျမက္ရိုင္းမ်ားက
အားျပိဳင္ေနၾက......
ညွာတာစြာေထာက္ထား
သနားမႈဆိုတာ ကင္းကြာ
အတၱဟာ အသံလႊင္႔လို႔ ေနျမင္႔ခဲ႔ၾက......
ေမွာင္မုိက္တဲ႔ လမ္းမွာ
ကန္းေနတာ ေသခ်ာေတာ႔
အေျဖက ေ၀၀ါး
သစၥာတရားဆိုတာ မျမင္
ေလာကကို ဆန္႔က်င္ရင္
ေကာင္းကင္က ဒါဏ္ခတ္လိမ္႔မယ္......
(5.10.2003)
Thursday, July 3, 2008
အလွစစ္
ကၽြန္မငယ္ငယ္ကစာအုပ္ဖတ္ရင္ပဲဲျဖစ္ျဖစ္၊ပံုျပင္နားေထာင္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္လွပတဲ႔မိန္းကေလး
ေတြအေၾကာင္းၾကားရင္အလြန္စိတ္၀င္စားပါတယ္။အရြယ္ေရာက္လာျပီးခုခ်ိန္ထိတိုင္လွပ
မႈကိုအေလးေပးျပီးေဆာင္ရြက္တုန္းပါပဲ။ကိုယ္ကိုယ္ကိုဘယ္လိုလွပေစမလဲၾကိဳးစားျပီး
တတ္ႏိုင္သမွ်အားထုတ္ပါတယ္။လွပတဲ႔သူေတြေတြ႕တိုင္းငါလဲအဲလိုလွရင္ေကာင္းမွာပဲ၊
ငါမွာဘာေတြျဖည္႔ဆည္းလိုက္ရင္သူလို၊သူ႕ထက္လွလာမလဲလို႔စိတ္ကူးယဥ္ရတာလဲ
အျမဲလိုပါပဲ။ကၽြန္မမနာလိုေလာက္ေအာင္လွတဲ႔သူကိုေတြ႔ရင္ၾကိဳတင္ၾကံစည္ထားျခင္း
မရွိေသာမနာလိုတဲ႔အကုသိုလ္အေတြးေတြေတာင္၀င္လာတတ္ပါေသးတယ္။
လူအခ်င္းခ်င္းဆက္ဆံမႈဟာလွပမႈအေပၚမွာပဲပိုင္းျခားသတ္မွတ္တဲ႔အခါမ်ိဳးေတြမွာစိတ္
အားငယ္မႈကိုပါအဆစ္ခံစားရျပန္ပါတယ္။ငယ္ငယ္ကဆိုဒီလိုလွပတဲ႔မိန္းကေလးေတြ
ဟာဘယ္လိုပစၥည္းမ်ိဳးလ်ဳဒါန္းလို႔၊ဘာေကာင္းမႈေတြလုပ္ခဲ႔လို႔လွပတယ္ဆိုတဲ႔အခ်က္
ကိုမွတ္မွတ္ရရမွတ္သားတတ္ပါတယ္။ဥပမာဆိုပါေတာ႔မယ္ျမတ္ေလး(မယ္သုမနာ)
ဆိုရင္ျမတ္ေလးပန္းေတြလ်ဳခဲ႔လို႔ျဖဳေဖြးသန္႔စင္ျပီးခ်စ္ခင္စဖြယ္လွပတင္႔တယ္တယ္
ဆိုတာေမေမကပံုေျပာျပေတာ႔စပယ္ပန္းေတြကိုလွလွပပသီကံုးျပီးလ်ဳခဲ႔ဖူးပါတယ္။
(ကၽြန္မတို႔ဇာတိမွာျမတ္ေလးပန္းမရွိလို႔ပါ)။ဘ၀တုိင္းဘ၀တိုင္းလွပတဲ႔သူျဖစ္ေအာင္
ဆုေတာင္းဖို႔ဘယ္ေမ့မလဲေနာ္။ဒါေပမဲ႔ကၽြန္မအသက္တျဖည္းျဖည္းၾကီးရင္႔လာတဲ႔အခါ
(ရင္႔က်က္တည္ျငိမ္ျပီလို႔ထင္ရတဲ႔ဒီအရြယ္)ရုပ္လွဖို႔ဆိုတာပန္းပြင္႔ေတြလ်ဳေနရုံနဲ႔မလံု
ေလာက္ဘူး၊စိတ္ဓါတ္ကပါလွပဖို႔လိုအပ္ပါလားဆိုတဲ႔အေရးၾကီးဆံုးအခ်က္ကိုသတိထား
သိလာႏိုင္ခဲ႔ပါျပီ။အမ်က္ေစာင္းမာန္ၾကီးတဲ႔သူ၊သူတပါးအက်ိဳးကိုမလိုလားပဲျငဴစူေစာင္း
ေျမာင္းတတ္တဲ႔သူဟာဘယ္လိုမွမလွႏိုင္ဘူးဆိုတာသိလာပါတယ္။အေပၚယံအေရျပား
အလွထက္အတြင္းစိတ္ဓါတ္ရဲ႕လွပမႈကသာအေရးၾကီးတယ္ဆိုတာကိုအသက္ၾကီးမွ
တျဖည္းျဖည္းသိလာရေပမဲ႔ကၽြန္မေနာက္မက်ေသးဘူးလုိ႕ထင္ပါတယ္။တကယ္လို႔
ခုခ်ိန္ထိအေပၚယံစပါးလံုးတစ္ေထာက္စာေလာက္အလွကိုသာအဟုတ္မွတ္ေနမိရင္
ခုေရာေနာင္ပါမွန္ကန္စြာေနထိုင္ေျပာဆိုႏိုင္ဖို႔အမ်ားၾကီးခက္သြားႏိုင္တယ္လို႔
ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မယူဆမိလို႔ပါ။ကၽြန္မရဲ႕အဲဒီအသိေၾကာင္႔လွပတဲ႔မိန္းကေလးေတြ
ျမင္မိတိုင္းပိုျပီးလွပေစခ်င္တဲ႔ဆႏၵ၊အဲဒီအလွကိုထာ၀ရတည္တ႔ံသြားေစမဲ႔အသိေလး
ေတြရေစခ်င္တဲ႔ဆႏၵ၊ဒီလိုဆႏၵေတြနဲ႔သူတို႔ရဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔အျပဳအမႈေလးေတြ
ဟာအျပစ္ကင္းစြာနဲ႔ကၽြန္မရင္ထဲကိုတိုးေ၀ွ႔၀င္ေရာက္တတ္ေနပါျပီ။အဲဒီခံစားမႈဟာ
စိတ္ကိုခ်မ္းေျမ႔ေစပါတယ္။ဒါေၾကာင္႔ဘယ္လိုဘ၀မ်ိဳးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္အစစအရာရာ
အဆင္႔ျမင္႔ျမင္႔ေနထိုင္ရတယ္ဆိုတာမိမိကိုယ္မိမိေဆာက္တည္ႏိုင္စြမ္းနဲ႔အရာရာမွာ
ပညာနဲ႔ယွဥ္ျပီးဆံုးျဖတ္တတ္လို႕ပါပဲ။ကၽြန္မကေတာ႔သိတဲ႔အသိေလးေတြကို
က်င္႔ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားေနဆဲပါပဲ။
ရုပ္ဆိုးတဲ႔ကၽြန္မရဲ႕အေတြးအျမင္ေလးေတြပါပဲ၊ကၽြန္မငယ္ငယ္ကအရမ္းလွခ်င္ပါတယ္၊အက်ဥ္းတန္မွန္ၾကိဳက္လို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ
စခ်င္ေအာင္မွန္ၾကိဳက္ပါတယ္)
ေတြအေၾကာင္းၾကားရင္အလြန္စိတ္၀င္စားပါတယ္။အရြယ္ေရာက္လာျပီးခုခ်ိန္ထိတိုင္လွပ
မႈကိုအေလးေပးျပီးေဆာင္ရြက္တုန္းပါပဲ။ကိုယ္ကိုယ္ကိုဘယ္လိုလွပေစမလဲၾကိဳးစားျပီး
တတ္ႏိုင္သမွ်အားထုတ္ပါတယ္။လွပတဲ႔သူေတြေတြ႕တိုင္းငါလဲအဲလိုလွရင္ေကာင္းမွာပဲ၊
ငါမွာဘာေတြျဖည္႔ဆည္းလိုက္ရင္သူလို၊သူ႕ထက္လွလာမလဲလို႔စိတ္ကူးယဥ္ရတာလဲ
အျမဲလိုပါပဲ။ကၽြန္မမနာလိုေလာက္ေအာင္လွတဲ႔သူကိုေတြ႔ရင္ၾကိဳတင္ၾကံစည္ထားျခင္း
မရွိေသာမနာလိုတဲ႔အကုသိုလ္အေတြးေတြေတာင္၀င္လာတတ္ပါေသးတယ္။
လူအခ်င္းခ်င္းဆက္ဆံမႈဟာလွပမႈအေပၚမွာပဲပိုင္းျခားသတ္မွတ္တဲ႔အခါမ်ိဳးေတြမွာစိတ္
အားငယ္မႈကိုပါအဆစ္ခံစားရျပန္ပါတယ္။ငယ္ငယ္ကဆိုဒီလိုလွပတဲ႔မိန္းကေလးေတြ
ဟာဘယ္လိုပစၥည္းမ်ိဳးလ်ဳဒါန္းလို႔၊ဘာေကာင္းမႈေတြလုပ္ခဲ႔လို႔လွပတယ္ဆိုတဲ႔အခ်က္
ကိုမွတ္မွတ္ရရမွတ္သားတတ္ပါတယ္။ဥပမာဆိုပါေတာ႔မယ္ျမတ္ေလး(မယ္သုမနာ)
ဆိုရင္ျမတ္ေလးပန္းေတြလ်ဳခဲ႔လို႔ျဖဳေဖြးသန္႔စင္ျပီးခ်စ္ခင္စဖြယ္လွပတင္႔တယ္တယ္
ဆိုတာေမေမကပံုေျပာျပေတာ႔စပယ္ပန္းေတြကိုလွလွပပသီကံုးျပီးလ်ဳခဲ႔ဖူးပါတယ္။
(ကၽြန္မတို႔ဇာတိမွာျမတ္ေလးပန္းမရွိလို႔ပါ)။ဘ၀တုိင္းဘ၀တိုင္းလွပတဲ႔သူျဖစ္ေအာင္
ဆုေတာင္းဖို႔ဘယ္ေမ့မလဲေနာ္။ဒါေပမဲ႔ကၽြန္မအသက္တျဖည္းျဖည္းၾကီးရင္႔လာတဲ႔အခါ
(ရင္႔က်က္တည္ျငိမ္ျပီလို႔ထင္ရတဲ႔ဒီအရြယ္)ရုပ္လွဖို႔ဆိုတာပန္းပြင္႔ေတြလ်ဳေနရုံနဲ႔မလံု
ေလာက္ဘူး၊စိတ္ဓါတ္ကပါလွပဖို႔လိုအပ္ပါလားဆိုတဲ႔အေရးၾကီးဆံုးအခ်က္ကိုသတိထား
သိလာႏိုင္ခဲ႔ပါျပီ။အမ်က္ေစာင္းမာန္ၾကီးတဲ႔သူ၊သူတပါးအက်ိဳးကိုမလိုလားပဲျငဴစူေစာင္း
ေျမာင္းတတ္တဲ႔သူဟာဘယ္လိုမွမလွႏိုင္ဘူးဆိုတာသိလာပါတယ္။အေပၚယံအေရျပား
အလွထက္အတြင္းစိတ္ဓါတ္ရဲ႕လွပမႈကသာအေရးၾကီးတယ္ဆိုတာကိုအသက္ၾကီးမွ
တျဖည္းျဖည္းသိလာရေပမဲ႔ကၽြန္မေနာက္မက်ေသးဘူးလုိ႕ထင္ပါတယ္။တကယ္လို႔
ခုခ်ိန္ထိအေပၚယံစပါးလံုးတစ္ေထာက္စာေလာက္အလွကိုသာအဟုတ္မွတ္ေနမိရင္
ခုေရာေနာင္ပါမွန္ကန္စြာေနထိုင္ေျပာဆိုႏိုင္ဖို႔အမ်ားၾကီးခက္သြားႏိုင္တယ္လို႔
ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မယူဆမိလို႔ပါ။ကၽြန္မရဲ႕အဲဒီအသိေၾကာင္႔လွပတဲ႔မိန္းကေလးေတြ
ျမင္မိတိုင္းပိုျပီးလွပေစခ်င္တဲ႔ဆႏၵ၊အဲဒီအလွကိုထာ၀ရတည္တ႔ံသြားေစမဲ႔အသိေလး
ေတြရေစခ်င္တဲ႔ဆႏၵ၊ဒီလိုဆႏၵေတြနဲ႔သူတို႔ရဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔အျပဳအမႈေလးေတြ
ဟာအျပစ္ကင္းစြာနဲ႔ကၽြန္မရင္ထဲကိုတိုးေ၀ွ႔၀င္ေရာက္တတ္ေနပါျပီ။အဲဒီခံစားမႈဟာ
စိတ္ကိုခ်မ္းေျမ႔ေစပါတယ္။ဒါေၾကာင္႔ဘယ္လိုဘ၀မ်ိဳးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္အစစအရာရာ
အဆင္႔ျမင္႔ျမင္႔ေနထိုင္ရတယ္ဆိုတာမိမိကိုယ္မိမိေဆာက္တည္ႏိုင္စြမ္းနဲ႔အရာရာမွာ
ပညာနဲ႔ယွဥ္ျပီးဆံုးျဖတ္တတ္လို႕ပါပဲ။ကၽြန္မကေတာ႔သိတဲ႔အသိေလးေတြကို
က်င္႔ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားေနဆဲပါပဲ။
ရုပ္ဆိုးတဲ႔ကၽြန္မရဲ႕အေတြးအျမင္ေလးေတြပါပဲ၊ကၽြန္မငယ္ငယ္ကအရမ္းလွခ်င္ပါတယ္၊အက်ဥ္းတန္မွန္ၾကိဳက္လို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ
စခ်င္ေအာင္မွန္ၾကိဳက္ပါတယ္)
Wednesday, July 2, 2008
မိတ္ေဆြစစ္ဆိုတာ
၁။မိမိကိုအင္မတန္ေပးႏိုင္ခဲတဲ႔အရာေတြေပးတယ္။
၂။မိမိကသတိလက္လြတ္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊အျခားအေျခအေနတစ္ရပ္ရပ္ေၾကာင္႔ေျပာမိတဲ႔
စကားအျပဳအမႈကိုသည္းခံႏိုင္တယ္။
၃။လႈိ႕၀ွက္စကား၊မေပါက္ၾကားေစလိုတဲ႔စကားကိုလႈိ႕၀ွက္ထားေပးတယ္။
၄။အႏၲရာယ္နဲ႔ၾကံဳရင္စြန္႔ပစ္ေက်ာခိုင္းမသြားဘူး။
၅။ဆင္းရဲနိမ္႔က်သြားတဲ႔အခါမထိမဲ႔ျမင္ အထင္ေသးျခင္းမျပဳဘူး။
၆။ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားလာရင္မရႈ႕ဆိတ္မျဖစ္ဘူး။
၇။မိမိရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈေက်ာ္ၾကားမႈကို၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူစြာအျခားသူေတြကိုတဆင္႔
ေျပာျပႏိုင္တယ္။
၈။မိမိရဲ႕ဂုဏ္သတင္းညႈိးမွိန္ေစတဲ႔စကားေျပာရင္လဲ“ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး၊
ဒီလိုမေျပာသင္႔ပါဘူး”လို႔ဟန္႔တားတတ္တယ္။
မိတ္ေဆြမဆန္တဲ႔သူေတြနဲ႔ဆက္ဆံရဖန္မ်ားလို႔စိတ္ေတြႏြမ္းနယ္ပင္ပန္းတဲ႔
အခါမ်ိဳးမွာဌက္ကေလးလိုအေတာင္ေညာင္းလို႔“ေလမရွိရင္ေကာင္းမွာပဲ”ဆိုျပီး
“လူေတြမရွိရင္ေကာင္းမွာပဲ၊အလကားလူေတြခ်ည္းပဲလို႔”သိမ္းၾကံဳးေျပာမိတတ္ပါတယ္။
ကိုယ္ကမိတ္ေဆြေကာင္းရဲ႕ဂုဏ္အဂၤါနဲ႔အညီအတတ္ႏိုင္ဆံုးဆက္ဆံပါလ်က္နဲ႕
မိတ္ေဆြမဆန္တဲ႔စိတ္ထား၊မႈမမွန္တဲ႔သူေတြနဲ႔ပဲၾကံဳဆံုရတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ေရွာင္သင္႔
ကေရွာင္ရမည္။တစ္ခါတစ္ေလမွာကိုယ္ကိုယ္တိုင္မိတ္ေဆြေကာင္းရဲ႕ဂုဏ္အဂၤါနဲ႔မညီလို႔
မိတ္ေဆြေကာင္းမရွိတာမ်ိဳးေတြရွိတတ္လို႔စဥ္းစားဖို႔လိုပါတယ္။ေလာကမွာ၊စိတ္အခ်ရဆံုး၊
အေကာင္းဆံုးအမြန္ျမတ္ဆံုးျဖစ္တဲ႔မိမိရဲ႕ဉာဏ္၊၀ီရိယကိုမိတ္ေဆြေကာင္းအေဖာ္ေကာင္းျပဳ
ရမွာပါပဲ။ဘယ္သူေတြဘယ္လိုပဲမိတ္ေဆြေကာင္းစိတ္ထားမရွိရင္ေနပါေစ၊
ကိုယ္ကိုတိုင္ကစျပီးမိတ္ေဆြပီသသူ၊စိတ္ထားမွန္မွန္နဲ႕
ေကာင္းတာလုပ္ႏိုင္သူျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားရမယ္။
(ဆရာနႏၵာသိန္းဇံရဲ႕“မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းႏွင္႔ခရီးသြားျခင္း”စာအုပ္ေလးမွ ႏွစ္သက္မိသည္မ်ားကိုေဖာ္ျပေပးျခင္းပါ)
၁။မိမိကိုအင္မတန္ေပးႏိုင္ခဲတဲ႔အရာေတြေပးတယ္။
၂။မိမိကသတိလက္လြတ္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊အျခားအေျခအေနတစ္ရပ္ရပ္ေၾကာင္႔ေျပာမိတဲ႔
စကားအျပဳအမႈကိုသည္းခံႏိုင္တယ္။
၃။လႈိ႕၀ွက္စကား၊မေပါက္ၾကားေစလိုတဲ႔စကားကိုလႈိ႕၀ွက္ထားေပးတယ္။
၄။အႏၲရာယ္နဲ႔ၾကံဳရင္စြန္႔ပစ္ေက်ာခိုင္းမသြားဘူး။
၅။ဆင္းရဲနိမ္႔က်သြားတဲ႔အခါမထိမဲ႔ျမင္ အထင္ေသးျခင္းမျပဳဘူး။
၆။ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားလာရင္မရႈ႕ဆိတ္မျဖစ္ဘူး။
၇။မိမိရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈေက်ာ္ၾကားမႈကို၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူစြာအျခားသူေတြကိုတဆင္႔
ေျပာျပႏိုင္တယ္။
၈။မိမိရဲ႕ဂုဏ္သတင္းညႈိးမွိန္ေစတဲ႔စကားေျပာရင္လဲ“ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး၊
ဒီလိုမေျပာသင္႔ပါဘူး”လို႔ဟန္႔တားတတ္တယ္။
မိတ္ေဆြမဆန္တဲ႔သူေတြနဲ႔ဆက္ဆံရဖန္မ်ားလို႔စိတ္ေတြႏြမ္းနယ္ပင္ပန္းတဲ႔
အခါမ်ိဳးမွာဌက္ကေလးလိုအေတာင္ေညာင္းလို႔“ေလမရွိရင္ေကာင္းမွာပဲ”ဆိုျပီး
“လူေတြမရွိရင္ေကာင္းမွာပဲ၊အလကားလူေတြခ်ည္းပဲလို႔”သိမ္းၾကံဳးေျပာမိတတ္ပါတယ္။
ကိုယ္ကမိတ္ေဆြေကာင္းရဲ႕ဂုဏ္အဂၤါနဲ႔အညီအတတ္ႏိုင္ဆံုးဆက္ဆံပါလ်က္နဲ႕
မိတ္ေဆြမဆန္တဲ႔စိတ္ထား၊မႈမမွန္တဲ႔သူေတြနဲ႔ပဲၾကံဳဆံုရတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ေရွာင္သင္႔
ကေရွာင္ရမည္။တစ္ခါတစ္ေလမွာကိုယ္ကိုယ္တိုင္မိတ္ေဆြေကာင္းရဲ႕ဂုဏ္အဂၤါနဲ႔မညီလို႔
မိတ္ေဆြေကာင္းမရွိတာမ်ိဳးေတြရွိတတ္လို႔စဥ္းစားဖို႔လိုပါတယ္။ေလာကမွာ၊စိတ္အခ်ရဆံုး၊
အေကာင္းဆံုးအမြန္ျမတ္ဆံုးျဖစ္တဲ႔မိမိရဲ႕ဉာဏ္၊၀ီရိယကိုမိတ္ေဆြေကာင္းအေဖာ္ေကာင္းျပဳ
ရမွာပါပဲ။ဘယ္သူေတြဘယ္လိုပဲမိတ္ေဆြေကာင္းစိတ္ထားမရွိရင္ေနပါေစ၊
ကိုယ္ကိုတိုင္ကစျပီးမိတ္ေဆြပီသသူ၊စိတ္ထားမွန္မွန္နဲ႕
ေကာင္းတာလုပ္ႏိုင္သူျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားရမယ္။
(ဆရာနႏၵာသိန္းဇံရဲ႕“မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းႏွင္႔ခရီးသြားျခင္း”စာအုပ္ေလးမွ ႏွစ္သက္မိသည္မ်ားကိုေဖာ္ျပေပးျခင္းပါ)
Saturday, June 28, 2008
ႏွလံုးသားထဲကစာေပ
“စာဖတ္ျခင္း”ဟာကၽြန္မအႏွစ္သက္ဆံုးအလုပ္တစ္ခုပါ။စာေတြဖတ္ေနရင္ကၽြန္မေပ်ာ္
ပါတယ္။စာေပကေပးတဲ႔အသိကိုလိုခ်င္ပါတယ္။က်မရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ကမာၻထဲ
ကစာၾကည္႔တိုက္ေလးဘယ္ေတာ႔ဖြင္႔ခြင္႔ရမလဲ။ကၽြန္မရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးမွာစာၾကည္႔
ခန္းေလးတစ္ခုရွိေနခ်င္ခဲ႔တယ္။ကၽြန္မအားလပ္ခ်ိန္တိုင္းအသံုးခ်ရမဲ႔သီးသန္႔ေနရာေလး
တစ္ခုအျဖစ္ပါ။(အခုအေဆာင္မွာေနရတဲ႔ကၽြန္မဘယ္မွာစာၾကည္႔ခန္းရွိမလဲ)ဒါေပမဲ႔
ခဏ၊ခဏျပန္ၾကည္႔ခ်င္တဲ႔စာအုပ္ေတြကေတာ႔ကၽြန္မအနား၀န္းက်င္မွာကၽြန္မအလုပ္
စားပြဲေပၚမွာရွိေနတတ္ပါတယ္။တခ်ိဳ႕ေတြလည္းခဏ၊ခဏမဖြင္႔ႏိုင္တဲ႔ေသတၲာေတြ
ထဲမွာပါ။စာေပကေပးတဲ႔ခံစားမႈဆိုတာဘယ္လို၊စာဖတ္ရတဲ႔အရသာ၊စာေတြကိုဘာ
ေၾကာင္႔စြဲခဲ႔ရတယ္ဆိုတာေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ေပွ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေအာင္၊၀မ္းနည္း
စရာေကာင္းေအာင္၊ႏွစ္သက္စရာေကာင္းေအာင္၊ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္စတာ
ေတြကိုခံစားမႈကေမြးဖြားလာတာပါ။အဲဒီခံစားမႈကိုျဖစ္ေစတာအႏုပညာရသပါ။
ရသဆိုတာ“ထပ္ျပန္တလဲလဲခံစားခ်င္ေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ျခင္းပါပဲ”။ရသေျမာက္
တဲ႔အႏုပညာကိုခံစားခြင္႔ၾကံဳျပီဆုိရင္အဲဒီခံစားမႈဟာကၽြန္မကိုကူးစက္ေတာ႔တာပါပဲ။
ကၽြန္မဖတ္တဲ႔စာအုပ္ထဲကဇာတ္ေကာင္ေပ်ာ္ရင္ကၽြန္မလိုက္ေပ်ာ္တတ္တယ္၊
သူူ၀မ္းနည္းရင္ကၽြန္မလဲခံစားရတယ္။ဥပမာ-ဆရာျမသန္းတင္႔ရဲ႕
“ဓါးေတာင္ကိုေက်ာ္၍မီးပင္လယ္ကိုျဖတ္မည္”၀တၲဳကိုဖတ္ျပီးေမ႔လို႔မရေအာင္
ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ပညာမတတ္ေသာ္လဲဘ၀အသက္ရွင္ေရးအတြက္အားမေလွ်ာ႔တမ္း
ၾကိဳးစားရုန္းကန္ခဲ႔သူ၊စိတ္ထားေကာင္းျပီးအမ်ားအတြက္စဥ္းစားေပးႏိုင္သူ
သံေခ်ာင္းရဲ႕ခံစားမႈဒုကၡေတြ၊ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းေပၚကရင္အထိတ္ထိတ္
အျဖစ္အပ်က္မ်ားကအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာရင္ထဲမွာတေျမ႕ေျမ႕ခံစားေစတယ္။
အဲဒီခံစားခ်က္ကေတာ္ေတာ္နဲ႔မေပ်ာက္ႏိုင္ဘူး။အဲဒီလိုရသကိုေပးစြမ္းႏိုင္တဲ႔
စာအုပ္ေတြဟာကၽြန္မမွာရွိတဲ႔အသိစိတ္တစ္ခုကိုေရေလာင္းေပါင္းသင္ေပးလိုက္
သလိုရွင္သန္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။စာကိုစြဲစြဲျမဲျမဲဖတ္တဲ႔သူဟာ
စာေပကေပးတဲ႔ခံစားမႈေတြေၾကာင္႔အသိစိတ္ဟာအျမဲရွင္သန္ဖြံျဖိဳးေနတယ္။
သီးခံမႈ၊အနစ္နာခံမႈ၊ခြင္႔လႊတ္တတ္မႈစကားလံုးေတြဟာအႏွစ္သာရကိုမသိရင္ကိုယ္
ကရႈံးသလိုပါပဲ။တကယ္တမ္းအဲဒီအမႈအက်င္႔ေၾကာင္႔ရမဲ႔ေအးခ်မ္းမႈဟာအလြန္တန္ဖိုး
ၾကီးမားပါတယ္။ခံစားဖႈးမွာသိႏိုင္တာပါ။ကၽြန္မမွာအဲသလိုစဥ္းစားတတ္တဲ႔အက်င္႔၊
သိျပီးသားအသိကိုလိုက္နာတတ္ေသာအက်င္႔ရေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တာစာေပလို႔
ကၽြန္မယံုၾကည္ပါတယ္။တကယ္တမ္းစာဖတ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာအစေလးပဲလိုတာပါ။
အစေလးပဲခက္တာပါ။စာဖတ္က်င္႔ရသြားတဲ႔အခါသိခ်င္စိတ္ေၾကာင္႔စာမ်ိဳးစံုဖတ္
ျဖစ္လာမယ္။အဲသလိုစာစံုဖတ္ရင္းကိုယ္႔၀ါသနာနဲ႔အံ၀င္မဲ႔စာေတြေရြးဖတ္တတ္
လာမယ္။ရသကိုသိလာမွာပါပဲ။အခုေခတ္အေျခအေနမွာစာဖတ္ဖို႕အခ်ိန္အရမ္းရွား
ပါးေနေပမဲ႔အဲဒီရွားပါးတဲ႔အခ်ိန္ထဲကပဲဖတ္ျဖစ္ေအာင္ၾကိိဳးစားသင္႔ပါတယ္။ကၽြန္မ
လည္းစာေတြဖတ္ရင္းအက်င္႔တစ္ခုရေနပါျပီ။သူတစ္ပါးရဲ႕ခံစားမႈေတြကိုကၽြန္မ
ကိုယ္တိုင္ခံစားမိသလိုနားလည္ေပးႏိုင္တာပါပဲ။သူေနရာမွာငါဆိုရင္ဆိုတဲ႔အေတြး
၀င္လာျမဲပါ။ကၽြန္မဘယ္ေလာက္ပဲစိတ္ဆိုးတဲ႔သူျဖစ္ေနပါေစကၽြန္မအေပၚသူ႔ရဲ႕
ေကာင္းတာေလးတစ္ခုရွိေနခဲ႔ရင္အဲဒါေၾကာင္႔ပဲသူကိုနားလည္ေပးဖို႔ကၽြန္မရဲ႕စိတ္
ကအျမဲလႈ႕ံေဆာ္ေနတတ္ပါတယ္။အဲဒီစိတ္ေၾကာင္႔ပဲကိုယ္႔ကိုကိုယ္ႏႈးည႔ံတယ္
လို႔ခံစားမိပါတယ္။ကိုယ္႔ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕လဲအျမဲအံ၀င္တက်ျဖစ္ေနပါတယ္။
(ရင္ထဲမွာရွိတာေလးေတြေရးလိုက္တာပါ။ သီးခံျပီးဖတ္ေပးလို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)
“စာဖတ္ျခင္း”ဟာကၽြန္မအႏွစ္သက္ဆံုးအလုပ္တစ္ခုပါ။စာေတြဖတ္ေနရင္ကၽြန္မေပ်ာ္
ပါတယ္။စာေပကေပးတဲ႔အသိကိုလိုခ်င္ပါတယ္။က်မရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ကမာၻထဲ
ကစာၾကည္႔တိုက္ေလးဘယ္ေတာ႔ဖြင္႔ခြင္႔ရမလဲ။ကၽြန္မရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးမွာစာၾကည္႔
ခန္းေလးတစ္ခုရွိေနခ်င္ခဲ႔တယ္။ကၽြန္မအားလပ္ခ်ိန္တိုင္းအသံုးခ်ရမဲ႔သီးသန္႔ေနရာေလး
တစ္ခုအျဖစ္ပါ။(အခုအေဆာင္မွာေနရတဲ႔ကၽြန္မဘယ္မွာစာၾကည္႔ခန္းရွိမလဲ)ဒါေပမဲ႔
ခဏ၊ခဏျပန္ၾကည္႔ခ်င္တဲ႔စာအုပ္ေတြကေတာ႔ကၽြန္မအနား၀န္းက်င္မွာကၽြန္မအလုပ္
စားပြဲေပၚမွာရွိေနတတ္ပါတယ္။တခ်ိဳ႕ေတြလည္းခဏ၊ခဏမဖြင္႔ႏိုင္တဲ႔ေသတၲာေတြ
ထဲမွာပါ။စာေပကေပးတဲ႔ခံစားမႈဆိုတာဘယ္လို၊စာဖတ္ရတဲ႔အရသာ၊စာေတြကိုဘာ
ေၾကာင္႔စြဲခဲ႔ရတယ္ဆိုတာေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ေပွ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေအာင္၊၀မ္းနည္း
စရာေကာင္းေအာင္၊ႏွစ္သက္စရာေကာင္းေအာင္၊ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္စတာ
ေတြကိုခံစားမႈကေမြးဖြားလာတာပါ။အဲဒီခံစားမႈကိုျဖစ္ေစတာအႏုပညာရသပါ။
ရသဆိုတာ“ထပ္ျပန္တလဲလဲခံစားခ်င္ေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ျခင္းပါပဲ”။ရသေျမာက္
တဲ႔အႏုပညာကိုခံစားခြင္႔ၾကံဳျပီဆုိရင္အဲဒီခံစားမႈဟာကၽြန္မကိုကူးစက္ေတာ႔တာပါပဲ။
ကၽြန္မဖတ္တဲ႔စာအုပ္ထဲကဇာတ္ေကာင္ေပ်ာ္ရင္ကၽြန္မလိုက္ေပ်ာ္တတ္တယ္၊
သူူ၀မ္းနည္းရင္ကၽြန္မလဲခံစားရတယ္။ဥပမာ-ဆရာျမသန္းတင္႔ရဲ႕
“ဓါးေတာင္ကိုေက်ာ္၍မီးပင္လယ္ကိုျဖတ္မည္”၀တၲဳကိုဖတ္ျပီးေမ႔လို႔မရေအာင္
ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ပညာမတတ္ေသာ္လဲဘ၀အသက္ရွင္ေရးအတြက္အားမေလွ်ာ႔တမ္း
ၾကိဳးစားရုန္းကန္ခဲ႔သူ၊စိတ္ထားေကာင္းျပီးအမ်ားအတြက္စဥ္းစားေပးႏိုင္သူ
သံေခ်ာင္းရဲ႕ခံစားမႈဒုကၡေတြ၊ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းေပၚကရင္အထိတ္ထိတ္
အျဖစ္အပ်က္မ်ားကအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာရင္ထဲမွာတေျမ႕ေျမ႕ခံစားေစတယ္။
အဲဒီခံစားခ်က္ကေတာ္ေတာ္နဲ႔မေပ်ာက္ႏိုင္ဘူး။အဲဒီလိုရသကိုေပးစြမ္းႏိုင္တဲ႔
စာအုပ္ေတြဟာကၽြန္မမွာရွိတဲ႔အသိစိတ္တစ္ခုကိုေရေလာင္းေပါင္းသင္ေပးလိုက္
သလိုရွင္သန္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။စာကိုစြဲစြဲျမဲျမဲဖတ္တဲ႔သူဟာ
စာေပကေပးတဲ႔ခံစားမႈေတြေၾကာင္႔အသိစိတ္ဟာအျမဲရွင္သန္ဖြံျဖိဳးေနတယ္။
သီးခံမႈ၊အနစ္နာခံမႈ၊ခြင္႔လႊတ္တတ္မႈစကားလံုးေတြဟာအႏွစ္သာရကိုမသိရင္ကိုယ္
ကရႈံးသလိုပါပဲ။တကယ္တမ္းအဲဒီအမႈအက်င္႔ေၾကာင္႔ရမဲ႔ေအးခ်မ္းမႈဟာအလြန္တန္ဖိုး
ၾကီးမားပါတယ္။ခံစားဖႈးမွာသိႏိုင္တာပါ။ကၽြန္မမွာအဲသလိုစဥ္းစားတတ္တဲ႔အက်င္႔၊
သိျပီးသားအသိကိုလိုက္နာတတ္ေသာအက်င္႔ရေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တာစာေပလို႔
ကၽြန္မယံုၾကည္ပါတယ္။တကယ္တမ္းစာဖတ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာအစေလးပဲလိုတာပါ။
အစေလးပဲခက္တာပါ။စာဖတ္က်င္႔ရသြားတဲ႔အခါသိခ်င္စိတ္ေၾကာင္႔စာမ်ိဳးစံုဖတ္
ျဖစ္လာမယ္။အဲသလိုစာစံုဖတ္ရင္းကိုယ္႔၀ါသနာနဲ႔အံ၀င္မဲ႔စာေတြေရြးဖတ္တတ္
လာမယ္။ရသကိုသိလာမွာပါပဲ။အခုေခတ္အေျခအေနမွာစာဖတ္ဖို႕အခ်ိန္အရမ္းရွား
ပါးေနေပမဲ႔အဲဒီရွားပါးတဲ႔အခ်ိန္ထဲကပဲဖတ္ျဖစ္ေအာင္ၾကိိဳးစားသင္႔ပါတယ္။ကၽြန္မ
လည္းစာေတြဖတ္ရင္းအက်င္႔တစ္ခုရေနပါျပီ။သူတစ္ပါးရဲ႕ခံစားမႈေတြကိုကၽြန္မ
ကိုယ္တိုင္ခံစားမိသလိုနားလည္ေပးႏိုင္တာပါပဲ။သူေနရာမွာငါဆိုရင္ဆိုတဲ႔အေတြး
၀င္လာျမဲပါ။ကၽြန္မဘယ္ေလာက္ပဲစိတ္ဆိုးတဲ႔သူျဖစ္ေနပါေစကၽြန္မအေပၚသူ႔ရဲ႕
ေကာင္းတာေလးတစ္ခုရွိေနခဲ႔ရင္အဲဒါေၾကာင္႔ပဲသူကိုနားလည္ေပးဖို႔ကၽြန္မရဲ႕စိတ္
ကအျမဲလႈ႕ံေဆာ္ေနတတ္ပါတယ္။အဲဒီစိတ္ေၾကာင္႔ပဲကိုယ္႔ကိုကိုယ္ႏႈးည႔ံတယ္
လို႔ခံစားမိပါတယ္။ကိုယ္႔ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕လဲအျမဲအံ၀င္တက်ျဖစ္ေနပါတယ္။
(ရင္ထဲမွာရွိတာေလးေတြေရးလိုက္တာပါ။ သီးခံျပီးဖတ္ေပးလို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)
Sunday, June 22, 2008
MOTHER = အေမ
Mother's Defination.... အေမ့စာေပစကားအဓိပါၸယ္မ်ားM = is for the millions things she give us.
အေမကကၽြႏု္ပ္တို႔ကိုေပးခဲ့ေသာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ
အရာေတြ.....
O = means only that she's growing old.
သားသမီးေတြအတြက္ေပးဆပ္ရင္း
အိုမင္းသြားတဲ့အေမ....
T = is for tears she to save us.
သားသမီးေတြအတြက္ အေမက်ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြ....
H = is for hear heart of purest gold.
အေမ့ရဲ႕ ေရႊစင္ႏွလံုးသား.....
E = is for he eyes, with love sight.
ေမတၱာၾကင္နာျခင္း အျပည့္အ၀နဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္ၾကည့္ရႈခဲ့တဲ့
အေမ....
R = means right she'll always be.
အၿမဲတမ္းမွန္ကန္သည့္ အေမ့ဆံုးမစကား.....
(သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ထံမွကူးယူေဖာ္ျပသည္။)
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္
ေမြးဖြားရာမွသည္ေသျခင္းဆီသို႔အဆံုးရွိေသာရွင္သန္ေနသည္႔ၾကားကာလကိုဘ၀ဟု
မွတ္ယူၾကရမည္ဆိုလွ်င္ရွင္သန္ေနေသာဘ၀သည္အဘယ္အရာအတြက္
အသက္ရွင္ေနၾကရသနည္း။လူတိုင္းအတြက္အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာႏွစ္သက္ေက်နပ္စရာ
အေျဖမ်ားရွိေနပါလိမ္႔မည္။မိမိအႏွစ္သက္ဆံုးအေျဖမွာေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ျဖစ္သည္။
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကင္းေသာဘ၀သည္အခ်ည္းႏွီးသာျဖစ္မည္။ရွင္သန္ေနေသာဘ၀တြင္
ကုန္လြန္ခဲ႔ျပီးေသာအတိတ္ကာလ၊လက္ရွိရင္ဆိုင္ေနရေသာပစၥဳပၸန္ကာလႏွင္႔
ေနာင္လာမဲ႔ေမွ်ာ္လင္႔ရာအနာဂတ္ကာလဟူ၍ရွိေနပါသည္။လက္ရွိရွင္သန္ေနေသာ
လူသား၏ေမွ်ာ္လင္႔ရာသည္အနာဂတ္ျဖစ္ေနသလိုအတိတ္ကာလ၏ျဖစ္ရပ္မ်ားစြာ
ကိုလည္းအနာဂတ္ကာလဲထိသယ္ေဆာင္ေနၾကသည္။အတိတ္၏မွတ္မွတ္သားသား
ပံုရိပ္မ်ားကိုသယ္ေဆာင္၍အနာဂတ္ကိုေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ၾကီးစြာတမ္းတေနျခင္းသည္
ဘ၀ျဖစ္၏။တစ္ခါတစ္ရံပစၥဳပၸန္ကိုေမ႔ေလ်ာ႔ေနတတ္ၾကသည္။ဤသို႔ေသာလူသား၏
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေအာင္ျမင္မႈကားအဘယ္႔နည္း။အတိတ္မွာလည္းမရွိ၊အနာဂတ္မွာလည္း
မရွိ၊ပစၥဳပၸန္၌သာရွိ၏။ရင္ဆိုင္ေနရေသာပစၥဳပၸန္မွသည္ေနာင္လာမည္႔အနာဂတ္
ေအာင္ျမင္ျခင္းအခြင္႔အလမ္းကိုၾကိဳးပမ္းေနရျခင္းသည္ပင္ဘ၀အဓိပၸါယ္ပင္ျဖစ္သည္။
ဤသို႔ၾကိဳးပမ္းရာတြင္အတိတ္ကိုမေမ႔မေလ်ာ႔သတိနဲ႔ဆင္ျခင္ျပီးသင္ခန္းစာမ်ားရယူ
ႏိုင္ပါသည္။လြန္ကဲစြာျပန္လည္သံုးသပ္ျခင္းျပဳမေနသင္႔ပါ။အတိတ္ဆိုသည္မွာ
ေမ႔ေလ်ာ႔လို႔ရေကာင္းေသာအရာမဟုတ္သလိုလိုအပ္သည္ထက္ပိုမိုဆင္ျခင္ျခင္း
လည္းမျပဳသင္႔ေပ။ငါမေသႏိုင္ေသးဘူး၊အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီးရွိပါေသးတယ္ဟူေသာ
အတၱ၏ေျမုာက္ထိုးပင္႔ေကာ္တိုက္တြန္းမႈႏွင္႔ေလာဘ၏ေသြးေဆာင္မႈတို႔သည္
္
္္္္္ဘ၀၏မဆံုးႏိုင္ေသာေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကိုျဖစ္ေစႏိုင္သည္။လက္ရွိပစၥဳပၸန္နဲ႔လိုက္ေလ်ာမႈ
မရွိေသာေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ားျဖင္႔ကံၾကမၼာကိုအားကိုးျပီးစိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္
ဘ၀ထဲမွာတ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနတတ္မ်ိဳးလဲရွိႏိုင္သည္။
အဲဒါေတြေၾကာင္႔ဘ၀မွာမျဖစ္ႏိုင္တာမရွိဘူး၊မျဖစ္ေသးတာပဲရွိတယ္ဆိုတဲ႔အားေပးမႈကို
ယံုၾကည္ကိုးစားျပီးဘာမဆိုေလာကမွာေမွ်ာ္လင္႔လို႔ရႏိုင္ပါ႔မလား?
လက္ရွိပစၥဳပၸန္ရဲ႕ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈအေပၚစဥ္းစားခ်င္႔ခ်ိန္ႏိုင္ရန္လိုအပ္ပါသည္။
ဤေနရာတြင္ဂရိဒႆနပညာရွင္ၾကီးဆိုကေရးတီး(socrates)ေျပာသလို
ို
“မိမိကိုယ္ကိုသိပါ”(know thyself)ဆိုေသာစကားကိုသတိျပဳသင္႔ေပသည္။
ယေန႔ပစၥဳပၸန္တြင္မိမိသည္မည္သည္႔ေနရာကိုေရာက္ရွိေနသနည္း။
အနာဂတ္ကိုခရီးဆက္ဖို႔ အင္အားဘယ္မွ်ရွိေနသနည္း။
မိမိကိုယ္ကို အရင္သိေအာင္ၾကိဳးစားသင္႔သည္။ ထိုေနာက္မွသာပစၥဳပၸန္ဘ၀ကို
နားလည္ျပီးလက္တကမ္းရွိသည္႔ေအာင္ျမင္မႈအနာဂတ္မွေက်ာ္ျဖတ္ျပီး
ခရီးဆက္ရေပမည္။ဥပမာအားျဖင္႔ေအာက္ထပ္မွအေပၚထပ္သို႔ေရာက္ရွိရန္
ေလွကားတစ္ခု၏ပထမဆံုးေလွကားထစ္ကိုဦးစြာျဖတ္ရေပမည္။
မႈလေနရာႏွင္႔အနီးဆံုးကိုတက္လိုက္ႏိုင္ပါကေနာက္ထပ္ေလွကားထစ္မ်ားကို
ေအာင္ျမင္စြာဆက္တိုက္ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ျခင္းျဖင္႔မိမိေမွ်ာ္လင္႔ရာသို႔ေအာင္ျမင္စြာ
ေရာက္ရွိမည္ျဖစ္သည္။လူသားတိုင္းမိမိဘ၀တြင္အနာဂတ္ကိုဘယ္၍ဘယ္မွ်
ဘယ္အတိုင္းအတာထိမဆိုေမွ်ာ္လင္႔ႏိုင္တဲ႔အခြင္႔ရွိေနပါတယ္။ဒါေပမဲ႔လက္ေတြ႕
ပစၥဳပၸန္မွာေရာက္မလာႏိုင္တဲ႔စိတ္ကူးယဥ္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ျဖစ္ခဲ႔ရင္ေတာ႔
ပီပီျပင္ျပင္နားလည္ထားဖို႔ေတာ႔လိုအပ္ပါတယ္။အမွန္တကယ္ရင္ဆိုင္ရမွာက
လက္ရွိေရာက္ေနတဲ႔ဘ၀ကိုပီျပင္စြာနားလည္ျပီးမိမိနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ႔လက္တစ္ကမ္း
ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ၾကိဳးစားေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ပါပဲ။
(ကၽြန္မမွာလည္းေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေလးရွိေနပါတယ္၊ကၽြန္မရဲ႕ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေလးလိုပဲလူသားတိုင္းမွာရွိတဲ႔ေမွ်ာ္လင္႔မႈေတြျပည္၀ပါေစ)
မွတ္ယူၾကရမည္ဆိုလွ်င္ရွင္သန္ေနေသာဘ၀သည္အဘယ္အရာအတြက္
အသက္ရွင္ေနၾကရသနည္း။လူတိုင္းအတြက္အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာႏွစ္သက္ေက်နပ္စရာ
အေျဖမ်ားရွိေနပါလိမ္႔မည္။မိမိအႏွစ္သက္ဆံုးအေျဖမွာေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ျဖစ္သည္။
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကင္းေသာဘ၀သည္အခ်ည္းႏွီးသာျဖစ္မည္။ရွင္သန္ေနေသာဘ၀တြင္
ကုန္လြန္ခဲ႔ျပီးေသာအတိတ္ကာလ၊လက္ရွိရင္ဆိုင္ေနရေသာပစၥဳပၸန္ကာလႏွင္႔
ေနာင္လာမဲ႔ေမွ်ာ္လင္႔ရာအနာဂတ္ကာလဟူ၍ရွိေနပါသည္။လက္ရွိရွင္သန္ေနေသာ
လူသား၏ေမွ်ာ္လင္႔ရာသည္အနာဂတ္ျဖစ္ေနသလိုအတိတ္ကာလ၏ျဖစ္ရပ္မ်ားစြာ
ကိုလည္းအနာဂတ္ကာလဲထိသယ္ေဆာင္ေနၾကသည္။အတိတ္၏မွတ္မွတ္သားသား
ပံုရိပ္မ်ားကိုသယ္ေဆာင္၍အနာဂတ္ကိုေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ၾကီးစြာတမ္းတေနျခင္းသည္
ဘ၀ျဖစ္၏။တစ္ခါတစ္ရံပစၥဳပၸန္ကိုေမ႔ေလ်ာ႔ေနတတ္ၾကသည္။ဤသို႔ေသာလူသား၏
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေအာင္ျမင္မႈကားအဘယ္႔နည္း။အတိတ္မွာလည္းမရွိ၊အနာဂတ္မွာလည္း
မရွိ၊ပစၥဳပၸန္၌သာရွိ၏။ရင္ဆိုင္ေနရေသာပစၥဳပၸန္မွသည္ေနာင္လာမည္႔အနာဂတ္
ေအာင္ျမင္ျခင္းအခြင္႔အလမ္းကိုၾကိဳးပမ္းေနရျခင္းသည္ပင္ဘ၀အဓိပၸါယ္ပင္ျဖစ္သည္။
ဤသို႔ၾကိဳးပမ္းရာတြင္အတိတ္ကိုမေမ႔မေလ်ာ႔သတိနဲ႔ဆင္ျခင္ျပီးသင္ခန္းစာမ်ားရယူ
ႏိုင္ပါသည္။လြန္ကဲစြာျပန္လည္သံုးသပ္ျခင္းျပဳမေနသင္႔ပါ။အတိတ္ဆိုသည္မွာ
ေမ႔ေလ်ာ႔လို႔ရေကာင္းေသာအရာမဟုတ္သလိုလိုအပ္သည္ထက္ပိုမိုဆင္ျခင္ျခင္း
လည္းမျပဳသင္႔ေပ။ငါမေသႏိုင္ေသးဘူး၊အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီးရွိပါေသးတယ္ဟူေသာ
အတၱ၏ေျမုာက္ထိုးပင္႔ေကာ္တိုက္တြန္းမႈႏွင္႔ေလာဘ၏ေသြးေဆာင္မႈတို႔သည္
္
္္္္္ဘ၀၏မဆံုးႏိုင္ေသာေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကိုျဖစ္ေစႏိုင္သည္။လက္ရွိပစၥဳပၸန္နဲ႔လိုက္ေလ်ာမႈ
မရွိေသာေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ားျဖင္႔ကံၾကမၼာကိုအားကိုးျပီးစိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္
ဘ၀ထဲမွာတ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနတတ္မ်ိဳးလဲရွိႏိုင္သည္။
အဲဒါေတြေၾကာင္႔ဘ၀မွာမျဖစ္ႏိုင္တာမရွိဘူး၊မျဖစ္ေသးတာပဲရွိတယ္ဆိုတဲ႔အားေပးမႈကို
ယံုၾကည္ကိုးစားျပီးဘာမဆိုေလာကမွာေမွ်ာ္လင္႔လို႔ရႏိုင္ပါ႔မလား?
လက္ရွိပစၥဳပၸန္ရဲ႕ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈအေပၚစဥ္းစားခ်င္႔ခ်ိန္ႏိုင္ရန္လိုအပ္ပါသည္။
ဤေနရာတြင္ဂရိဒႆနပညာရွင္ၾကီးဆိုကေရးတီး(socrates)ေျပာသလို
ို
“မိမိကိုယ္ကိုသိပါ”(know thyself)ဆိုေသာစကားကိုသတိျပဳသင္႔ေပသည္။
ယေန႔ပစၥဳပၸန္တြင္မိမိသည္မည္သည္႔ေနရာကိုေရာက္ရွိေနသနည္း။
အနာဂတ္ကိုခရီးဆက္ဖို႔ အင္အားဘယ္မွ်ရွိေနသနည္း။
မိမိကိုယ္ကို အရင္သိေအာင္ၾကိဳးစားသင္႔သည္။ ထိုေနာက္မွသာပစၥဳပၸန္ဘ၀ကို
နားလည္ျပီးလက္တကမ္းရွိသည္႔ေအာင္ျမင္မႈအနာဂတ္မွေက်ာ္ျဖတ္ျပီး
ခရီးဆက္ရေပမည္။ဥပမာအားျဖင္႔ေအာက္ထပ္မွအေပၚထပ္သို႔ေရာက္ရွိရန္
ေလွကားတစ္ခု၏ပထမဆံုးေလွကားထစ္ကိုဦးစြာျဖတ္ရေပမည္။
မႈလေနရာႏွင္႔အနီးဆံုးကိုတက္လိုက္ႏိုင္ပါကေနာက္ထပ္ေလွကားထစ္မ်ားကို
ေအာင္ျမင္စြာဆက္တိုက္ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ျခင္းျဖင္႔မိမိေမွ်ာ္လင္႔ရာသို႔ေအာင္ျမင္စြာ
ေရာက္ရွိမည္ျဖစ္သည္။လူသားတိုင္းမိမိဘ၀တြင္အနာဂတ္ကိုဘယ္၍ဘယ္မွ်
ဘယ္အတိုင္းအတာထိမဆိုေမွ်ာ္လင္႔ႏိုင္တဲ႔အခြင္႔ရွိေနပါတယ္။ဒါေပမဲ႔လက္ေတြ႕
ပစၥဳပၸန္မွာေရာက္မလာႏိုင္တဲ႔စိတ္ကူးယဥ္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ျဖစ္ခဲ႔ရင္ေတာ႔
ပီပီျပင္ျပင္နားလည္ထားဖို႔ေတာ႔လိုအပ္ပါတယ္။အမွန္တကယ္ရင္ဆိုင္ရမွာက
လက္ရွိေရာက္ေနတဲ႔ဘ၀ကိုပီျပင္စြာနားလည္ျပီးမိမိနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ႔လက္တစ္ကမ္း
ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ၾကိဳးစားေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ပါပဲ။
(ကၽြန္မမွာလည္းေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေလးရွိေနပါတယ္၊ကၽြန္မရဲ႕ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေလးလိုပဲလူသားတိုင္းမွာရွိတဲ႔ေမွ်ာ္လင္႔မႈေတြျပည္၀ပါေစ)
Thursday, June 19, 2008
လူ
သိၾကတဲ႔အတိုင္းပဲေလ၊ တစ္ခါတစ္ေလ လူ႔ဘ၀ၾကီးဟာသိပ္ကိုအေပၚယံဆန္ေနတတ္ပါတယ္။တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ႔လဲ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးေလးေတြနဲ႔ ထိေတြ႔မိတဲ႔အခါလည္းရွိပါတယ္။ အျမဲတမ္းရုန္းကန္ ျပိဳင္ဆိုင္ေနရတဲ႔လူ႔ဘ၀နဲ႔ အဂတိထြန္းကားတဲ႔လူအဖြဲ႔အစည္းတို႔ေၾကာင္႔ တခ်ိဳ႕လူေကာင္းသူေကာင္းေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိေနပါေသးလား ဆိုတာ ကိုေမ႔ေနတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားကို သိပ္မၾကည္႔တဲ႔အဲဒီလို လူေတြဟာ အျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာနည္းနည္းေလး ျဖစ္ျဖစ္ထည္႔၀င္ေပးႏိုင္ဖို႔ သူတို႔မွာရွိတာေတြကိုေပးဖို႔ ၀န္မေလးတတ္ၾကသူေတြပဲ။ ကိုယ္႔ရဲ႕ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေလးေတြ ျဖည္႔စြမ္း ေပးဖို႔ ဒီလိုကူညီတတ္သူေတြလည္းလိုအပ္ပါတယ္ေနာ္။
(ဒီblog ေလးျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ကူညီေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္)
(ဒီblog ေလးျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ကူညီေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္)
Tuesday, June 17, 2008
၀တၲဳ
စိတ္အတၲႏွင္႔စြမ္းအားရွင္
“သူဟာငါမဟုတ္ပါလား”ဆိုတဲ႔စာေၾကာင္းေလးဟာကိုယ္ႏွင္႔မတိုက္ဆိုင္သ၍ေတာ႔
သာမာန္စာေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္းပါပဲ။တိုက္ဆိုင္လာတဲ႔တစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ျပင္းထန္
လွတဲ႔စိတ္အတၲႏွင္႔ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႔ေဒါသရုပ္ကိုေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ႏိုင္တဲ႔အဖိုး
အနဂၣပိုင္းျဖတ္မရေတာ႔စြမ္းအားရွင္အျဖစ္ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႕သိျမင္ခံစားခဲ႔ရ
ပါသည္။ကၽြန္မဟာမိဘေတြရဲ႔ဆိုဆံုးမမႈေအာက္မွာစည္းကမ္းေသ၀ပ္စြာနဲ႔အရြယ္ေရာက္
လာခဲ႔ရပါတယ္။(၁၀)တန္းေအာင္ေတာ႔စီးပြားေရးတကၠသိုလ္(ရန္ကုန္)မွာစီးပြားေရး
ပညာအဓိကနဲ႔ေန႔ေက်ာင္းတက္ခြင္႔ရခဲ႔ပါတယ္။ေက်ာင္းစဖြင္႔ေတာ႔အမွတ္ေကာင္းတဲ႔
အတြက္အစိုးရေဆာင္ေနခြင္႔ေသာကၽြန္မကိုယ္ေဖေဖကလိုက္ပို႔ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။
အေဆာင္မွာေရာက္ေၾကာင္းသတင္းပို႔ျပီးတာနဲ႔ညအိပ္အျပင္ထြက္ခြင္႔မရေတာ႔တဲ႔စည္း
ကမ္းေၾကာင္႔ေနရာသစ္ကိုစေရာက္ေရာက္ခ်င္းကၽြန္မငိုခ်င္သြားမိခဲ႔ရပါတယ္။အေဆာင္
အခန္းေလးေတြကႏွစ္ေရာက္ခန္းေလးေတြမို႔ကိုယ္နဲ႔ေနမဲ႔အေဖာ္ကိုကိုယ္ဖာသာေရြးခ်ယ္
လို႔ရပါတယ္။ဘယ္သူနဲ႔ေနရမွန္းမသိက်ယ္၀န္းလြန္းလွတဲ႔ဒီအေဆာင္ၾကီးထဲမွာကၽြန္မ
ဒီညဘယ္လိုမ်ားေနရမလဲအားငယ္ေနခ်ိန္မွာကၽြန္မရဲ႕အခန္းေဖာ္ေလးကိုစတင္ေတြ႕ရွိရျပီး
သူ႔ရဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔အျပံဳးေလးကကၽြန္မကိုအားေတြျဖစ္ေစခဲ႔ပါတယ္။အတူတူေနဖို႔
သူကပဲကၽြန္မကိုယ္စတင္ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ပြင္႔လင္းရိုးသားသူေလးပဲဟုကၽြန္မေကာက္
ခ်က္ခ်ျပီးသူနဲ႔တစ္ခန္းတည္းေနခြင္႔ရတာကိုလည္းေကာင္းေလျခင္းလို႔၀မ္းသာေက်နပ္
မိပါသည္။ထိုညကကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သူ႔ေဒသ၊ကိုယ္႔ေဒသအေၾကာင္းအျပန္အလွန္
ေျပာဆိုၾကျပီးအသီးသီးအိပ္ယာ၀င္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ကၽြန္မကေတာ႔ထံုးစံအတိုင္းဘုရားရွစ္ခိုး၊
ငါးပါးသီလခံယူျပီးမွအိပ္ယာ၀င္ခဲ႔ပါတယ္။အိပ္ယာထဲမလဲကၽြန္မေခါင္းအံုးေပၚေခါင္းခ်တိုင္း
အိပ္မေပ်ာ္တတ္ျပန္ေတာ႔ေရာက္တတ္ရာရာဟိုေတြးဒီေတြးေတြးလိုက္ေသးသည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲကၽြန္မအခန္းေဖာ္ကအသက္ရႈသံခပ္ျပင္းျပင္းကေနေဟာက္သံကိုစတင္
ကုူးေျပာင္းလာပါျပီ။ကၽြန္မဘယ္လိုမဆက္အိပ္လို႔မရတဲ႔အဆံုးတစ္၊ႏွစ္၊သံုး၊ေလးေရတြက္
ရင္းအိပ္ေပ်ာ္ရန္ထပ္ၾကိဳးစားပါသည္။ေမ႔ခနဲျဖစ္သြားခ်ိန္မွာပဲအခန္းေဖာ္ရဲ႕တဘက္ေစာင္း
အိပ္ေနရာမွအျခားတစ္ဘက္သို႔ေျခပစ္လက္ပစ္လွည္႔ေစာင္းပစ္လိုက္ေသာအသံကတိတ္
ဆိတ္ျခင္းက္ိုျဖိဳခြင္းကာလကၽြန္မကိုအထိတ္တလန္႔လန္႔ႏုိးေစခဲ႔ျပန္ပါတယ္။မိုးလင္းလာ
ေတာ႔ကၽြန္မသူ႔ေၾကာင္႔အိပ္ေရးပ်က္ခဲ႔ရေသာ္လည္းသူခရီးသိပ္ပန္းလာလို႔ျဖစ္မွာပါေလဆိုျပီး
ကၽြန္မကပဲစတင္ႏႈတ္ဆက္ျပံဳးျပခဲ႔ပါတယ္။တစ္ေန႔သူကလည္းေရအိမ္ကအထြက္၊ကၽြန္မက
လည္းေရအိမ္အ၀င္ ကၽြန္မစိတ္ထဲေထာင္းကနဲေဒါသထြက္သြားမိတယ္။ၾကည္႔စမ္းမစင္စြန္႔ျပီး
ေရစင္ေအာင္မေလာင္းခဲ႔ဘုူး။ကၽြန္မကပဲေဆာင္ရြက္ခဲ႔ရပါတယ္။မလႊဲမရွာင္သာလို႔သာေဆာင္
ရြက္ခဲ႔ရေပမဲ႔ကၽြန္မဟာဟန္ေဆာင္ထားႏိုင္စြမ္းမရွိေအာင္ပဲမ်က္ႏွာပ်က္ေနခဲ႔ပါတယ္။
ႏႈတ္မွလည္းသူ႔မိဘေတြကသူ႔ကိုသင္မထားဘူးလားလို႔ေဒါသနဲ႔တစ္ေယာက္တည္းပြစိပြစိ
ေျပာေနမိပါတယ္။ကၽြန္မေရအိမ္ထဲကျပန္ထြက္လာေတာ႔အေဆာင္၀န္းအတြင္းကသရက္ပင္
ေလးေအာက္မွာခဏထိုင္ျပီးဥၾသေအာ္သံေလးကိုနားေထာင္ေနမိပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ
“ဟိတ္သူငယ္ခ်င္း”ကၽြန္မလွည္႔ၾကည္လိုက္ေတာ႔သူျဖစ္ေနပါတယ္။ကၽြန္မေမးဆတ္ျပေတာ႔
“မင္းအတြက္တို႔ဟင္းထုပ္၀ယ္လာတယ္လာအတူစားၾကမယ္”အဲလိုဆိုေတာ႔လဲကၽြန္မအားနာ
သြားျပန္တာမို႔“ဟာအားနာစရာဆုျမတ္ရယ္တို႔ဖာသာတို႔၀ယ္မွာေပါ႔”၊“ဘာအားနာစရာရွိလဲ
သက္ထားရဲ႕”ဟုေျပာလည္းေျပာကၽြန္မလက္ကိုဆြဲရင္းထမင္းစားခန္းထဲကိုေခၚလာပါေတာ႔
တယ္။“ေၾသာ္သူကဒီလိုေတာ႔လဲေကာင္းရွာသားပဲ”ဟုေတြးရင္းေစာေစာကအျဖစ္ကိုေမ႔လိုက္
ကာထမင္းလက္ဆံုစားျဖစ္ၾကပါတယ္။ထမင္းစားလွ်င္စားခ်င္းပဲသူ႔ရဲ႕လွ်ာၾကီးကိုႏွစ္ေတာင္
ေလာက္ထုတ္ျပီးတစ္ပ်ပ္ပ်ပ္ျမည္ေအာင္စားေနပါေတာ႔တယ္။ဟင္းရည္ေသာက္ျပန္ေတာ႔လဲ
တရႈးရႈးနဲဟင္းခပ္တဲ႔ဇြန္းကိုလည္းအလ်ဥ္းသင္႔သလိုညာဘက္ၾကီးနဲ႔လဲခပ္ပစ္လိုက္တာပဲ။
ကၽြန္မေတာ္ေတာ္စိတ္ဓါတ္က်သြားပါတယ္။ငိုလည္းငိုခ်င္သြားပါတယ္။ကၽြန္မဘယ္လိုမွထမင္း
စားလို႔မရေတာ႔တာမို႔ ဗိုက္ေအာင္႔သည္ဟုအေၾကာင္းျပကာထမင္းသြန္ပစ္ျပီးေရကန္နားမွာ
တေယာက္တည္းအကုသိုလ္တက္ေနမိတယ္။သူ႔မိဘေတြမဆံုးမဘူးလားဆိုျပီးအက်င္႔မတိုက္
ဆိုင္မႈအေပၚမွာေဒါသထြက္ေနမိပါတယ္။ကၽြန္မပင္ကိုယ္ကရန္မျဖစ္တတ္သူမို႔ရန္ျဖစ္ဖို႔စိတ္ကူး
မရွိသည္တိုင္သူ႔ကိုေဒါသထြက္မႈကေတာ႔အထြတ္အထိပ္တြင္ေရာက္ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္မအခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ႔သူကစာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင္႔ျငိမ္႔ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။စာေရးစားပြဲေပၚ
မွာေတာ႔သူစားလက္စမုန္႔ပန္းကန္ႏွင္႔မုန္႔ထုတ္ခြံေတြေပပြေနပါတယ္။ ကၽြန္မကလဲ“ဟင္နင္
ဒါေတြမသိမ္းဘူးလား” ရင္ထဲကမေက်နပ္သံမွန္းတထစ္က်သတ္မွတ္ထားတဲ႔အသံတစ္သံ
မထင္မွတ္ပဲရုန္းထြက္သြားပါတယ္။ကၽြန္မလည္းေျပာျပီးကာမွအျပစ္စကားၾကီးအတြက္သူမ်ား
ရွက္သြားေလမလားလို႔အားနာမိပါေသးတယ္။သို႔ေသာ္သူကရိပ္မိပံုေတာင္မေပၚခဲ႔ပဲ“ေအးေလ
စာအုပ္ကသိပ္ေကာင္းေနေတာ႔ျပီးမွပဲသိမ္းေတာ႔မယ္ဟာဟဲဟဲငါးဟင္းနဲ႔စားထားေတာ႔
လက္ေတာ႔ေတာ္ေတာ္နံတယ္”သူ႔လက္ကိုအေကာင္းစားေရေမႊးဆြတ္ထားသလားမွတ္ရတယ္။
တရႊတ္ရႊတ္နမ္းေနလိုက္တာႏွာေခါင္းမရႈံမိေအာင္ထိန္းရင္းစာေရးခံုေပၚကစာအုပ္ကိုစီေန
လိုက္တယ္။စိတ္ထဲကေတာ႔“ေတာ္ေတာ္စည္းကမ္းမရွိတဲ႔မိန္းကေလး” လို႔ပ်စ္ပ်စ္္ႏွစ္ႏွစ္
ေ၀ဖန္ပစ္လိုက္မိတယ္။ဒီလိုနဲ႔“ည”ေတာ္မ်ားမ်ားမွာက်က္စရာရွိတာေတြကိုက်က္ျပီးသူ႔
ထက္ဦးေအာင္ကၽြန္မအိပ္ရာ၀င္ခဲ႔ပါတယ္။သူ႔လႈပ္ရွားမႈေတြကိုမၾကားရခင္ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္
အိပ္ေပ်ာ္သြားလည္းေအးတာပဲလို႔ေတြးရင္းအိပ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မႏွစ္ျခိဳက္စြာ
အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္“ဘုန္း၊ဒိုင္း၊၀ုန္း၊ဒိုင္း”ဟုူေသာ အသံေၾကာင္႔လန္႔ႏိုးကာနာရီၾကည္႔ေတာ႔
၁၂း၃၀ျဖစ္သည္။“ဆုျမတ္မအိပ္ေသးဘူးလားဟင္”လို႔စိတ္တိုသံမေပါက္ေအာင္ေမး
မိေတာ႔“အင္းအိပ္ေတာ႔မလို႔ပဲမနက္ေက်ာင္းတက္ရင္အဆင္သင္႔ျဖစ္ေအာင္အကၤီ်
ထုတ္ထားတာလို႔ေျပာျပီးသံေသတၲာၾကီးကိုပိတ္လိုက္ဖြင္႔လိုက္လုပ္ေနပါတယ္။
ဘယ္အရာမဆိုၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတာေကာင္းပါသည္။ဒါေပမဲ႔သူတပါးကိုအေႏွာင္႔
အယွက္ျဖစ္ေစမဲ႔ျပင္ဆင္မႈကိုေတာ႔နည္းနည္းဂရုစိုက္ေရွာင္ၾကဥ္သင္႔တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္မလည္းစိတ္တိုတိုနဲ႔ခုတင္တစ္ဘက္ကိုသူလိုပဲေျခပစ္လက္ပစ္အသံမည္ေအာင္
တအားေစာင္းလွည္႔ပစ္လိုက္တယ္။အနည္းငယ္ေတာ႔ေက်နပ္သလိုခံစားလိုက္ရတယ္။
သူကေတာ႔ေအးေအးေဆးေဆးပင္လုပ္စရာရွိတာကိုတဒုန္းဒုန္းတဒိုင္းဒိုင္းဆက္လုပ္
ေနတယ္။ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မလည္းပဲေရခြက္ေတြကိုေဆာင္႔ခ်တတ္လာတယ္။ဖိနပ္ကိုတမင္
ရွပ္တိုက္စီးတတ္လာတယ္။အျမဲတမ္းျပံဳးေနတတ္တဲ႔ကၽြန္မမ်က္ႏွာဟာတစ္ခုခုကိုအလို
မက်တဲ႔ေဒါသမ်က္ႏွာၾကီးျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာပါေတာ႔တယ္။ဆုျမတ္ဟာလက္ဖက္ရည္
ဆိုင္ထိုင္တတ္တဲ႔အက်င္႔ရျပီးကၽြန္မကိုပါ “ဟိတ္သက္ထားလက္ဖက္ရည္ဆိုင္လိုက္မလား
တို႔ေဘာ္ဒါေကာင္ေလးေတြနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးမယ္သူတို႔ကခင္တတ္ပါတယ္ဟအကူအညီ
လိုရင္လည္းေတာင္းလို႔ရတာေပါ႔”“အိုမလိုက္ပါဘူးရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ဘာအကူအညီမွ
လည္းမလိုဘူးကိုယ္ဖာသာကိုယ္သြားပါ”ဟုကၽြန္မကခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာလိုက္တယ္။
ဘာမွမေျပာေတာ႔ပဲသူထြက္သြားတယ္။တေအာင္႔ၾကာေတာ႔သူ႔သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလး
နဲ႔ျပန္၀င္လာတယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ေမ႔က်န္ခဲ႔လို႔တဲ႔ေလ။ဟိုလွန္ဒီလွန္နဲ႔သူ႔စရိုတ္အတိုင္း
ျပန္႔က်ဲေနေအာင္ရွာပစ္လိုက္တယ္။တကယ္ဆိုေအးေဆးေဆးရွာလို႔ရပါရဲ႔နဲ႔စရုိက္ကိုက
လို႔က်ိတ္ျပီးက်ိန္ဆဲေနမိတယ္။ေတြ႔ျပီေတြ႔ျပီလို႔ရုတ္တရက္ေအာ္လိုက္ေတာ႔ကၽြန္မလည္း
အေတာ္လန္႔သြားပါတယ္။ကၽြန္မဟာဘာမေျပာညာမေျပာေရတစ္ခြက္ကိုအျမန္ခပ္ေသာက္
ကာသူ႔အခန္းထဲက ထြက္မသြားခင္ေသာက္ျပီးသားေရခြက္ခြံကိုစားပြဲေပၚသို႔ “ခြပ္”ခနဲ
ျမည္ေအာင္ေဆာင္႔ခ်လိုက္မိပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲသူနဲ႔ပါလာတဲ႔ေကာင္မေလးက
“အမေလး”ဟုထေအာ္တဲ႔ထိေအာင္လန္႔သြားျပီ။ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္းကိုယ္႔လုပ္ရပ္ကို
ကိုယ္ျပန္လန္႔မိပါတယ္။ဘာတစ္ခြန္းမွမေျပာပဲ“အမေလး”တစ္ခြန္းနဲ႔(ျပဴးေၾကာင္ေလး
ၾကည္႔ျပီးတအ႔ံတၾသျဖစ္ေနတဲ႔မ်က္လံုးေတြနဲ႔) ေကာင္မေလးထြက္သြားပံုကိုေငးၾကည္႔ရင္း
ကၽြန္မလုပ္ရပ္ကိုကၽြန္မပထမဆံုးအၾကိမ္ျပန္ၾကည္႔ကာေသးသိမ္ၾကမ္းတမ္းတဲ႔ကၽြန္မ
အျပဳအမႈအတြက္ကၽြန္မေနာင္တရမိပါတယ္။ကၽြန္မရင္ထဲမွာလည္း“ဘုရား၊ဘုရားအဆင္း
လမ္းကသိပ္ျမန္ပါလား”လို႔ေရရြတ္ရင္းထိတ္လန္႔မိပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မဟာသူ႔ေၾကာင္႔
ငါဒီလိုျဖစ္ေနရတာဆိုျပီးကၽြန္မရဲ႕သူနဲ႔တူလာတဲ႔စရုိက္ဆိုးကိုေရွာင္ခဲ႔သည္႔တိုင္သူကိုေတာ႔
ခပ္တည္တည္ပဲဆက္ဆံခဲ႔ပါတယ္။ကၽြန္မလုပ္ရပ္ေတြကိုသူ႔အေနနဲ႔ဘာတစ္ခုမွအတုမခိုး
ခဲ႔တာေတာ႔အမွန္ပင္ဒါေပမဲ႔ကၽြန္မကေတာ႔စရိုက္ရွင္ပီပီစည္းကမ္းေကာင္းသူနဲ႔စေတြ႔ရင္
အတုခိုးတတ္သလိုစည္းကမ္းမဲ႔သူနဲ႔အေတ႔ြမွာလည္းကံေကာင္းလို႔စရုိက္ေျပာင္းေတာ႔မလို႔
အခ်ိန္မွီအသိတရား၀င္လာလိုက္လို႔ေပပဲ။ဒီလိုနဲ႔သ႔ူစရိုက္အေပၚခြင္႔မလႊတ္ႏိုင္သည္႔တိုင္
ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မေတာ႔သူနဲ႔တူမသြားေစရန္ျပင္ဆင္ေနရပါသည္။သူမ်ားကိုယ္လုပ္ရပ္
ကေလးကိုအားက်မိေလမလားလို႔အခြင္႔သင္႔တိုင္းစကားေလွကားထစ္ေလးမ်ားႏွင္႔ဆြယ္
ယူရန္ၾကိဳးစားမိျပန္ပါတယ္။တစ္ေန႔ကၽြန္မစာဖတ္ေနတုန္းသူကဖတ္လက္စစာအုပ္တစ္
အုပ္စာေရးခံုေပၚဘုန္းကနဲေနေအာင္ပစ္ခ်ျပီး“ေကာင္းလည္းမေကာင္းဘူးသြား”ဟု
ဆူဆူေဆာင္႔ေဆာင္႔ၾကီးနဲ႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မကလည္းသူခ်ထားတဲ႔စာအုပ္ကို
လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ “မစႏၵာရဲ႕ဘ၀အိမ္မက္ပန္းအိမ္မက္”၊ကၽြန္မဆင္ထားေသာခြင္ထဲ
၀င္လာျပီမို႔“ဟယ္ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ႔စာအုပ္ကိုမ်ားသူငယ္ခ်င္းကဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕
မေကာင္းဘူးေျပာတာလဲ”လို႔ေမးမိေတာ႔“ကိုယ္နဲ႔မတိုက္ဆိုင္လို႔ေဟ႔ကိုယ္နဲ႔မတိုက္ဆိုင္လို႔”
ဟုေျပာပါတယ္။ကၽြန္မကလည္းစကားစျပတ္မသြားေစပဲ“ေၾသာ္သူငယ္ခ်င္းရယ္ ကိုယ္နဲ႔မ
တိုက္ဆိုင္တိုင္းမေကာင္းဘူးလို႔ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲဒီစာအုပ္ေလးကတို႔နဲ႔လည္းတိုက္ရုိက္
မတိုက္ဆိုင္ပါဘုုူး”“ဒါဆိုသြယ္၀ိုက္တဲ႔နည္းနဲ႔သက္ဆိုင္တယ္ေပါ႔”“သိပ္ဟုတ္တာေပါ႔၊
တို႔တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ေတာင္မဟုတ္ဘူး၊သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေရာ၊လူေတြးအားလံုးနဲ႔ပါ
သြယ္၀ိုက္တဲ႔နည္းနဲ႔သက္ဆိုင္ေနတယ္၊ဘာေၾကာင္႔လည္းဆိုေတာ႔စာေရးဆရာတစ္
ေယာက္ဟာလူေလာကမွာျဖစ္ေလ႔ျဖစ္ထရွိတဲ႔သေဘာတရားေတြကိုေမတၲာစိတ္နဲ႔ၾကည္႔ျပီး
ေစတနာအမွန္တရားေတြနဲ႔စာဖတ္သူဘ၀အေမာေျပေစဖို႔စာေပအျဖစ္ဖန္တီးျပခဲ႔တာပဲ၊
တို႔လည္းလူသားေတြပဲမဟုတ္လား၊၀တၲဳထဲကဇတ္ေကာင္ေတြရဲ႕အျဖစ္မ်ိဳးမေတြၾကံဳႏိုင္ဘူး
လို႔ေျပာႏိုင္မလား၊ခုေနမၾကံဳေသးရင္ေတာင္ၾကံဳလာခဲ႔ရင္ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ႏိုင္တာေပါ႔
ဒါနဲ႔သူငယ္ခ်င္း ဒီစာအုပ္အဆံုးထိဖတ္ျပီးျပီလား” “မျပီးပါဘူးဟာမတိုက္ဆိုင္တာမို႔
ဆက္မဖတ္ေတာ႔တာ”ကၽြန္မသူ႔ကိုတစ္ခ်က္လွမ္းအကဲခတ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ကၽြန္မ
ဘာဆက္ေျပာမယ္ဆိုတာကိုင႔ံလင္႔ေနတာမို႔“ဒီမွာသူငယ္ခ်င္းတို႔ဆရာတစ္ေယာက္က
ေျပာဘူးတယ္သိလားစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္ရင္အရပ္ဆန္ဆန္မဖတ္ပါနဲ႔တဲ႔ပညာရွင္
ဆန္ဆန္ဖတ္ပါတဲ႔ အရပ္ဆန္ဆန္ဆိုတာကိုယ္နဲ႔တိုက္ဆိုင္မႈအေပၚမွာဆံုးျဖတ္တာျဖစ္ျပီး၊
ပညာရွင္ဆန္ဆန္ဆိုတာကေတာစာေရးဆရာရဲ႕ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ကိုဇတ္မ်ဥ္းဆြဲ
သိျမင္ေဖာ္ထုတ္နိုင္ျခင္းျဖစ္တယ္တဲ႔ေနာက္ျပီးဆရာကေျပာေသးတယ္ဟ
There is no disputing about tastes တဲ႔” ဒီအခ်ိန္မွာပဲသူက“ေတာ္ျပီကြာဘာေတြ
မွန္းလည္းမသိဘူးဘာကိုမွကိုနားမလည္တာအဲဒါေပမဲ႔တစ္ခုေတာ႔သိတယ္မင္းေျပာ
တဲ႔ျမန္မာစကားအရွည္ၾကီးေတြကိုယ္စိတ္မ၀င္စားေပမဲ႔ေနာက္ဆံုးေျပာသြားတဲ႔
အဂၤလိပ္စကားကိုေတာ႔စိတ္၀င္စားတယ္၊အဲဒီအဓိပၸါယ္ေျပာျပပါအုံး” ကၽြန္မတကယ္ပင္
လူကဲခတ္မွားခဲ႔ေလျပီ။လူကဲခတ္မွားတာအသာထားလို႔အဂၤလိပ္စကားပံုကိုျဖင္႔ဘာသာ
ျပန္ဖို႔အေတာ္၀န္ေလးေနမိပါတယ္။ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔သူကမေကာင္းဘူးဟူေသာ
သူ႔စိတ္သတ္မွတ္ခ်က္အရသာေပၚတြင္ကၽြန္မကေကာင္းပါတယ္လို႕အကိုးအကား
အေထာက္အထားေတြနဲ႔ကၽြန္မသိသေလာက္သူသိပါေစဆိုတဲ႔ေစတနာနဲ႔ရွင္းျပခဲ႔
ေပမဲ႔ျငင္းတယ္လို႔သူထင္မွာဧကန္မလြဲေပ။ဒီစကားပံုရဲ႔အဓိပၸါယ္ကိုေျပာလိုက္လို႔သူဟားရင္
ေနာက္ဆက္တြဲကၽြန္မေျပာမဲ႔စကားေတြကသူနဲ႔ကၽြန္မအေ၀းဆံုးကိုပို႔မဲ႔စကားေတြပဲျဖစ္
လိမ္႔မယ္။ကၽြန္မကသူ႔ရဲ႔ေလွာင္ေျပာင္မႈကိုခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ေတြးေတာျပင္ဆင္ျပီး
မွ“ဆုျမတ္အဲဒီစကားပံု႔ ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကအရသာအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီးဘယ္ေတာ႔မွမ
ျငင္းခံုနဲ႔တဲ႔”ကၽြန္မကထင္ထားတဲ႔အတိုင္းျဖစ္လာေတာ႔မွာပဲရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔သည္းခံရန္
အားေမြးထားေပမဲ႔ထင္သလိုျဖစ္မလာခဲ႔ပါ။“အိုေကအဲဒါေတာ႔ေတြ႔သြားျပီမနက္အတန္း
သြားလို႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆိုင္ထိုင္ရင္တိုက္ရုိက္အသံုးခ်ေတာ႔မယ္”သူ႔အေပၚယံေတြးေခၚ
မႈကိုဒီတစ္ခါေက်းဇုူးတင္ရမလိုျဖစ္သြားပါတယ္။ကၽြန္မဥိးေခါင္းထက္ကၾကီးေလးတဲ႔
၀န္ထုတ္တစ္ခုကိုပစ္ခ်လိုက္သလို“ဟင္း”ကနဲသက္ပ်င္းခ်ျပီးအိပ္ယာေပၚလွဲကာအရာ
မထင္တဲ႔ၾကိဳးပမ္းမႈအတြက္ေျခရာေကာက္ၾကည္႔ေနမိပါတယ္။ျဖစ္ပ်က္မႈတစ္ခုအေပၚ
ဆံုးျဖတ္ရာမွာသတ္မွတ္ခ်က္ခ်င္းမတူတဲ႔သူနဲ႔ကၽြန္မတို႔ရဲ႔အေျဖယူဆခ်က္မ်ားကို
ေခါင္းမႈးတဲ႔အထိေတြးေနမိပါတယ္။ကၽြန္မဟာသူနဲ႔ညိွမရတဲ႔ယူဆခ်က္မ်ား၊သူ႔ရဲ႔အလိုက္
မသိတဲ႔ပင္ကိုယ္စရုိက္မ်ားကိုေက်ာင္းသြားရင္းေတြးေနမိပါတယ္။အတန္းခ်ိန္လည္း
မစေသးတာမို႔ အတန္းေ႔ရွကၽြန္းပင္ၾကီးေအာက္မွာခဏ၀င္ထိုင္လိုက္မိပါတယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္အသင္႔ေတြ႔တဲ႔တုတ္ရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းကိုထိုင္ခ်ိဳးေနမိပါတယ္။
ခ်ိဳးရင္းခ်ိဳးရင္းေနာက္ဆံုးလက္တစ္ဆစ္သာသာက်န္ေတာ႔တဲ႔အထိခ်ိဳးပစ္လိုက္တယ္။
ဆက္ခ်ိဳးလို႔လည္းမရေတာ႔။အဲဒီမွာအသိတစ္ခ်က္လက္ခနဲ၀င္လာပါတယ္။
“ေၾသာ္ဇာတိပုညဂုဏ္မာန”ဆိုတာဒါပါလား။အစြန္းႏွစ္ဖက္ဟာဘယ္ေလာက္ခ်ိဳးခ်ိဳး
ဘယ္ေလာက္တိုတိုအစြန္းႏွစ္ဖက္ကိုေဆာင္ေနတုန္းပါပဲေလ။အဲဒီအစြန္းတစ္ဖက္
ကေနသူ႔ကိုေဒါသထြက္ေနသင္႔သလား။သူဟာငါ႔လိုမျဖစ္ရေကာင္းလားလို႔အျမဲ
အတၲၾကီးျပီးအကုသိုလ္ေတြတလိပ္လိပ္တက္ေနေတာ႔မွာလား။သူ႔ေလာကနဲ႔သူပဲေလ။
ကၽြန္မဟာအမွားတစ္ရံကိုလႊတ္ခ်ဖို႔အမွန္တရားကိုလက္ခံႏိုင္ဖို႔အတြက္ေစာေစာက
အတိုဆံုးခ်ိဳးထားတဲ႔တုတ္ေခ်ာင္းေလးရဲ႕အစြန္းတစ္ဖက္နဲ႔ေျမၾကီးေပၚမွာစာေၾကာင္း
ေလးတစ္ေၾကာင္းေရးလိုက္ပါတယ္။စာေၾကာင္းေလးကေတာ႔“သူဟာငါမဟုတ္ပါလား”
လို႔ျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီစာေၾကာင္းေလးကကၽြန္မရဲ႕ေဒါသရုပ္ကိုေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ႏိုင္တဲ႔
အဖိုးအနဂၣပိုင္းျဖတ္မရေတာ႔ေသာစြမ္းအားရွင္စာေၾကာင္းေလးပဲမဟုတ္ပါလားရွင္.....
(ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)
“သူဟာငါမဟုတ္ပါလား”ဆိုတဲ႔စာေၾကာင္းေလးဟာကိုယ္ႏွင္႔မတိုက္ဆိုင္သ၍ေတာ႔
သာမာန္စာေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္းပါပဲ။တိုက္ဆိုင္လာတဲ႔တစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ျပင္းထန္
လွတဲ႔စိတ္အတၲႏွင္႔ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႔ေဒါသရုပ္ကိုေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ႏိုင္တဲ႔အဖိုး
အနဂၣပိုင္းျဖတ္မရေတာ႔စြမ္းအားရွင္အျဖစ္ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႕သိျမင္ခံစားခဲ႔ရ
ပါသည္။ကၽြန္မဟာမိဘေတြရဲ႔ဆိုဆံုးမမႈေအာက္မွာစည္းကမ္းေသ၀ပ္စြာနဲ႔အရြယ္ေရာက္
လာခဲ႔ရပါတယ္။(၁၀)တန္းေအာင္ေတာ႔စီးပြားေရးတကၠသိုလ္(ရန္ကုန္)မွာစီးပြားေရး
ပညာအဓိကနဲ႔ေန႔ေက်ာင္းတက္ခြင္႔ရခဲ႔ပါတယ္။ေက်ာင္းစဖြင္႔ေတာ႔အမွတ္ေကာင္းတဲ႔
အတြက္အစိုးရေဆာင္ေနခြင္႔ေသာကၽြန္မကိုယ္ေဖေဖကလိုက္ပို႔ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။
အေဆာင္မွာေရာက္ေၾကာင္းသတင္းပို႔ျပီးတာနဲ႔ညအိပ္အျပင္ထြက္ခြင္႔မရေတာ႔တဲ႔စည္း
ကမ္းေၾကာင္႔ေနရာသစ္ကိုစေရာက္ေရာက္ခ်င္းကၽြန္မငိုခ်င္သြားမိခဲ႔ရပါတယ္။အေဆာင္
အခန္းေလးေတြကႏွစ္ေရာက္ခန္းေလးေတြမို႔ကိုယ္နဲ႔ေနမဲ႔အေဖာ္ကိုကိုယ္ဖာသာေရြးခ်ယ္
လို႔ရပါတယ္။ဘယ္သူနဲ႔ေနရမွန္းမသိက်ယ္၀န္းလြန္းလွတဲ႔ဒီအေဆာင္ၾကီးထဲမွာကၽြန္မ
ဒီညဘယ္လိုမ်ားေနရမလဲအားငယ္ေနခ်ိန္မွာကၽြန္မရဲ႕အခန္းေဖာ္ေလးကိုစတင္ေတြ႕ရွိရျပီး
သူ႔ရဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔အျပံဳးေလးကကၽြန္မကိုအားေတြျဖစ္ေစခဲ႔ပါတယ္။အတူတူေနဖို႔
သူကပဲကၽြန္မကိုယ္စတင္ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ပြင္႔လင္းရိုးသားသူေလးပဲဟုကၽြန္မေကာက္
ခ်က္ခ်ျပီးသူနဲ႔တစ္ခန္းတည္းေနခြင္႔ရတာကိုလည္းေကာင္းေလျခင္းလို႔၀မ္းသာေက်နပ္
မိပါသည္။ထိုညကကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သူ႔ေဒသ၊ကိုယ္႔ေဒသအေၾကာင္းအျပန္အလွန္
ေျပာဆိုၾကျပီးအသီးသီးအိပ္ယာ၀င္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ကၽြန္မကေတာ႔ထံုးစံအတိုင္းဘုရားရွစ္ခိုး၊
ငါးပါးသီလခံယူျပီးမွအိပ္ယာ၀င္ခဲ႔ပါတယ္။အိပ္ယာထဲမလဲကၽြန္မေခါင္းအံုးေပၚေခါင္းခ်တိုင္း
အိပ္မေပ်ာ္တတ္ျပန္ေတာ႔ေရာက္တတ္ရာရာဟိုေတြးဒီေတြးေတြးလိုက္ေသးသည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲကၽြန္မအခန္းေဖာ္ကအသက္ရႈသံခပ္ျပင္းျပင္းကေနေဟာက္သံကိုစတင္
ကုူးေျပာင္းလာပါျပီ။ကၽြန္မဘယ္လိုမဆက္အိပ္လို႔မရတဲ႔အဆံုးတစ္၊ႏွစ္၊သံုး၊ေလးေရတြက္
ရင္းအိပ္ေပ်ာ္ရန္ထပ္ၾကိဳးစားပါသည္။ေမ႔ခနဲျဖစ္သြားခ်ိန္မွာပဲအခန္းေဖာ္ရဲ႕တဘက္ေစာင္း
အိပ္ေနရာမွအျခားတစ္ဘက္သို႔ေျခပစ္လက္ပစ္လွည္႔ေစာင္းပစ္လိုက္ေသာအသံကတိတ္
ဆိတ္ျခင္းက္ိုျဖိဳခြင္းကာလကၽြန္မကိုအထိတ္တလန္႔လန္႔ႏုိးေစခဲ႔ျပန္ပါတယ္။မိုးလင္းလာ
ေတာ႔ကၽြန္မသူ႔ေၾကာင္႔အိပ္ေရးပ်က္ခဲ႔ရေသာ္လည္းသူခရီးသိပ္ပန္းလာလို႔ျဖစ္မွာပါေလဆိုျပီး
ကၽြန္မကပဲစတင္ႏႈတ္ဆက္ျပံဳးျပခဲ႔ပါတယ္။တစ္ေန႔သူကလည္းေရအိမ္ကအထြက္၊ကၽြန္မက
လည္းေရအိမ္အ၀င္ ကၽြန္မစိတ္ထဲေထာင္းကနဲေဒါသထြက္သြားမိတယ္။ၾကည္႔စမ္းမစင္စြန္႔ျပီး
ေရစင္ေအာင္မေလာင္းခဲ႔ဘုူး။ကၽြန္မကပဲေဆာင္ရြက္ခဲ႔ရပါတယ္။မလႊဲမရွာင္သာလို႔သာေဆာင္
ရြက္ခဲ႔ရေပမဲ႔ကၽြန္မဟာဟန္ေဆာင္ထားႏိုင္စြမ္းမရွိေအာင္ပဲမ်က္ႏွာပ်က္ေနခဲ႔ပါတယ္။
ႏႈတ္မွလည္းသူ႔မိဘေတြကသူ႔ကိုသင္မထားဘူးလားလို႔ေဒါသနဲ႔တစ္ေယာက္တည္းပြစိပြစိ
ေျပာေနမိပါတယ္။ကၽြန္မေရအိမ္ထဲကျပန္ထြက္လာေတာ႔အေဆာင္၀န္းအတြင္းကသရက္ပင္
ေလးေအာက္မွာခဏထိုင္ျပီးဥၾသေအာ္သံေလးကိုနားေထာင္ေနမိပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ
“ဟိတ္သူငယ္ခ်င္း”ကၽြန္မလွည္႔ၾကည္လိုက္ေတာ႔သူျဖစ္ေနပါတယ္။ကၽြန္မေမးဆတ္ျပေတာ႔
“မင္းအတြက္တို႔ဟင္းထုပ္၀ယ္လာတယ္လာအတူစားၾကမယ္”အဲလိုဆိုေတာ႔လဲကၽြန္မအားနာ
သြားျပန္တာမို႔“ဟာအားနာစရာဆုျမတ္ရယ္တို႔ဖာသာတို႔၀ယ္မွာေပါ႔”၊“ဘာအားနာစရာရွိလဲ
သက္ထားရဲ႕”ဟုေျပာလည္းေျပာကၽြန္မလက္ကိုဆြဲရင္းထမင္းစားခန္းထဲကိုေခၚလာပါေတာ႔
တယ္။“ေၾသာ္သူကဒီလိုေတာ႔လဲေကာင္းရွာသားပဲ”ဟုေတြးရင္းေစာေစာကအျဖစ္ကိုေမ႔လိုက္
ကာထမင္းလက္ဆံုစားျဖစ္ၾကပါတယ္။ထမင္းစားလွ်င္စားခ်င္းပဲသူ႔ရဲ႕လွ်ာၾကီးကိုႏွစ္ေတာင္
ေလာက္ထုတ္ျပီးတစ္ပ်ပ္ပ်ပ္ျမည္ေအာင္စားေနပါေတာ႔တယ္။ဟင္းရည္ေသာက္ျပန္ေတာ႔လဲ
တရႈးရႈးနဲဟင္းခပ္တဲ႔ဇြန္းကိုလည္းအလ်ဥ္းသင္႔သလိုညာဘက္ၾကီးနဲ႔လဲခပ္ပစ္လိုက္တာပဲ။
ကၽြန္မေတာ္ေတာ္စိတ္ဓါတ္က်သြားပါတယ္။ငိုလည္းငိုခ်င္သြားပါတယ္။ကၽြန္မဘယ္လိုမွထမင္း
စားလို႔မရေတာ႔တာမို႔ ဗိုက္ေအာင္႔သည္ဟုအေၾကာင္းျပကာထမင္းသြန္ပစ္ျပီးေရကန္နားမွာ
တေယာက္တည္းအကုသိုလ္တက္ေနမိတယ္။သူ႔မိဘေတြမဆံုးမဘူးလားဆိုျပီးအက်င္႔မတိုက္
ဆိုင္မႈအေပၚမွာေဒါသထြက္ေနမိပါတယ္။ကၽြန္မပင္ကိုယ္ကရန္မျဖစ္တတ္သူမို႔ရန္ျဖစ္ဖို႔စိတ္ကူး
မရွိသည္တိုင္သူ႔ကိုေဒါသထြက္မႈကေတာ႔အထြတ္အထိပ္တြင္ေရာက္ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္မအခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ႔သူကစာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင္႔ျငိမ္႔ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။စာေရးစားပြဲေပၚ
မွာေတာ႔သူစားလက္စမုန္႔ပန္းကန္ႏွင္႔မုန္႔ထုတ္ခြံေတြေပပြေနပါတယ္။ ကၽြန္မကလဲ“ဟင္နင္
ဒါေတြမသိမ္းဘူးလား” ရင္ထဲကမေက်နပ္သံမွန္းတထစ္က်သတ္မွတ္ထားတဲ႔အသံတစ္သံ
မထင္မွတ္ပဲရုန္းထြက္သြားပါတယ္။ကၽြန္မလည္းေျပာျပီးကာမွအျပစ္စကားၾကီးအတြက္သူမ်ား
ရွက္သြားေလမလားလို႔အားနာမိပါေသးတယ္။သို႔ေသာ္သူကရိပ္မိပံုေတာင္မေပၚခဲ႔ပဲ“ေအးေလ
စာအုပ္ကသိပ္ေကာင္းေနေတာ႔ျပီးမွပဲသိမ္းေတာ႔မယ္ဟာဟဲဟဲငါးဟင္းနဲ႔စားထားေတာ႔
လက္ေတာ႔ေတာ္ေတာ္နံတယ္”သူ႔လက္ကိုအေကာင္းစားေရေမႊးဆြတ္ထားသလားမွတ္ရတယ္။
တရႊတ္ရႊတ္နမ္းေနလိုက္တာႏွာေခါင္းမရႈံမိေအာင္ထိန္းရင္းစာေရးခံုေပၚကစာအုပ္ကိုစီေန
လိုက္တယ္။စိတ္ထဲကေတာ႔“ေတာ္ေတာ္စည္းကမ္းမရွိတဲ႔မိန္းကေလး” လို႔ပ်စ္ပ်စ္္ႏွစ္ႏွစ္
ေ၀ဖန္ပစ္လိုက္မိတယ္။ဒီလိုနဲ႔“ည”ေတာ္မ်ားမ်ားမွာက်က္စရာရွိတာေတြကိုက်က္ျပီးသူ႔
ထက္ဦးေအာင္ကၽြန္မအိပ္ရာ၀င္ခဲ႔ပါတယ္။သူ႔လႈပ္ရွားမႈေတြကိုမၾကားရခင္ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္
အိပ္ေပ်ာ္သြားလည္းေအးတာပဲလို႔ေတြးရင္းအိပ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မႏွစ္ျခိဳက္စြာ
အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္“ဘုန္း၊ဒိုင္း၊၀ုန္း၊ဒိုင္း”ဟုူေသာ အသံေၾကာင္႔လန္႔ႏိုးကာနာရီၾကည္႔ေတာ႔
၁၂း၃၀ျဖစ္သည္။“ဆုျမတ္မအိပ္ေသးဘူးလားဟင္”လို႔စိတ္တိုသံမေပါက္ေအာင္ေမး
မိေတာ႔“အင္းအိပ္ေတာ႔မလို႔ပဲမနက္ေက်ာင္းတက္ရင္အဆင္သင္႔ျဖစ္ေအာင္အကၤီ်
ထုတ္ထားတာလို႔ေျပာျပီးသံေသတၲာၾကီးကိုပိတ္လိုက္ဖြင္႔လိုက္လုပ္ေနပါတယ္။
ဘယ္အရာမဆိုၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတာေကာင္းပါသည္။ဒါေပမဲ႔သူတပါးကိုအေႏွာင္႔
အယွက္ျဖစ္ေစမဲ႔ျပင္ဆင္မႈကိုေတာ႔နည္းနည္းဂရုစိုက္ေရွာင္ၾကဥ္သင္႔တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္မလည္းစိတ္တိုတိုနဲ႔ခုတင္တစ္ဘက္ကိုသူလိုပဲေျခပစ္လက္ပစ္အသံမည္ေအာင္
တအားေစာင္းလွည္႔ပစ္လိုက္တယ္။အနည္းငယ္ေတာ႔ေက်နပ္သလိုခံစားလိုက္ရတယ္။
သူကေတာ႔ေအးေအးေဆးေဆးပင္လုပ္စရာရွိတာကိုတဒုန္းဒုန္းတဒိုင္းဒိုင္းဆက္လုပ္
ေနတယ္။ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မလည္းပဲေရခြက္ေတြကိုေဆာင္႔ခ်တတ္လာတယ္။ဖိနပ္ကိုတမင္
ရွပ္တိုက္စီးတတ္လာတယ္။အျမဲတမ္းျပံဳးေနတတ္တဲ႔ကၽြန္မမ်က္ႏွာဟာတစ္ခုခုကိုအလို
မက်တဲ႔ေဒါသမ်က္ႏွာၾကီးျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာပါေတာ႔တယ္။ဆုျမတ္ဟာလက္ဖက္ရည္
ဆိုင္ထိုင္တတ္တဲ႔အက်င္႔ရျပီးကၽြန္မကိုပါ “ဟိတ္သက္ထားလက္ဖက္ရည္ဆိုင္လိုက္မလား
တို႔ေဘာ္ဒါေကာင္ေလးေတြနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးမယ္သူတို႔ကခင္တတ္ပါတယ္ဟအကူအညီ
လိုရင္လည္းေတာင္းလို႔ရတာေပါ႔”“အိုမလိုက္ပါဘူးရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ဘာအကူအညီမွ
လည္းမလိုဘူးကိုယ္ဖာသာကိုယ္သြားပါ”ဟုကၽြန္မကခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာလိုက္တယ္။
ဘာမွမေျပာေတာ႔ပဲသူထြက္သြားတယ္။တေအာင္႔ၾကာေတာ႔သူ႔သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလး
နဲ႔ျပန္၀င္လာတယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ေမ႔က်န္ခဲ႔လို႔တဲ႔ေလ။ဟိုလွန္ဒီလွန္နဲ႔သူ႔စရိုတ္အတိုင္း
ျပန္႔က်ဲေနေအာင္ရွာပစ္လိုက္တယ္။တကယ္ဆိုေအးေဆးေဆးရွာလို႔ရပါရဲ႔နဲ႔စရုိက္ကိုက
လို႔က်ိတ္ျပီးက်ိန္ဆဲေနမိတယ္။ေတြ႔ျပီေတြ႔ျပီလို႔ရုတ္တရက္ေအာ္လိုက္ေတာ႔ကၽြန္မလည္း
အေတာ္လန္႔သြားပါတယ္။ကၽြန္မဟာဘာမေျပာညာမေျပာေရတစ္ခြက္ကိုအျမန္ခပ္ေသာက္
ကာသူ႔အခန္းထဲက ထြက္မသြားခင္ေသာက္ျပီးသားေရခြက္ခြံကိုစားပြဲေပၚသို႔ “ခြပ္”ခနဲ
ျမည္ေအာင္ေဆာင္႔ခ်လိုက္မိပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲသူနဲ႔ပါလာတဲ႔ေကာင္မေလးက
“အမေလး”ဟုထေအာ္တဲ႔ထိေအာင္လန္႔သြားျပီ။ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္းကိုယ္႔လုပ္ရပ္ကို
ကိုယ္ျပန္လန္႔မိပါတယ္။ဘာတစ္ခြန္းမွမေျပာပဲ“အမေလး”တစ္ခြန္းနဲ႔(ျပဴးေၾကာင္ေလး
ၾကည္႔ျပီးတအ႔ံတၾသျဖစ္ေနတဲ႔မ်က္လံုးေတြနဲ႔) ေကာင္မေလးထြက္သြားပံုကိုေငးၾကည္႔ရင္း
ကၽြန္မလုပ္ရပ္ကိုကၽြန္မပထမဆံုးအၾကိမ္ျပန္ၾကည္႔ကာေသးသိမ္ၾကမ္းတမ္းတဲ႔ကၽြန္မ
အျပဳအမႈအတြက္ကၽြန္မေနာင္တရမိပါတယ္။ကၽြန္မရင္ထဲမွာလည္း“ဘုရား၊ဘုရားအဆင္း
လမ္းကသိပ္ျမန္ပါလား”လို႔ေရရြတ္ရင္းထိတ္လန္႔မိပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မဟာသူ႔ေၾကာင္႔
ငါဒီလိုျဖစ္ေနရတာဆိုျပီးကၽြန္မရဲ႕သူနဲ႔တူလာတဲ႔စရုိက္ဆိုးကိုေရွာင္ခဲ႔သည္႔တိုင္သူကိုေတာ႔
ခပ္တည္တည္ပဲဆက္ဆံခဲ႔ပါတယ္။ကၽြန္မလုပ္ရပ္ေတြကိုသူ႔အေနနဲ႔ဘာတစ္ခုမွအတုမခိုး
ခဲ႔တာေတာ႔အမွန္ပင္ဒါေပမဲ႔ကၽြန္မကေတာ႔စရိုက္ရွင္ပီပီစည္းကမ္းေကာင္းသူနဲ႔စေတြ႔ရင္
အတုခိုးတတ္သလိုစည္းကမ္းမဲ႔သူနဲ႔အေတ႔ြမွာလည္းကံေကာင္းလို႔စရုိက္ေျပာင္းေတာ႔မလို႔
အခ်ိန္မွီအသိတရား၀င္လာလိုက္လို႔ေပပဲ။ဒီလိုနဲ႔သ႔ူစရိုက္အေပၚခြင္႔မလႊတ္ႏိုင္သည္႔တိုင္
ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မေတာ႔သူနဲ႔တူမသြားေစရန္ျပင္ဆင္ေနရပါသည္။သူမ်ားကိုယ္လုပ္ရပ္
ကေလးကိုအားက်မိေလမလားလို႔အခြင္႔သင္႔တိုင္းစကားေလွကားထစ္ေလးမ်ားႏွင္႔ဆြယ္
ယူရန္ၾကိဳးစားမိျပန္ပါတယ္။တစ္ေန႔ကၽြန္မစာဖတ္ေနတုန္းသူကဖတ္လက္စစာအုပ္တစ္
အုပ္စာေရးခံုေပၚဘုန္းကနဲေနေအာင္ပစ္ခ်ျပီး“ေကာင္းလည္းမေကာင္းဘူးသြား”ဟု
ဆူဆူေဆာင္႔ေဆာင္႔ၾကီးနဲ႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မကလည္းသူခ်ထားတဲ႔စာအုပ္ကို
လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ “မစႏၵာရဲ႕ဘ၀အိမ္မက္ပန္းအိမ္မက္”၊ကၽြန္မဆင္ထားေသာခြင္ထဲ
၀င္လာျပီမို႔“ဟယ္ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ႔စာအုပ္ကိုမ်ားသူငယ္ခ်င္းကဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕
မေကာင္းဘူးေျပာတာလဲ”လို႔ေမးမိေတာ႔“ကိုယ္နဲ႔မတိုက္ဆိုင္လို႔ေဟ႔ကိုယ္နဲ႔မတိုက္ဆိုင္လို႔”
ဟုေျပာပါတယ္။ကၽြန္မကလည္းစကားစျပတ္မသြားေစပဲ“ေၾသာ္သူငယ္ခ်င္းရယ္ ကိုယ္နဲ႔မ
တိုက္ဆိုင္တိုင္းမေကာင္းဘူးလို႔ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲဒီစာအုပ္ေလးကတို႔နဲ႔လည္းတိုက္ရုိက္
မတိုက္ဆိုင္ပါဘုုူး”“ဒါဆိုသြယ္၀ိုက္တဲ႔နည္းနဲ႔သက္ဆိုင္တယ္ေပါ႔”“သိပ္ဟုတ္တာေပါ႔၊
တို႔တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ေတာင္မဟုတ္ဘူး၊သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေရာ၊လူေတြးအားလံုးနဲ႔ပါ
သြယ္၀ိုက္တဲ႔နည္းနဲ႔သက္ဆိုင္ေနတယ္၊ဘာေၾကာင္႔လည္းဆိုေတာ႔စာေရးဆရာတစ္
ေယာက္ဟာလူေလာကမွာျဖစ္ေလ႔ျဖစ္ထရွိတဲ႔သေဘာတရားေတြကိုေမတၲာစိတ္နဲ႔ၾကည္႔ျပီး
ေစတနာအမွန္တရားေတြနဲ႔စာဖတ္သူဘ၀အေမာေျပေစဖို႔စာေပအျဖစ္ဖန္တီးျပခဲ႔တာပဲ၊
တို႔လည္းလူသားေတြပဲမဟုတ္လား၊၀တၲဳထဲကဇတ္ေကာင္ေတြရဲ႕အျဖစ္မ်ိဳးမေတြၾကံဳႏိုင္ဘူး
လို႔ေျပာႏိုင္မလား၊ခုေနမၾကံဳေသးရင္ေတာင္ၾကံဳလာခဲ႔ရင္ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ႏိုင္တာေပါ႔
ဒါနဲ႔သူငယ္ခ်င္း ဒီစာအုပ္အဆံုးထိဖတ္ျပီးျပီလား” “မျပီးပါဘူးဟာမတိုက္ဆိုင္တာမို႔
ဆက္မဖတ္ေတာ႔တာ”ကၽြန္မသူ႔ကိုတစ္ခ်က္လွမ္းအကဲခတ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ကၽြန္မ
ဘာဆက္ေျပာမယ္ဆိုတာကိုင႔ံလင္႔ေနတာမို႔“ဒီမွာသူငယ္ခ်င္းတို႔ဆရာတစ္ေယာက္က
ေျပာဘူးတယ္သိလားစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္ရင္အရပ္ဆန္ဆန္မဖတ္ပါနဲ႔တဲ႔ပညာရွင္
ဆန္ဆန္ဖတ္ပါတဲ႔ အရပ္ဆန္ဆန္ဆိုတာကိုယ္နဲ႔တိုက္ဆိုင္မႈအေပၚမွာဆံုးျဖတ္တာျဖစ္ျပီး၊
ပညာရွင္ဆန္ဆန္ဆိုတာကေတာစာေရးဆရာရဲ႕ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ကိုဇတ္မ်ဥ္းဆြဲ
သိျမင္ေဖာ္ထုတ္နိုင္ျခင္းျဖစ္တယ္တဲ႔ေနာက္ျပီးဆရာကေျပာေသးတယ္ဟ
There is no disputing about tastes တဲ႔” ဒီအခ်ိန္မွာပဲသူက“ေတာ္ျပီကြာဘာေတြ
မွန္းလည္းမသိဘူးဘာကိုမွကိုနားမလည္တာအဲဒါေပမဲ႔တစ္ခုေတာ႔သိတယ္မင္းေျပာ
တဲ႔ျမန္မာစကားအရွည္ၾကီးေတြကိုယ္စိတ္မ၀င္စားေပမဲ႔ေနာက္ဆံုးေျပာသြားတဲ႔
အဂၤလိပ္စကားကိုေတာ႔စိတ္၀င္စားတယ္၊အဲဒီအဓိပၸါယ္ေျပာျပပါအုံး” ကၽြန္မတကယ္ပင္
လူကဲခတ္မွားခဲ႔ေလျပီ။လူကဲခတ္မွားတာအသာထားလို႔အဂၤလိပ္စကားပံုကိုျဖင္႔ဘာသာ
ျပန္ဖို႔အေတာ္၀န္ေလးေနမိပါတယ္။ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔သူကမေကာင္းဘူးဟူေသာ
သူ႔စိတ္သတ္မွတ္ခ်က္အရသာေပၚတြင္ကၽြန္မကေကာင္းပါတယ္လို႕အကိုးအကား
အေထာက္အထားေတြနဲ႔ကၽြန္မသိသေလာက္သူသိပါေစဆိုတဲ႔ေစတနာနဲ႔ရွင္းျပခဲ႔
ေပမဲ႔ျငင္းတယ္လို႔သူထင္မွာဧကန္မလြဲေပ။ဒီစကားပံုရဲ႔အဓိပၸါယ္ကိုေျပာလိုက္လို႔သူဟားရင္
ေနာက္ဆက္တြဲကၽြန္မေျပာမဲ႔စကားေတြကသူနဲ႔ကၽြန္မအေ၀းဆံုးကိုပို႔မဲ႔စကားေတြပဲျဖစ္
လိမ္႔မယ္။ကၽြန္မကသူ႔ရဲ႔ေလွာင္ေျပာင္မႈကိုခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ေတြးေတာျပင္ဆင္ျပီး
မွ“ဆုျမတ္အဲဒီစကားပံု႔ ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကအရသာအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီးဘယ္ေတာ႔မွမ
ျငင္းခံုနဲ႔တဲ႔”ကၽြန္မကထင္ထားတဲ႔အတိုင္းျဖစ္လာေတာ႔မွာပဲရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔သည္းခံရန္
အားေမြးထားေပမဲ႔ထင္သလိုျဖစ္မလာခဲ႔ပါ။“အိုေကအဲဒါေတာ႔ေတြ႔သြားျပီမနက္အတန္း
သြားလို႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆိုင္ထိုင္ရင္တိုက္ရုိက္အသံုးခ်ေတာ႔မယ္”သူ႔အေပၚယံေတြးေခၚ
မႈကိုဒီတစ္ခါေက်းဇုူးတင္ရမလိုျဖစ္သြားပါတယ္။ကၽြန္မဥိးေခါင္းထက္ကၾကီးေလးတဲ႔
၀န္ထုတ္တစ္ခုကိုပစ္ခ်လိုက္သလို“ဟင္း”ကနဲသက္ပ်င္းခ်ျပီးအိပ္ယာေပၚလွဲကာအရာ
မထင္တဲ႔ၾကိဳးပမ္းမႈအတြက္ေျခရာေကာက္ၾကည္႔ေနမိပါတယ္။ျဖစ္ပ်က္မႈတစ္ခုအေပၚ
ဆံုးျဖတ္ရာမွာသတ္မွတ္ခ်က္ခ်င္းမတူတဲ႔သူနဲ႔ကၽြန္မတို႔ရဲ႔အေျဖယူဆခ်က္မ်ားကို
ေခါင္းမႈးတဲ႔အထိေတြးေနမိပါတယ္။ကၽြန္မဟာသူနဲ႔ညိွမရတဲ႔ယူဆခ်က္မ်ား၊သူ႔ရဲ႔အလိုက္
မသိတဲ႔ပင္ကိုယ္စရုိက္မ်ားကိုေက်ာင္းသြားရင္းေတြးေနမိပါတယ္။အတန္းခ်ိန္လည္း
မစေသးတာမို႔ အတန္းေ႔ရွကၽြန္းပင္ၾကီးေအာက္မွာခဏ၀င္ထိုင္လိုက္မိပါတယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္အသင္႔ေတြ႔တဲ႔တုတ္ရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းကိုထိုင္ခ်ိဳးေနမိပါတယ္။
ခ်ိဳးရင္းခ်ိဳးရင္းေနာက္ဆံုးလက္တစ္ဆစ္သာသာက်န္ေတာ႔တဲ႔အထိခ်ိဳးပစ္လိုက္တယ္။
ဆက္ခ်ိဳးလို႔လည္းမရေတာ႔။အဲဒီမွာအသိတစ္ခ်က္လက္ခနဲ၀င္လာပါတယ္။
“ေၾသာ္ဇာတိပုညဂုဏ္မာန”ဆိုတာဒါပါလား။အစြန္းႏွစ္ဖက္ဟာဘယ္ေလာက္ခ်ိဳးခ်ိဳး
ဘယ္ေလာက္တိုတိုအစြန္းႏွစ္ဖက္ကိုေဆာင္ေနတုန္းပါပဲေလ။အဲဒီအစြန္းတစ္ဖက္
ကေနသူ႔ကိုေဒါသထြက္ေနသင္႔သလား။သူဟာငါ႔လိုမျဖစ္ရေကာင္းလားလို႔အျမဲ
အတၲၾကီးျပီးအကုသိုလ္ေတြတလိပ္လိပ္တက္ေနေတာ႔မွာလား။သူ႔ေလာကနဲ႔သူပဲေလ။
ကၽြန္မဟာအမွားတစ္ရံကိုလႊတ္ခ်ဖို႔အမွန္တရားကိုလက္ခံႏိုင္ဖို႔အတြက္ေစာေစာက
အတိုဆံုးခ်ိဳးထားတဲ႔တုတ္ေခ်ာင္းေလးရဲ႕အစြန္းတစ္ဖက္နဲ႔ေျမၾကီးေပၚမွာစာေၾကာင္း
ေလးတစ္ေၾကာင္းေရးလိုက္ပါတယ္။စာေၾကာင္းေလးကေတာ႔“သူဟာငါမဟုတ္ပါလား”
လို႔ျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီစာေၾကာင္းေလးကကၽြန္မရဲ႕ေဒါသရုပ္ကိုေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ႏိုင္တဲ႔
အဖိုးအနဂၣပိုင္းျဖတ္မရေတာ႔ေသာစြမ္းအားရွင္စာေၾကာင္းေလးပဲမဟုတ္ပါလားရွင္.....
(ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)
“ျမတ္မိဘသို႔”
ေမးရျမန္းရ ပင္ပန္းေနရ
ပူပင္ေသာက ၾကီးမားၾကရ
ေက်းဇူးၾကီးလွ ျမတ္မိဘတို႔
အသက္ထက္ဆံုး စိတ္ပင္ပန္းမႈ
မရွိေလေအာင္ မိဘအလိုက်
ေနထိုင္ပါက ငါ႔စိတ္ထဲ၀ယ္
ေက်းဇုူးဆပ္ရာ ေရာက္မည္ပင္၊
(ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္ရေသာ ေဖေဖႏွင္႔ေမေမ သို႔)တစ္ဦးတည္းေသာညီမေလးကိုလည္းခ်စ္ပါသည္။
- ငါငယ္စဥ္က ငါ႔အတြက္ႏွင္႔
- ငါၾကီးျပင္းလည္း ငါ႔ပညာအတြက္
- အလုပ္ရလည္း ငါအလုပ္တြင္
ေမးရျမန္းရ ပင္ပန္းေနရ
- ေၾသာ္......
ပူပင္ေသာက ၾကီးမားၾကရ
ေက်းဇူးၾကီးလွ ျမတ္မိဘတို႔
အသက္ထက္ဆံုး စိတ္ပင္ပန္းမႈ
မရွိေလေအာင္ မိဘအလိုက်
ေနထိုင္ပါက ငါ႔စိတ္ထဲ၀ယ္
ေက်းဇုူးဆပ္ရာ ေရာက္မည္ပင္၊
(ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္ရေသာ ေဖေဖႏွင္႔ေမေမ သို႔)တစ္ဦးတည္းေသာညီမေလးကိုလည္းခ်စ္ပါသည္။
Sunday, June 15, 2008
Subscribe to:
Comments (Atom)
